Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	As. SR Marcin Borodziuk
Protokolant:	sekretarz Hubert Tomaszewski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2018 r. w Szczytnie

sprawy z powództwa (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko K. I.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 826/18 upr.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 lipca 2018 r.

Powód (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej K. I. kwoty 139,03 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnienia swego stanowiska podniósł, że pozwaną i (...) Spółkę Akcyjną w W. łączyła usługa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwana nie uiściła opłat tytułem abonamentu w kwocie 19,96 złotych oraz 100 złotych tytułem kary umownej za brak zwrotu sprzętu po rozwiązaniu umowy.

Nakazem zapłaty z dnia 21 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w Szczytnie uwzględnił powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o odrzucenie powództwa, przy czym zarzut ten został prawomocnie oddalony postanowieniem z dnia 13 czerwca 2018 r. Co do meritum pozwana wskazała, że kwestionuje istnienie zobowiązania w całości tak co do wysokości, jak i co do jego podstawy, a tym samym domagała się oddalenia powództwa.

W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut przedawnienia w zakresie roszczenia dochodzonego przez powoda z tytułu abonamentu. Zakwestionowała też legitymację czynną powoda wskazując, że z przedłożonej umowy nie wynika że jej przedmiotem są wierzytelności wobec pozwanej. Podniosła, że rozliczyła się ze sprzętu (zwróciła kartę w 2015), dekoder nabyła na własność, więc nie można jej obciążać karą za brak jego zwrotu. Zapis umożliwiający naliczenie kary umownej za brak zwrotu sprzętu, stanowi w ocenie pozwanej niedozwoloną klauzulę umowną.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

W dniu 21 września 2010 r. K. I. zawarła z (...) (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę o abonament, w ramach której zobowiązała się do zapłaty za świadczone na jej rzecz przez wymienioną spółkę usługi telekomunikacyjne. Jednocześnie strony powyższej umowy tego samego dnia zawarły umowę sprzedaży, na podstawie której K. I. nabyła na własność terminal z wyposażeniem, współpracujący z kartą przypisaną do tego urządzenia. W treści umowy o abonament zastrzeżono, że karta jest własnością (...) (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

(dowód: umowy z dnia 21.09.2010 r., k. 13-14)

Następnie strony zawarły umowę o abonament z dnia 27 stycznia 2011 roku. W treści tej umowy ponownie zastrzeżono, że karta jest własnością (...) (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Także tego samego dnia została zawarta umowa sprzedaży terminalu.

(dowód: umowy z dnia 27.01.2011 r., k. 14, 16 akt I C 1566/15 upr. tutejszego Sądu)

W dniu 29 maja 2015 r. pozwana zwróciła sprzęt o nazwie B.+ (...) SA (...), jak również kartę C., przy czym w formularzu zwrotu stwierdzono, że oba te przedmioty były sprawne.

(dowód: formularz zwrotu sprzętu, k. 60)

W dniu 3 sierpnia 2015 r. (...) S.A. w W. wystawił rachunek, w którym wskazał że K. I. powinna uiścić w terminie do 18 sierpnia 2015 r. kwotę 39,84 złotych, w tym 19,94 złotych tytułem abonamentu za lipiec 2015 r. oraz 19,90 złotych tytułem abonamentu za sierpień 2015 r.

(dowód: dokument księgowy, k. 14v)

Następnie w dniu 12 października 2015 r. (...) S.A. w W. wystawił wobec K. I. notę księgową opiewającą na kwotę 100 złotych, obciążając ją kara umowną w tej kwocie z tytułu niedotrzymania terminu zwrotu sprzętu.

(dowód: nota księgowa, k. 14)

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo w niniejszej sprawie podlegało oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności za zasadny należy uznać podniesiony przez stronę pozwaną zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda.

Na powodzie, jako wywodzącym konsekwencje prawne z faktu nabycia wierzytelności, w postaci obowiązku zapłaty na jego rzecz przez stronę pozwaną, stosownie do art. 6 k.c. spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności objęcia umową cesji skonkretyzowanej wierzytelności wobec pozwanej. Powód temu ciężarowi nie sprostał.

W treści pozwu powód zobowiązał się do złożenia wykazu wierzytelności stanowiącego załącznik do umowy przelewu, wskazujący na nabycie skonkretyzowanej wierzytelności w stosunku do pozwanej (k. 4). Pomimo kwestionowania przez pozwaną, że powód nabył przeciwko niej jakąkolwiek wierzytelność, jak również pomimo własnej deklaracji złożenia wykazu wierzytelności, powód nie zajął żadnego stanowiska w sprawie. W tej sytuacji, gdy pozwana skutecznie zaprzeczyła, aby powód uzyskał legitymację do dochodzenia roszczenia w niniejszym procesie, zaś powód mimo doręczenia mu odpisu sprzeciwu od nakazu zapłaty, nie przejawił jakiejkolwiek aktywności dowodowej w tym zakresie, należało uznać legitymację czynną powoda za niewykazaną.

W sytuacji kwestionowania przez stronę pozwaną, aby wierzytelność przysługująca jej poprzednikowi prawnemu została objęta umową, niewystarczający był bowiem złożony przez powoda wyciąg z listy dłużników dotyczący umowy sprzedaży wierzytelności z 20 czerwca 2017 r.

Zwrócić należy także uwagę na fakt, że od zapłaty ceny wierzytelności strony uzależniły powstanie skutków przelewu na podstawie ust. 5 pkt 5 wskazanej umowy. Na okoliczność zapłaty ceny powód przedłożył potwierdzenie przelewu, które nie zawiera jednak wskazania kwoty, jaka miała zostać przelana na rachunek bankowy cedenta. Także postanowienie dotyczące ceny sprzedaży wierzytelności nie znajduje się w złożonym do akt sprawy odpisie umowy.

Ocena faktu skuteczności cesji wierzytelności należy do sfery prawa materialnego, a okoliczność ta musi być każdorazowo oceniana przez Sąd z urzędu. Skutki prawne omawianej czynności prawnej z woli stron zostały uzależnione od zaistnienia zdarzenia przyszłego i niepewnego w rozumieniu art. 89 k.c. Takiej oceny nie wyłącza okoliczność, że zapłata ceny stanowi spełnienie świadczenia obciążającego drugą stronę umowy. Art. 89 k.c. nie wyłącza bowiem dopuszczalności potraktowania jako warunku świadczenia jednej ze stron, choćby jego spełnienie było w pełni zależne od jej woli. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który stwierdził m. in., że dokonanie czynności prawnej zawierającej zastrzeżenie, że jej skutek zależy od skorzystania z uprawnienia lub woli wykonującego zobowiązanie, a zdarzenie zależne od zachowania strony może polegać na spełnieniu lub niespełnieniu świadczenia (postanowienie SN z dnia 22 marca 2013 roku, III CZP 85/12, 7 sędziów, OSNC 2013/11/132).

W związku z tym, że opisany wyżej warunek miał charakter zawiązujący, to na powodzie, jako wywodzącym z faktu zawarcia umowy przelewu skutki prawne (art. 6 k.c.), spoczywał ciężar udowodnienia, że warunek ten został spełniony. Powód nie przedstawił jednak na tę okoliczność miarodajnego dowodu, wobec czego ponosi on negatywne skutki swych zaniedbań w sferze aktywności procesowej.

Jednocześnie powód nie wskazał, jakiego rodzaju sprzęt nie został zwrócony przez pozwaną, co miało być podstawą naliczonej wobec niej kary umownej. Tymczasem pozwana powołała się na dowód z akt innej sprawy, w postaci umowy sprzedaży, z której wynika, że terminal mający służyć do odbioru usług powoda, został przez nią nabyty na własność. W świetle tego dowodu to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że pozwana dysponowała innymi, konkretnie oznaczonymi rzeczami, które powinna zwrócić po zawarciu umowy. Taką rzeczą mogła być karta przypisana do dekodera, jednakże karta ta została zwrócona z dniem 29 maja 2015 roku. Powód nie udowodnił, aby wspomniana karta została złożona z przekroczeniem jakiegokolwiek terminu. Skoro powód nie wskazał również na jakiekolwiek inne przedmioty, które miała zwrócić pozwana, a obowiązek ich zwrotu nie wynika ze złożonych przez niego dowodów, roszczenie w tym zakresie należy uznać za nieistniejące.

Ubocznie należy odnieść się do zarzutu przedawnienia w części dotyczącej abonamentu w kwocie 19,96 złotych. W związku z zaistniałą od 9 lipca 2018 r. zmianą przepisów dotyczących przedawnienia, Sąd z urzędu musiał zbadać, czy także w pozostałym zakresie nie doszło do przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Zgodnie z treścią dodanego przez art. 1 pkt 1 cytowanej ustawy przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Stosownie do treści art. 5 ust. 1, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 5 ust. 4 ustawy).

W ocenie Sądu roszczenie, którego dochodził powód, nie uległo przedawnieniu. Warto nadmienić, iż nie miał zastosowania 2-letni termin przewidziany w art. 750 Kodeksu cywilnego w związku z art. 751 Kodeksu cywilnego, jako lex specialis do art. 118 Kodeksu cywilnego. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wykładnię wskazanych przepisów określił z odwołaniem się do charakteru prawnego umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Usługa telefoniczna zgodnie ustawą z dnia 16 lipca 2004r. prawo telekomunikacyjne to usługa telekomunikacyjna, która obejmuje między innymi inicjowanie i odbieranie połączeń między użytkownikami. Usługa telekomunikacyjna polega zaś na przekazywaniu sygnałów sieci telekomunikacyjnej. Świadczeniem usług telekomunikacyjnych w rozumieniu art. 751 k.c. zajmują się dostawcy usług, którzy są przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r., III CZP 20/09).

Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie 3‑letni termin przedawnienia, określony w art. 118 k.c. dla roszczeń wynikających z działalności gospodarczej, roszczenia zgłoszone w niniejszej sprawie, które stały się wymagalne we wrześniu i październiku 2015 r., nie mogły ulec przedawnieniu w chwili wniesienia pozwu.

Przedawnieniu mogą jednak podlegać jedynie wierzytelności istniejące. Powód nie wykazał, aby przysługiwała mu jakakolwiek wierzytelność wobec pozwanej, i z tego względu powództwo zostało oddalone.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)