Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Marcin Borodziuk
Protokolant:	stażystka Agnieszka Grabowska

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2020 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko (...) S.A w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. M. (1) kwotę 1.150,48 (tysiąc sto pięćdziesiąt 48/100) złotych, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia 7 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 387 (trzysta osiemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

S., (...)

Sygn. akt I C 32/20

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 lipca 2020 r.

Powód M. M. (1) domagał się od (...) Spółki Akcyjnej w W. zapłaty kwoty 1.150,48 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 27 listopada 2019 r. do dnia zapłaty, oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika ze szkody, jaką odniosła A. S. w swoim pojeździe marki V. (...) w dniu 06 listopada 2019 r. Wymieniona zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) według dziennej stawki w kwocie 140 złotych za dobę, tj. łącznie 2.410 złotych. W dniu 19 listopada 2019 r. poszkodowana zwróciła pojazd zastępczy, gdyż szkoda została zlikwidowana i przeniosła wierzytelność na powoda. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi 1.259,52 złotych. Uznał za zasadny najem przez pełen okres, nie akceptując jednak stawki najmu, obniżając ją do wartości niewystępujących na rynku za pojazd klasy B. Tymczasem stawka najmu oferowana przez powoda nie odbiega od stawek rynkowych. Jednocześnie już w pozwie powód zakwestionował to, aby pozwany oferował, a nawet aby miał możliwość wynajęcia pojazdu po niższej stawce, wskazując, że ewentualne propozycje w tym zakresie powinny określać istotne warunki umowy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu. Uzasadniając swe stanowisko pozwany zakwestionował wszystkie twierdzenia pozwu, poza wyraźnie przyznanymi. Zdaniem pozwanego koszty najmu pojazdu zastępczego wykroczyły poza normalne następstwa szkody w pojeździe. Na poszkodowanym spoczywa obowiązek uzyskania od ubezpieczyciela na etapie postępowania likwidacyjnego informacji w zakresie ewentualnego najmu pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel może wówczas zgłosić propozycję wynajęcia pojazdu zastępczego w podmiocie, z którym ma podpisaną umowę o współpracy. Wymaganie od ubezpieczyciela kierowania do poszkodowanego kompletnej oferty na etapie propozycji wynajmu pojazdu zastępczego, w tym z warunkami oferty najmu, nie znajduje żadnego uzasadnienia. M. z 7 i 12 listopada 2019 r. osoba reprezentująca poszkodowaną została poinformowana o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego. Jednocześnie pozwany wskazał na możliwość obniżenia stawki najmu pojazdu do akceptowanej przez niego wartości. Ostatecznie podniósł, że powód nie wykazał, że jego stawka była stawką rynkową.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

W dniu 06 listopada 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego został uszkodzony pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), będący własnością A. S.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z (...) Spółką Akcyjną w W.. A. S. jeszcze tego samego dnia telefonicznie zgłosiła szkodę wymienionemu Towarzystwu, które zarejestrowało zdarzenie pod numerem (...).

(bezsporne)

Także w dniu zdarzenia A. S. wynajęła u M. M. (1) pojazd zastępczy marki S. (...), przy określeniu stawki najmu na kwotę 140 złotych netto za dobę.

(bezsporne)

Powyższa kwota mieściła się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym w okresie zdarzenia.

(fakt niezaprzeczony, nadto dowody w postaci ofert lokalnych przedsiębiorców (...) sp. z o.o., k. 24, (...) O., k. 25, (...), k. 26-27, (...) C., k. 28, G. Serwis, k. 29-30)

A. S. na zorganizowanie najmu przez M. M. (1) zdecydowała się, gdyż był jej wcześniej znany. W trakcie rozmowy przy wynajmowaniu pojazdu zapewniał ją, że nic nie zapłaci za wynajęcie pojazdu, gdyż całość pokryje ubezpieczyciel sprawcy. (...) zastępcze było jej potrzebne, gdyż zawoziła nim dzieci do i z przedszkola, a zarówno ona, jak i jej mąż pracowali. W swoim gospodarstwie domowym nie mieli innego pojazdu mechanicznego. W trakcie zgłaszania szkody w pojeździe ubezpieczycielowi A. S. nie proponowano wynajęcia pojazdu zastępczego. Ona sama również nie zwracała się o to do ubezpieczyciela. Upoważniła M. M. (1) do kontaktu z ubezpieczycielem.

(dowód: zeznania A. S., k. 69-69v)

(...) S.A. w W. wiadomościami e-mail z dni 7 i 12 listopada 2019 r. proponowali możliwość zorganizowania najmu pojazdu zastępczego.

(dowód: wydruk wiadomości e-mail, k. 54-55)

Pojazd marki S. (...) został przez A. S. zwrócony w dniu 19 listopada 2019 roku.

(bezsporne)

Także w tym dniu M. M. (1) zawarł z A. S. umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której wymieniona przelała na jego rzecz wierzytelność z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, wobec (...) Spółce Akcyjnej w W..

(dowód: umowa przelewu, k. 17)

Wskazanie dowodów, na których oparł się Sąd oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności lub mocy dowodowej:

Pomiędzy stronami bezsporna była odpowiedzialność ubezpieczyciela za skutki zdarzenia z dnia 06 listopada 2019 r. Sąd uznał za przyznane przez pozwanego okoliczności faktyczne dotyczące rynkowego charakteru stawek najmu pojazdu, stosowanych przez powoda. Pozwany nie odniósł się bowiem do tego twierdzenia, a wyniki rozprawy nie stały na przeszkodzie uznaniu tego faktu za przyznany (art. 230 k.p.c.). Pozwany nie stawił się bowiem na rozprawie, a żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje na zawyżenie stawki najmu.

W tym zakresie nie było wystarczające stwierdzenie pozwanego z odpowiedzi na pozew, że fakt rynkowego charakteru stawki nie został przez powoda udowodniony. Dowodzeniu w procesie cywilnym podlegają bowiem fakty mające charakter sporny (art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c.). Skoro pozwany wprost nie zaprzeczył temu, że stawki te mieszczą się w przeciętnych granicach stosowanych na rynku lokalnym, to mając na uwadze profesjonalny charakter jego działalności jako ubezpieczyciela, należy przyjąć, że fakty w tym zakresie przyznał. Świadczy o tym choćby okoliczność, iż pozwany w odpowiedzi na pozew wskazał na możliwość wynajęcia przez poszkodowaną pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela od dnia 07 listopada 2019 r., dla potrzeb wyliczenia należnego odszkodowania obliczając stawkę za dzień 06 listopada 2019 r. według stawki podanej przez powoda w pozwie.

Tym bardziej Sąd nie mógł uznać za skuteczne wysłużenia się przez pełnomocnika pozwanego utartą, nic nie znaczącą formułą o zaprzeczeniu wszystkich faktów, które nie zostały przyznane. Zgodnie bowiem z art. 127 § 2 k.p.c. strona obowiązana jest wyszczególnić w piśmie przygotowawczym, które fakty przyznaje, a którym zaprzecza, oraz wypowiedzieć się co do twierdzeń i dowodów zgłoszonych przez stronę przeciwną.

Nawet gdyby uznać kwestię stawki najmu pojazdu za sporną, to podkreślenia w tym miejscu wymaga okoliczność, iż niniejsza sprawa, jako dotycząca roszczenia o świadczenie nieprzekraczające kwoty 20.000 złotych, podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym. Zgodnie z art. 505 ⁷ § 1 k.p.c. ilekroć ustalenie zasadności lub wysokości świadczenia powinno nastąpić przy zastosowaniu wiadomości specjalnych, od uznania sądu zależy powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy albo zasięgnięcie opinii biegłego.

Zdaniem Sądu zasięgnięcie wnioskowanego przez powoda dowodu z opinii biegłego było zbędne. Po pierwsze, natura twierdzeń strony pozwanej była na tyle ogólnikowa i niedookreślona, że nie wytrzymały one krytyki już w zestawieniu ze stanowiskiem powoda, który wskazał dokładnie oznaczoną stawkę najmu, przedkładając dowód w postaci wydruków ofert innych przedsiębiorców działających na lokalnym rynku, które potwierdzają że nie jest ona zawyżona. Z kolei pozwany nie tylko nie wskazał rynkowych stawek najmu pojazdu klasy C (taki pojazd został uszkodzony), ale wręcz nie podał w odpowiedzi na pozew stawki, według której miał składać propozycję najmu pojazdu zastępczego na rzecz poszkodowanej. Stawka wynikająca z akt szkody (68 złotych netto za dobę) jawi się przy tym jako oczywiście zaniżona. Nie dziwi zatem, że nie złożono jakichkolwiek dokumentów na jej poparcie.

Po drugie, jak już wzmiankowano wyżej, sam pozwany obliczył wysokość roszczenia z uwzględnieniem stosowanej przez powoda stawki za pierwszy dzień najmu. Nie jest jasne, w jaki sposób tego rodzaju stanowisko strona pozwana chciałaby pogodzić z jednoczesnym kwestionowaniem rynkowego charakteru stawki najmu. Wydaje się to wysoce problematyczne.

Poza tym, co podniesiono wyżej, dyskusyjne jest, czy kwestia rynkowej wysokości stawki najmu pojazdu w każdej sprawie stanowi wiadomość specjalną, czy też co do zasady są to fakty znane Sądowi z urzędu, choćby z racji rozpoznawania wielu podobnych spraw. Według doświadczenia składu orzekającego stawka 140 złotych netto za dobę jest adekwatnym świadczeniem w zamian za najem pojazdu zastępczego w zamian za uszkodzony pojazd klasy C. Jeżeli zaś chodzi o domniemaną rozbieżność między stawkami z 2018 i 2019 roku, nie sposób odnotować w tym zakresie dostrzegalnej różnicy.

Wreszcie stwierdzić należy, że wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie plasowała się na poziomie pozwalającym na zadanie sobie pytania o ekonomiczną zasadność zasięgania opinii biegłego. W przypadku uzupełniania takiej opinii, wysokość ewentualnych wydatków na ten cel mogłaby przekroczyć tę wartość, co w świetle treści art. 505 ⁷ § 2 k.p.c. wykluczałoby zasięganie opinii biegłego w tej sprawie.

Dodatkowo stan faktyczny sprawy ustalono w oparciu o dowody z dokumentów, których autentyczność i treść nie były kwestionowane, a Sąd także z urzędu nie powziął wątpliwości w tym przedmiocie. Nadto Sąd oparł się na dowodzie z zeznań świadka A. S., w oparciu o które ustalono, że poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego zaoferowanego jej przez powoda, oraz że nie dotarła do niej propozycja najmu składana przez ubezpieczyciela.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na zasadzie winy, bowiem oba pojazdy uczestniczące w kolizji znajdowały się w ruchu. Zgodnie z art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, a zatem na zasadzie winy, określonej w art. 415 k.c.

W myśl art. 805 k.c., świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody. Ramy obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń określają przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152). Zgodnie z art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Ustawa powyższa odsyła zatem do zasad odpowiedzialności odszkodowawczej określonych w Kodeksie cywilnym, w szczególności do art. 361-363 k.c.

W myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Z kolei art. 363 § 1 zd. 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że szkoda podlegała likwidacji w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (dalej także: OC) i to oznacza, że pozwany ubezpieczyciel zobowiązany jest do pokrycia wszelkich kosztów związanych ze szkodą. Zgodnie z zawartą umową odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel gwarantuje naprawienie szkody. W myśl art. 822 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.), a wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 k.c.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego jest normalnym następstwem szkody w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Samo tylko zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2020 r., III CZP 63/19, LEX nr 2830567).

W orzecznictwie od lat podkreśla się przy tym, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania z komunikacji zbiorowej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. III CZP 5/11, 7 sędziów, OSNC 2012/3/28).

Zasadność najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie nie była kwestionowana. Poszkodowana jest osobą, która ma dzieci w wieku przedszkolnym, co jest związane z koniecznością zawożenia ich do przedszkola i odbierania po ich zakończeniu, a przy tym z uwagi na brak innego pojazdu w gospodarstwie domowym, pozwana i jej mąż musieli zorganizować sobie dojazdy do pracy. Nie budzi zatem wątpliwości, że korzystanie przez A. S. z pojazdu zastępczego było uzasadnione w świetle wskazań doświadczenia życiowego.

Między stronami zachodził za to spór co do wysokości stawki najmu samochodu zastępczego. Zasadność okresu trwania tego najmu nie była przez pozwanego kwestionowana.

Zauważyć należy, że poszkodowana wynajęła samochód zastępczy u powoda jako wybranego przez siebie podmiotu i ubezpieczycielowi zostało zgłoszone żądanie naprawienia szkody przez samego powoda, jako cesjonariusza wierzytelności z tytułu odszkodowania.

Oferta zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela in abstracto nie może być traktowana jako niemająca znaczenia dla zasadności stawki najmu. W orzecznictwie słusznie przyjmuje się bowiem, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56).

W treści uzasadnienia przywołanej uchwały Sąd Najwyższy w pełni zasadnie przyjął, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Sąd ten stwierdził, że nie ma to jednak nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana.

W niniejszej sprawie powód już w pozwie podniósł, że pozwany nie był w stanie zorganizować najmu we wskazanej przez siebie stawce, jasno wskazując, że stawki podawane w toku postępowania likwidacyjnego stanowią fikcję przygotowaną na potrzeby procesu.

W tej sytuacji to na ubezpieczycielu spoczywa ciężar wykazania po pierwsze tego, że złożył propozycję, która wykraczała poza zwykły informacyjny charakter. Zdaniem Sądu nie sprostał temu ciężarowi pozwany, którego działalność podejmowana masowo przez ubezpieczyciela, a dotycząca wysyłania wiadomości e-mail o możliwości najmu pojazdu zastępczego, nie spełnia przesłanki współdziałania i wystosowania do poszkodowanego propozycji co do kwestii najmu zastępczego. W przypadku osoby prowadzącej działalność gospodarczą (a taką jest ubezpieczyciel) wymagania co do należytej staranności są zwiększone w porównaniu z wymaganiami stawianymi osobom fizycznym. Prowadzenie działalności profesjonalnej uzasadnia oczekiwanie większej umiejętności, wiedzy, skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości czy zdolności przewidywania (art. 355 § 2 k.c,).

Po drugie, ubezpieczyciel powinien udowodnić, że propozycja ta określała warunki najmu pozwalające na podjęcie decyzji o skorzystaniu z niej. W tym zakresie nie jest wystarczające powołanie się na samą wysokość stawki, która może być zależna od innych czynników (takich jak okres najmu, kaucja, limit kilometrów). Pozwany nie sprostał ciężarowi dowodu (art. 6 k.c.) w tym zakresie, tym bardziej, że nie tylko w pozwie, ale i na etapie postępowania likwidacyjnego (k. 56) kwestia ta była podnoszona, zaś ubezpieczyciel się do niej nie ustosunkował.

W końcu po trzecie, wobec stanowiska procesowego powoda, ubezpieczyciel winien był wykazać, że miał realną możliwość wynajęcia pojazdu po wskazanej przez siebie stawce najmu. To on wywodził ze wskazanej okoliczności skutki prawne, w postaci zmniejszenia wysokości należnego poszkodowanej odszkodowania. Bezsprzecznie ubezpieczyciel sam nie jest podmiotem trudniącym się najmem pojazdów, a jedynie z takimi podmiotami współpracuje i zgłasza poszkodowanym propozycje zawarcia z nimi umowy.

Powód w sposób nader zapobiegliwy już w pozwie domagał się złożenia przez pozwanego dokumentów w tym zakresie. Sąd jednak do tego nie obligował, bo to od samej strony pozwanej zależy, czy chce wykazywać swoje racje w procesie, czy też nie. Skoro znając stanowisko powoda nie zgłosiła jakichkolwiek dowodów na poparcie swych twierdzeń o realnym charakterze propozycji najmu, również w tym zakresie ponosi ujemne konsekwencje prawne stosownie do art. 6 k.c. Wbrew spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu, pozwany sam wnosił zresztą w odpowiedzi na pozew o pominięcie tego dowodu.

Ubocznie należy także podnieść, że w niniejszej sprawie wystarczającym dążeniem do zminimalizowania szkody ze strony poszkodowanej było wynajęcie pojazdu zastępczego niższej klasy, niż pojazd uszkodzony. Niekwestionowane było, że pojazd marki V. (...), który uległ uszkodzeniu w zdarzeniu z 06 listopada 2019 r., należał do klasy C, dla której średnia stawka najmu jest naturalnie wyższa, niż stawka dotycząca pojazdu klasy B, jaki został poszkodowanej wynajęty przez powoda.

Reasumując, wysokość odszkodowania należało wyliczyć według stawki netto po 140 złotych x 14 dni = 1.960 złotych netto. Z uwzględnieniem podatku od towarów i usług w stawce 23%, daje to kwotę 2.410,80 brutto, która pomniejszona o wypłaconą na etapie postępowania likwidacyjnego kwotę 259,52 złotych, daje należność główną dochodzoną pozwem. Należało ją zatem zasądzić w całości.

W dniu 07 listopada 2019 r. powód otrzymał zgłoszenie szkody, wobec czego 30 dni na spełnienie świadczenia upływało 07 grudnia 2019 r. w sobotę, a zatem do 09 grudnia 2019 r. ubezpieczyciel miał czas na spełnienie świadczenia (art. 115 k.c., art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Dz.U.2019.2214 t.j. z dnia 2019.11.15).

Od dnia 10 grudnia 2019 r. pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia, wobec czego od tej właśnie daty na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzono na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie, liczone od kwoty należności głównej.

Biorąc powyższe pod rozwagę, na mocy powołanych wyżej przepisów prawa Sąd orzekł, jak w pkt I wyroku.

W pkt II powództwo zostało oddalone w pozostałym zakresie.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do kosztów poniesionych przez powoda należało wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 270 złotych (§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U.2018.265 j.t.), opłata od pozwu w kwocie 100 złotych, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia żądania zasądzenia podwójnych kosztów zastępstwa procesowego, zważywszy na niski nakład pracy pełnomocnika powoda, wynikający z masowego charakteru pozwów i prostoty postępowania dowodowego w sprawach o odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w reżimie odpowiedzialności ubezpieczyciela OC posiadaczy pojazdów.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)
(...)

3.  (...)

S., (...)