Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2020 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie, I Wydział Cywilny,

w składzie następującym:

Przewodniczący:

asesor sądowy Marcin Borodziuk

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2020 r. w Szczytnie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. Z.

przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Zakładu Karnego w B., Skarbowi Państwa – Prezesowi Sądu Rejonowego w Olsztynie

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od powoda R. Z. na rzecz Skarbu Państwa – Dyrektora Zakładu Karnego w B. kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od powoda R. Z. na rzecz Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  przyznaje r. pr. A. Z. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 6.642 (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa) złotych, w tym 1.242 (tysiąc dwieście czterdzieści dwa) zł tytułem podatku od towarów i usług.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)

Sygn. akt I C 826/20

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 listopada 2020 roku

Pozwem z dnia 03 października 2019 roku powód R. Z. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od Skarbu Państwa – Dyrektora Zakładu Karnego w B. kwoty 60.000 złotych, jak również zasądzenie na swoją rzecz kosztów sądowych.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie (...) został skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W dniu 16 września 2013 r. zarządzono wykonanie kary, którą powód rozpoczął odbywać w październiku tego samego roku. W dniu 21 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie udzielił powodowi zezwolenia na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego. Powód podniósł, że przedmiotową karę, odbytą z dniem 31 października 2019 r., wykonał ponownie w okresie od 01 maja 2017 r. do 21 listopada 2017 r. Z tytułu dwukrotnego wykonania wyroku powód domagał się zapłaty zadośćuczynienia.

Pismem z 04 lutego 2020 r. (k. 37) powód wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego dodatkowo Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego w Olsztynie.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa reprezentowany przez Dyrektora Zakładu Karnego w B. wniósł o oddalenie powództwa w całości, oraz zasądzenie kosztów procesu na swoją rzecz. Wskazał, że twierdzenie powoda o dwukrotnym odbywaniu tej samej kary pozbawienia wolności nie jest zgodne z prawdą. Ponadto powołał się na to, że zakład karny zajmuje się jedynie wykonywaniem orzeczeń sądowych, a nie orzekaniem o obowiązku ich odbycia. Podniósł też zarzut przedawnienia roszczenia.

Z kolei Skarb Państwa reprezentowany przez Prezesa Sądu Rejonowego w Olsztynie wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że nieprawdziwe są twierdzenia powoda, jakoby dwukrotnie odbył karę, raz w systemie dozoru elektronicznego, a drugi raz w ośrodku penitencjarnym. Powód odbywał karę w systemie dozoru elektronicznego od 21 stycznia 2014 r. do 21 października 2014 r., z licznymi przerwami, ze względu na swój stan zdrowia i leczenie szpitalne. Późniejsze osadzenie powoda nie stanowiło ponownego wykonania kary pozbawienia wolności, lecz odbył on jedynie część kary pozostałą do odbycia.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 15 maja 2012 r., w sprawie (...), R. Z. został skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, za popełnienie czynów stanowiących ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. Wykonanie przedmiotowej kary zostało warunkowo zawieszone na okres próby. Na poczet orzeczonej obok pozbawienia wolności kary grzywny zaliczony został okres faktycznego pozbawienia wolności od 20 marca 2012 r. do dnia 30 marca 2012 roku.

(bezsporne, a nadto wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z 15.05.2012 r., k. 416-417 akt (...) SR w Olsztynie)

Postanowieniem z dnia 16 września 2013 roku Sąd Rejonowy w Olsztynie zarządził wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie (...) albowiem prawomocnym wyrokiem z dnia 23 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie w sprawie (...) skazał R. Z. za czyny z art. 286 § 1 k.k. popełnione w dniach od 03 grudnia 2012 r. do 25 stycznia 2013 r.

(dowód: postanowienie SR w Olsztynie z 16.09.2013 r., (...)k. 509-510 akt (...) SR w Olsztynie)

W dniu 24 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie wystawił nakaz przyjęcia R. Z. do odbycia kary w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 20 marca 2012 r. do 30 marca 2012 r. Następnie w związku z niestawieniem się przez powoda do odbycia kary, w dniu 16 października 2013 r. wystawiono polecenie jego osadzenia, w celu odbycia kary 10 miesięcy pozbawienia wolności.

(dowód: nakaz przyjęcia do odbycia kary z 24.09.2013 r., k. 11 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie , polecenie osadzenia z 16.10.2013 r., k. 20 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie)

W dniu 29 października 2013 r. R. Z. został zatrzymany w celu odbycia kary orzeczonej w sprawie (...) W związku z orzeczoną karą został on osadzony w jednostce penitencjarnej, tj. Zakładzie Karnym w B., gdzie przebywał od 29 października 2013 r. do 21 stycznia 2014 r.

(dowód: notatka urzędowa AŚ w O. z 29.10.2013 r., k. 23 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie, obliczenie kary z 30.10.2013 r., k. 25 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie, zawiadomienie o zwolnieniu ze sprawy, k. 27 akt zastępczych (...) (...)SR w Olsztynie)

Postanowieniem z 21 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie udzielił R. Z. zezwolenia na odbycia kary orzeczonej w sprawie (...), z której do odbycia pozostało w tamtym czasie 210 dni, w systemie dozoru elektronicznego.

(dowód: postanowienie SO w Olsztynie z 21.01.2014 r., II K. (...)/el, k. 28 akt (...)SO w Olsztynie)

Pismem z 27 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie zawiadomił Sąd Rejonowy w Olsztynie o okresie odbywania kary pozbawienia wolności przez R. Z. poza zakładem karnym, w systemie dozoru elektronicznego.

(dowód: pismo SO w Olsztynie z 27.01.2014 r., k. 28 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie)

Kara pozbawienia wolności była przez R. Z. odbywana w systemie dozoru elektronicznego z licznymi przerwami, związanymi z pobytami skazanego w placówkach lecznictwa psychiatrycznego. Ostatecznie R. Z. odbywał karę w następujących okresach:

- od 25 do 31 stycznia 2014 r. (7 dni),

- od 13 do 21 marca 2014. (9 dni),

tj. łącznie 16 dni.

(dowód: zawiadomienie o zwolnieniu ze sprawy, k. 32 akt (...) SO w Olsztynie, zarządzenia sędziego penitencjarnego z 31.01.2014 r. i 21.03.2014 r., k. 28 i 55 akt dozoru kuratorskiego I. D. (...), raporty o zdarzeniach, k. 6, 20-24, 41, 52 akt dozoru kuratorskiego I. D. (...))

Postanowieniem z dnia 22 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie zawiesił postępowanie wykonawcze wobec R. Z., z uwagi na jego pobyt w placówce lecznictwa psychiatrycznego.

(dowód: postanowienie SR w Olsztynie z dnia 22.10.2014 r., k. 64-65 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie)

Postanowieniem z dnia 31 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie, w sprawie III K. (...)/el, w pkt I umorzył postępowanie w przedmiocie udzielonego R. Z. zezwolenia na odbywanie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie (...)Sądu Rejonowego w Olsztynie poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego. W pkt II tegoż postanowienia Sąd Okręgowy w Olsztynie zaliczył skazanemu R. Z. na poczet kary okres objęty systemem dozoru elektronicznego, jak również okres osadzenia od 29 października 2013 r. do 21 stycznia 2014 r.

(dowód: postanowienie SO w Olsztynie z 31.10.2014 r., k. 40)

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 04 lutego 2015 roku postępowanie wykonawcze wobec R. Z. zostało podjęte.

(bezsporne)

W dniu 13 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie wystawił nakaz doprowadzenia R. Z. do odbycia reszty kary orzeczonej w sprawie VII K 403/12, z zaliczeniem okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 20 do 30 marca 2012 r., od 29 października do 21 stycznia 2014 r., od 25 do 31 stycznia 2014 r., od 13 do 21 marca 2014 r. Z kolei w dniu 23 listopada 2015 r. sporządzono obliczenie kary, z którego wynikało, że powód odbędzie karę w okresie od 10 lipca 2019 r. do 18 stycznia 2020 r., tj. 108 dni z zaliczeniem okresów od 20 do 30 marca 2012 r., od 29 października 2013 r. do 21 stycznia 2014 r., od 25 do 31 stycznia 2014 r., od 13 do 21 marca 2014 r. Do odbycia kary powodowi pozostało 192 dni.

(dowód: nakaz przyjęcia do odbycia kary, k. 96 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie, obliczenie kary z 23.11.2015 r., k. 100 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie)

Wyrokiem łącznym z dnia 5 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze w sprawie (...) połączył kary orzeczone wobec R. Z. wyrokami w sprawach (...)SR w Olsztynie, VII K (...) SR w Puławach,(...)SR w Gorlicach, (...) SR w Wadowicach, (...) SR w Mrągowie i (...) SR w Jeleniej Górze na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. Następnie wyrokiem z dnia 30 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w sprawie (...) obniżył wymiar kary łącznej pozbawienia wolności do 3 lat i 6 miesięcy. Kara orzeczona w sprawie (...) Sądu Rejonowego w Olsztynie nie została objęta tym wyrokiem, wobec braku podstaw do jej połączenia z pozostałymi karami.

(dowód: wyrok SR w Jeleniej Górze z 5 czerwca 2017 r., (...), odpis k. 108-110 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie, wyrok SO w Jeleniej Górze z 30 listopada 2017 r., (...) k. 111 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie)

Powód od dnia 21 maja 2017 roku o godz. 17.50 rozpoczął odbywać resztę kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec niego w sprawie VII K (...)Sądu Rejonowego w Olsztynie. Wymieniony zakończył odbywać tę karę 29 listopada 2017 roku o godz. 17:50.

(fakt pobytu w ZK B. w tym okresie przyznany w pozwie, co do odbycia konkretnej kary: obliczenie kary z 04.01.2018 r., k. 146, zawiadomienie o zwolnieniu ze sprawy, k. 113 akt zastępczych (...) SR w Olsztynie)

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd oparł się na dokumentach o charakterze urzędowym (w tym przede wszystkim dokumentach zgromadzonych w aktach (...) Sądu Rejonowego w Olsztynie), którym ustawodawca nadał walor dowodu zaświadczonych w nich urzędowo okoliczności (art. 244 § 1 k.p.c.). Okoliczności stwierdzone w tych dokumentach zasadniczo nie były podważane przez strony postępowania.

Dokument urzędowy, odpowiadający wymaganiom z art. 244 k.p.c., korzysta z domniemania prawdziwości (autentyczności) oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Są to domniemania prawne ustanowione ustawą procesową. Domniemania te mogą być obalone w sposób przewidziany w art. 252, tj. przez zaprzeczenie prawdziwości dokumentu lub przez udowodnienie, że oświadczenie organu zawarte w danym dokumencie urzędowym, wystawionym przez ten organ, jest niezgodne z prawdą.

Pełnomocnik powoda wskazywał na rozbieżności dotyczące obliczeń kary powoda, dokonywanych przez pozwanego Skarb Państwa – Dyrektora Zakładu Karnego w B., jednak zasadniczo strona powodowa nie wskazała, kiedy powód miał odbyć przedmiotową karę pozbawienia wolności „po raz pierwszy”. Tymczasem okoliczność, że okres od 21 maja 2017 r. do 29 listopada 2017 r., wskazany w obliczeniu kary z 04 stycznia 2018 roku, odpowiada pobytowi powoda w Zakładzie Karnym w B., znajduje potwierdzenie w samym pozwie, w którym powód wskazuje, że właśnie wtedy został osadzony do odbycia tej kary, twierdząc jednakowoż, że uczyniono to „powtórnie”.

W oparciu o art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z zeznań J. S., albowiem świadek ten został zawnioskowany wyłącznie na okoliczności negatywne w postaci „nieodbywania przez powoda dwukrotnie tej samej kary”. W ocenie Sądu przy tak sformułowanej tezie dowodowej dowód ten dotyczył okoliczności „udowodnionej” przez wnioskodawcę, skoro strona powodowa nie sprostała ciężarowi dowodu i nie udowodniła faktu dwukrotnego odbycia kary.

Także podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, albowiem dowód ten był nieprzydatny do wykazania faktu dwukrotnego odbycia tej samej kary pozbawienia wolności. Strona powodowa nie przedstawiła w toku procesu zresztą tego rodzaju twierdzeń, które mogłyby zostać zweryfikowane przy pomocy tego właśnie dowodu (w szczególności co do tego, kiedy powód miał odbyć karę „po raz pierwszy”). Wniosek o przesłuchanie powoda w charakterze strony nie stał też na przeszkodzie rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu niejawnym, skoro nie został zgłoszony w pierwszym piśmie strony w sprawie, którym był wniesiony pozew.

Ponadto zarządzeniem z dnia 23 lipca 2020 r. zwrócono się do pełnomocników stron z zawiadomieniem, że sprawa zostanie rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, a w terminie tygodniowym nie wpłynął sprzeciw wobec takiego trybu rozpoznania sprawy, co umożliwiało zakończenie postępowania na posiedzeniu niejawnym w oparciu o art. 15zzsˡ pkt 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Jak stanowi art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się. Podstawę prawną zasądzenia zadośćuczynienia w przypadku bezprawnego pozbawienia wolności stanowi przy tym także art. 445 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie do art. 252 k.p.c., strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić.

Podstawę faktyczną powództwa wniesionego w niniejszej sprawie stanowiło twierdzenie, że powód w okresie od dnia 1 maja do 21 listopada 2017 roku był bezprawnie pozbawiony wolności, gdyż wdrożona wówczas do wykonania kara orzeczona w sprawie (...) została przez niego odbyta po raz drugi. Twierdzenie to nie znajdowało potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Powód nie zdobył się nawet na wskazanie, w jakim okresie przedmiotowa kara została przez niego „legalnie” odbyta we wcześniejszym okresie.

W świetle dokumentów zawartych w aktach postępowania karnego, nie budzi wątpliwości, że początkowo powód był osadzony do odbycia kary od 29 października 2013 r. do 21 stycznia 2014 r., a więc przez niecałe trzy miesiące. Z kolei w systemie dozoru elektronicznego R. Z. odbywał karę przez zaledwie kilkanaście dni. Do odbycia pozostało więc 6 miesięcy kary pozbawienia wolności. Powód nie udowodnił, aby po 21 stycznia 2014 r., a przed dniem 21 maja 2017 roku został osadzony w celu odbycia reszty tej kary, wobec czego nie może być mowy o tym, by dwukrotnie odbywał tę samą karę orzeczoną w sprawie (...)

Twierdzenie powoda, że kara orzeczona wobec niego w sprawie (...) została już wcześniej wykonana w systemie dozoru elektronicznego, w sytuacji gdy wymiar odbytej przez niego w tym systemie kary był tak nieznaczny, plasuje wniesione przez niego powództwo na granicy oczywistej bezzasadności, o jakiej mowa w art. 191 ^{( 1)} k.p.c. Strona powodowa, zamiast wskazać konkretny okres, w jakim kara została odbyta, powoływała się na rzekome niejasności co do obliczenia kary przy jej wprowadzaniu do wykonania, kwestionując prawidłowość dokumentów dotyczących obliczenia kary. Tymczasem istnienie dokumentów dotyczących tej samej kary o rozbieżnej treści jest czymś naturalnym w polskim systemie prawnym, w którym obowiązuje kara łączna (art. 85 i 86 k.k.). Taka też kara została wobec powoda orzeczona w wymiarze 4 lat, a następnie skrócona do 3 lat i 6 miesięcy, co dwukrotnie spowodowało przesunięcie okresu, w jakim powód miał odbywać karę orzeczoną w sprawie (...) Sądu Rejonowego w Olsztynie, która łączeniu nie podlegała.

Nie zasługiwała na podzielenie próba posłużenia się przez pełnomocnika powoda domniemaniem faktycznym (art. 231 k.p.c.), w myśl którego skoro Sąd Rejonowy w Olsztynie wydał zarządzenie z 24 stycznia 2018 r. zmierzające do wyjaśnienia wątpliwości dotyczących tego, w jakim zakresie została przez powoda odbyta kara pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, to świadczy to o tym, że kara pozbawienia wolności orzeczona w sprawie (...) została wobec powoda wykonana w wymiarze wykraczającym poza orzeczony okres 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Podstawa tak sformułowanego domniemania w żaden sposób nie uzasadnia przyjęcia postulowanego przez pełnomocnika powoda wniosku domniemania. Podjęcie czynności wyjaśniających przez Sąd Rejonowy w Olsztynie było czynnością zmierzającą do ustalenia faktycznie wykonanego okresu kary w ramach systemu dozoru elektronicznego. Naturalne było zwrócenie się w tej kwestii do Sądu Okręgowego w Olsztynie, skoro to ten właśnie sąd orzekał o takim systemie odbycia kary. Wątpliwości te dotyczyły przy tym wyłącznie tego, czy powód odbywał karę w systemie dozoru elektronicznego po 04 lutego 2015 roku, co ostatecznie nie miało jednak miejsca.

Ponownie podkreślić należy, że to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia tego, że odbył karę w systemie dozoru elektronicznego w większym zakresie, niż 16 dni. Tymczasem nie zaoferował on dowodu, który choćby potencjalnie mógłby świadczyć o dwukrotnym odbyciu tej samej kary. Aby to uczynić, powód powinien przedstawić jednoznaczne dowody tego, w jakich okresach przebywał w jednostkach penitencjarnych w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności w sprawie (...) a tym samym że okres ten łącznie wykraczał poza wymiar kary orzeczonej. Wówczas na pozwanym spoczywałby ciężar wykazania, że część okresu odbywania kary wskazana przez powoda miała związek np. z odbywaniem innej kary, lub że powodowi udzielono przerwy w odbywaniu kary. Skoro strona powodowa nie przedstawiła takich dowodów, to aktywność procesowa strony pozwanej mogła sprowadzić się do zaprzeczenia faktom podniesionym w pozwie, i nie musiała ona przedstawiać dowodów okoliczności przeciwnych.

O tym, że dowody uzasadniające stanowisko wyrażone w pozwie należało uzyskać we własnym zakresie, lub uprawdopodobnić niemożność ich uzyskania (art. 187 § 2 pkt 4 k.p.c.), strony reprezentowanej przez zawodowego pełnomocnika będącego radcą prawnym, nie trzeba było pouczać. Informacja o karalności, o której uzyskanie zwracał się do sądu pełnomocnik powoda, jest przy tym dokumentem, którego uzyskanie jest obwarowane ustawowym obowiązkiem poniesienia opłaty będącej dochodem budżetu Skarbu Państwa (art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym, Dz. U. z 2012 r. poz. 654 i 1514 oraz z 2013 r. poz. 1621). Mając to na uwadze, Sąd nie wyręczał strony powodowej i nie żądał informacji o karalności powoda. Nie uzasadniałaby takiego postąpienia okoliczność, że powód sam nie potrafi przedstawić twierdzeń co do tego, w jakim okresie i do odbycia której kary został osadzony. Z podobnych względów Sąd ostatecznie zaniechał starań o uzyskanie informacji o okresie pobytu powoda w szpitalu psychiatrycznym.

W związku z powyższym orzeczono, jak w pkt I wyroku.

Jak wynika z art. 99 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie, w sprawach o wartości przedmiotu sprawy powyżej 50.000 złotych do 200.000 złotych, stawka minimalna wynagrodzenia pełnomocnika wynosi 5.400 złotych.

Takie też kwoty należało na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzić od pozwanego jako przegrywającego w procesie na rzecz pozwanych, o czym rozstrzygnięto w pkt II i III wyroku. Od kosztów procesu Sąd nie zasądził odsetek ustawowych za opóźnienie, kierując się tym, że art. 98 § 1ˡ k.p.c. wszedł w życie 7 listopada 2019 r. i z mocy art. 9 ust.6 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, znajduje zastosowanie do spraw wszczętych od tej daty. Tymczasem pozew w niniejszej sprawie wpłynął w październiku 2019 roku.

Sąd nie znajduje w okolicznościach niniejszej sprawy jakiegokolwiek szczególnego wypadku, uzasadniającego nieobciążanie powoda kosztami procesu na rzecz pozwanych.

W pkt IV Sąd przyznał pełnomocnikowi powoda z urzędu wynagrodzenie w kwocie wynikającej z przywołanych wyżej przepisów prawa, podwyższone o wartość podatku od towarów i usług, w łącznej kwocie 6.642 złotych. Sąd nie stosował przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, w części w której przewidują one niższe stawki wynagrodzenia, niż ma to miejsce przy pomocy prawnej udzielanej w oparciu o umowę adwokata lub radcy prawnego z klientem. W wyroku z dnia 23 kwietnia 2020 r. Trybunał Konstytucyjny uznał bowiem, że § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801) jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jakkolwiek rozstrzygnięcie to dotyczyło poprzednio obowiązującego rozporządzenia, zarzuty stawiane przez Trybunał w uzasadnieniu jego orzeczenia pozostają w ocenie Sądu aktualne, co uzasadniało zastosowanie art. 178 ust. 1 Konstytucji RP i stwierdzenie we własnym zakresie przez sąd powszechny, że § 8 rozporządzenia z 3 października 2016 r. jest niezgodny z powołanymi przepisami Konstytucji RP.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S. (...)

Notatka:

(...) r. (...)