Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Banaszewska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Monika Nalewajk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lipca 2018 w Szczytnie,

sprawy z powództwa M. M.,

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w Ł. na rzecz powódki M. M. tytułem zadośćuczynienia kwotę 20.000 (dwadzieścia tysięcy) złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w Ł. na rzecz powódki M. M. tytułem odszkodowania kwotę 1.923,91 (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia trzy złote dziewięćdziesiąt jeden groszy) złotych wraz z:

- liczonymi od kwoty 929,88 złotych odsetkami ustawowymi od dnia 7 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- liczonymi od kwoty 284,93 złotych odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- liczonymi od kwoty 709,10 złotych odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 września 2016 roku do dnia zapłaty,

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w Ł. na rzecz powódki M. M. tytułem skapitalizowanej renty kwotę 1.337,37 (jeden tysiąc trzysta trzydzieści siedem złotych trzydzieści siedem groszy) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 września 2016 roku do dnia zapłaty,

IV.  oddala powództwo w pozostałej części,

V.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu,

VI.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Szczytnie kwotę 1.589,39 (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści dziewięć groszy) złotych tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Szczytnie, pozostałe koszty sądowe ponosi Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Szczytnie

ZARZĄDZENIE

1) (...)

2) (...)

S., (...)

Sygn. akt I C 1023/16

UZASADNIENIE

Powódka M. M. w pozwie przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł. po ostatecznym sprecyzowaniu żądania domagała się zasądzania:

- 35.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- 506,50 złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty dojazdów wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 stycznia 2016 roku

- 493,41 złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 stycznia 2016 roku

- 1.328,40 złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty opieki osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

- 1.337,37 złotych tytułem skapitalizowanej renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 1 października 2013 roku do dnia 28 czerwca 2014 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto, domagała się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka twierdziła, że w dniu 2 stycznia 2013 roku około godziny 4 ⁴⁰ idąc z domu na przystanek autobusowy przewróciła się na oblodzonej, nierównej i niczym nieposypanej drodze – ulicy (...) w S.. Na skutek upadku doznała urazu przedramienia i lewego nadgarstka. Pozostawała pod opieką chirurga, ortopedy, rehabilitanta. Pomimo długotrwałego leczenia, rehabilitacji i poddaniu się zabiegowi artroskopii nadgarstka nadal odczuwa ból nadgarstka, z czasem ujawniły się kolejne dolegliwości tj. drętwienie palców lewej ręki, pourazowe uszkodzenie nerwu pośrodkowego, łokciowego lewego i pourazowe nerwobóle. Powódka przeszła szereg zabiegów rehabilitacyjnych i nadal zabiegi te okresowo kontynuuje. Na skutek zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku powódka doznała znacznego uszczerbku na zdrowiu wymagającego długotrwałego leczenia. Nadto, zdarzenie to w sposób negatywny wpłynęło na dotychczasowe życie powódki, która do dnia dzisiejszego odczuwa dolegliwości bólowe i nadal ma trudności w wykonywaniu czynności, które wcześniej nie stwarzały żadnych problemów. Pracodawca powódki rozwiązał z nią umowę o pracę na skutek upływu okresu zasiłkowego, co była dla niej ciężkim doświadczeniem i w sposób znaczący wpłynęło na jej sytuację materialną.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w Ł. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana nie kwestionowała faktu, że powódka na skutek poślizgnięcia się na drodze przy ul. (...) w S. doznała uszkodzenia ciała. Twierdziła jednakże, że droga, na której doszło do zdarzenia w dniu 2 stycznia 2013 roku została w należyty sposób oczyszczona. Nadto, zwróciła uwagę, że pozwana nie wskazała żadnej podstawy prawnej która stanowić by mogła podstawę odpowiedzialności pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku. Powódka nie wykazała żadnych zaniedbań w zakresie prac odśnieżających, co wskazywałoby, że ubezpieczona niewłaściwie wykonywała powierzone jej w tym zakresie obowiązki, jak również wysokości podstaw do żądanego zadośćuczynienia. W ocenie pozwanej powódka nie wykazała, aby między zachowaniem pracowników ubezpieczonej a doznaną przez powódkę szkodą istniał adekwatny związek przyczynowy. Zdaniem pozwanej upadek powódki był wynikiem nieostrożności samej powódki. Pozwana twierdził, że zdjęcia załączone do pozwu nie są datowane, wobec czego nie sposób stwierdzić kiedy zostały one wykonane oraz w jakim miejscu. Pozwana twierdziła, że przy dodatnich temperaturach jakie panowały w dniu 2 stycznia 2013 roku niemożliwym było aby zalegał śnieg, tak jak na załączonych do pozwu zdjęciach

Pozwana kwestionując swoją odpowiedzialność co do zasady, w dalszej części uzasadnienia odpowiedzi na pozew wskazywała na konieczność miarkowania przyznanej kwoty tytułem zadośćuczynienia w oparciu takie kryteria jak rozmiar i charakter doznanego uszczerbku, intensywność krzywdy poniesionej przez pokrzywdzonego. Pozwana nie odniosła się do pozostałych zgłoszonych w pozwie żądań.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka M. M. od 5 listopada 2012 roku była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w (...) sp. z o.o. w P. na stanowisku pracownika gospodarczego. Pracę wykonywała w W. w pełnym wymiarze czasu pracy. Wynagrodzenie za pracę od dnia 1 stycznia 2013 roku wynosiło 1.600 złotych brutto.

(dowód: umowy o pracę k. 97-98)

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w Ł. i Gmina Miejska S. w dniu 18 grudnia 2012 roku zawarły umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia działalności i posiadanego mienia. Zgodnie z zawartą umową okres ubezpieczenia obejmował okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2013 roku. Zakres ubezpieczenia obejmował odpowiedzialność cywilną ponoszoną przez ubezpieczającego: Gminę Miejską S., ubezpieczonych: Urząd Miejski w S., Zakład (...) w S., Zakład Usług (...) w N. za szkody będące następstwem wypadków zaistniałych w okresie ubezpieczenia, w tym szkody wyrządzone w związku z administrowaniem i utrzymaniem sieci dróg, ulic i chodników, w tym w szczególności odpowiedzialność za szkody spowodowane zimową śliskością nawierzchni.

(dowód: polisa ubezpieczeniowa nr (...) k. 230-231v)

Powódka w dniu 2 stycznia 2013 roku około godziny 4 ³⁰ wyszła z domu przy ul. (...) w kierunku przystanku autobusowego. Po wyjściu z domu szła ulicą (...), która na całej szerokości była pokryta lodem. Nawierzchnia ulicy (...) była nieutwardzona, nie byłą pokryta asfaltem i nie było przy niej chodników. Powódka w pewnym momencie na śliskiej nawierzchni poślizgnęła się i upadła na lewy bok uderzając o powierzchnię m.in. lewą ręką. Po chwili wstała i postanowiła pojechać do pracy. W ciągu dnia ból w ręce nasilał się, zażyła leki przeciwbólowe. Po zakończeniu pracy udała się do Izby Przyjęć Zakładu Opieki Zdrowotnej w S., gdzie tymczasowo unieruchomiono kończynę przy użyciu chusty, zalecono dalsze przyjmowanie leków przeciwbólowych i wizytę u chirurga dnia następnego. Po powrocie do domu obrzęk i ból nadgarstka lewego oraz obrzęk od strony łokciowej przedramienia lewego nie ustawał.

(dowód z przesłuchania stron – powódki k. 286v-287v, zeznania świadka A. M. (1) k. 269-269v, zeznania świadka A. M. (2) k. 269v-270, zeznania świadka S. Z. k. 268v, zeznania świadka M. R. k. 268v-269, zeznania świadka M. S. k. 270v-271)

Powódka następnego dnia udała się do Poradni (...) Ogólnej, gdzie chirurg na podstawie wyniku badania rtg przedramienia lewego stwierdził złamanie nasady dalszej kości promieniowej lewej. Powódce założono szynę gipsową przedramienną, przepisano leki przeciwbólowe. Lekarz wystawił zwolnienie lekarskie na okres od 3 do 17 stycznia 2013 roku, zalecił kontrolę za 14 dni oraz wykonanie kontrolnego zdjęcia rtg. W dniu 17 stycznia 2013 roku podczas wizyty lekarz zalecił dalsze - do dnia 29 stycznia 2013 roku -utrzymywanie przedramienia lewego w szynie gipsowej, wystawił zwolnienie lekarskie na ten okres. W dniu 29 stycznia 2013 roku lekarz podczas wywiadu stwierdził u powódki dolegliwości bólowe okolicy dystalnej przedramienia lewego, a po zdjęciu szyny gipsowej utrzymujący się ból okolicy wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej. Wystawiono zwolnienie lekarskie na okres do 12 lutego 2012 roku. Podczas wizyty w dniu 12 lutego 2013 roku chirurg po zdjęciu szyny gipsowej podczas wywiadu stwierdził u powódki dolegliwości bólowe okolicy dystalnej części nadgarstka lewego oraz niewielkie drętwienie palców 4 i 5 ręki lewej. Chirurg z uwagi na podejrzenie uszkodzenia chrząstki trójkątnej nadgarstka lewego wystawił powódce skierowanie do ortopedy w celu dalszego leczenia , zalecił ćwiczenia i wystawił zwolnienie lekarskie na dalszy okres do 26 lutego 2013 roku. Podczas wizyty w dniu 26 lutego 2013 roku, po przeprowadzeniu badania przedmiotowego lekarz stwierdził ograniczenie ruchomości nadgarstka lewego i obrzęk dystalnej części nadgarstka lewego. Wystawił zwolnienie lekarskie na dalszy okres do 12 marca 2013 roku.

W tym okresie powódce w czynnościach życia codziennego pomagały osoby trzecie. Mąż A. M. (1) pomagał przy czynnościach higienicznych, mył głowę, pomagał zapiąć zamki w kurtce. Córka, która mieszkała w tym czasie wspólnie z rodzicami pomagała przy przygotowywaniu posiłków. Powódka w tym czasie nie mogła nic chwycić lewą ręką.

Lekarz ortopeda podczas wizyty dnia 27 lutego 2013 roku po przeprowadzeniu badania ortopedycznego, dokonania interpretacji rtg stwierdził u powódki pourazową niestabilność stawu promieniowo – nadgarstkowego, wskazał na konieczność dalszego leczenia w poradni rehabilitacyjnej oraz zaopatrzenie w ortezę w razie utrzymywania się dolegliwości i objawów niestabilności. W dniu 28 lutego 2013 roku lekarz chirurg wystawił powódce skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne: krioterapię, ćwiczenia czynno-bierne, jonoferezę. Podczas kolejnej wizyty 12 marca 2013 roku stwierdził utrzymujące się dolegliwości bólowe przedramienia i nadgarstka lewego oraz ograniczoną ruchomość w nadgarstku lewym. Wystawił skierowanie do poradni rehabilitacyjnej oraz zwolnienie lekarskie do 3 kwietnia 2013 roku, a następnie do 26 kwietnia 2013 roku. Podczas wizyty w dniu 26 kwietnia 2013 roku stwierdził niewielki obrzęk nadgarstka lewego i zaburzenia czucia palców ręki lewej oraz osłabienie siły mięśniowej ręki lewej.

Powódka w dniu 10 maja 2013 roku podczas wizyty u lekarza ortopedy otrzymała skierowanie do pracowni rezonansu magnetycznego celem wykonania badania MR lewego nadgarstka.

Na wizycie dnia 17 maja 2013 roku lekarz chirurg stwierdził bolesność uciskową w obrębie dystalnej części przedramienia lewego. Wystawił zwolnienie lekarskie na dalszy okres do 14 czerwca 2013 roku, następnie do dnia 3 lipca 2013 roku.

Podczas kolejnej wizyty w dniu 18 czerwca 2013 roku lekarz stwierdził w badaniu przedmiotowym zaburzenia czucia w obrębie lewej ręki i wystawił skierowanie do poradni neurologicznej. Lekarz neurolog podczas wizyty w dniu 19 czerwca 2013 roku stwierdził pourazowe uszkodzenie nerwu łokciowego i pośrodkowego lewego i wskazał na potrzebę przeprowadzenia konsultacji w Poradni Chirurgii Ręki

Podczas kolejnej wizyty u chirurga w dniu 20 czerwca 2013 roku wystawił skierowanie do poradni neurochirurgicznej. Podczas kolejnej wizyty w dniu 2 lipca 2013 roku powódka zgłaszała silne dolegliwości bólowe w obrębie przedramienia lewego. Chirurg po przeprowadzeniu badania przedmiotowego stwierdził niewielki obrzęk nadgarstka lewego, przepisał leki przeciwbólowe oraz udzielił zwolnienia lekarskiego na okres do 30 lipca 2013 roku. W dniu 31 lipca 2013 roku chirurg stwierdził bólowe ograniczenie ruchomości w obrębie ręki lewej i w nadgarstku lewym.

Pracodawca powódki z dniem 31 lipca 2013 roku rozwiązał z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z uwagi na upływ z dniem 3 lipca 2013 roku okresu zasiłkowego.

Badanie MR lewego nadgarstka zostało przeprowadzone w dniu 25 września 2013 roku i lekarz radiolog dokonujący opisu wyniku stwierdził uszkodzenie zespołu włóknistej chrząstki trójkątnej, nieregularność zarysów przyczepów łokciowych chrząstki, widoczne od strony promieniowej niewielkie pęknięcia, a wokół chrząstki trójkątnej nagromadzenie płynowe. W układzie kostnym, ścięgnisto-mięśniowym nie uwidoczniono zmian.

Dnia 22 listopada 2013 roku powódka została skierowana do Poradni Chirurgii Ręki. Powódka w dniu 21 stycznia 2014 roku odbyła wizytę w (...) Szpitala (...) z Przychodnią. W związku z powyższym poniosła koszt dojazdu ze S. do E. i z powrotem w łącznej wysokości 58,80 złotych.

W dniu 4 marca 2014 roku powódka z uwagi na pourazowy ból nadgarstka lewego została przyjęta do Oddziału (...) Ręki (...) Szpitala (...) z Przychodnią, gdzie była leczona operacyjnie. W dniu 5 marca 2014 roku przeprowadzono u powódki artroskopię nadgarstka, shaving, synowectomię, rekonstrukcję (...), a w dniu 5 marca 2014 roku wypisano do domu z zaleceniem kontroli w Poradni ortopedycznej chirurgii ręki tamtejszego szpitala w dniu 11 marca 2014 roku, zalecono oszczędzanie operowanej ręki Operowana ręka została unieruchomiona w opatrunku gipsowym na okres 6 tygodni. Powódka poniosła koszt dojazdu ze S. do E. i z powrotem w łącznej wysokości 57 złotych.

Powódka w dniach 22 kwietnia 2014 roku, 13 maja 2014 roku i 15 lipca 2014 roku w (...) Szpitala (...) z Przychodnią odbyła wizyty kontrolne. W związku z powyższym poniosła koszt dojazdu ze S. do E. i z powrotem w dniu 22 kwietnia 2014 roku w łącznej wysokości 58 złotych, w dniu 13 maja 2014 roku w łącznej wysokości 51 złotych, w dniu 15 lipca 2014 roku w łącznej wysokości 59,50 złotych.

Powódka z uwagi na dolegliwości bólowe nadgarstka lewego w dniu 3 lutego 2015 roku udała się do chirurga, który po przeprowadzeniu badania stwierdził ograniczenie ruchomości w nadgarstku lewym z drętwieniem w obrębie 5 palca ręki lewej. Skierował na badanie MR nadgarstka lewego i zabiegi fizykoterapii: magnetronik, laseroterapię punktową, jonoferezę.

Powódka w dniu 14 kwietnia 2015 roku odbyła wizytę w (...) Szpitala (...) z Przychodnią, gdzie otrzymała skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne. W związku z powyższym poniosła koszt dojazdu ze S. do E. i z powrotem w łącznej wysokości 58,50 złotych

Podczas wizyty w dniu 12 maja 2015 roku chirurg stwierdził u powódki zaburzenia czucia i ograniczenie ruchomości w lewym nadgarstku, a w rtg nadgarstka drobnoplamiste przejaśnienia w kościach nadgarstka. Podejrzewając u powódki występowanie zespołu (...) skierował ją na ponowne rtg nadgarstka. Podczas kolejnej wizyty 2 lipca 2015 roku stwierdził u wymienionej niewielki obrzęk okolicy nadgarstka lewego i bolesność w obrębie dłoni prawej oraz zaburzenia czucia w obrębie palca 2,3,4 ręki lewej. Badanie MR lewego nadgarstka zostało przeprowadzone w dniu 12 sierpnia 2015 roku. W związku z powyższym poniosła koszt dojazdu ze S. do O., gdzie zostało przeprowadzone badanie i z powrotem w wysokości 8 złotych. Z uwagi na stwierdzone uszkodzenie chrząstki trójkątnej chirurg i zespół Sudecka nadgarstka lewego skierował powódkę do poradni ortopedycznej i rehabilitacyjnej. Podczas kolejnych wizyt 1, 21 października 2015 roku ograniczenie ruchomości w nadgarstku lewym utrzymywały się. Powódka została skierowana na dalsze zabiegi fizjoterapeutyczne: prądy Trauberta.

Podczas wizyty w dniu 24 marca 2016 roku chirurg stwierdził u powódki ograniczoną bólowo ruchomość w obrębie palców ręki lewej i skierował na badanie rtg przedramienia lewego z nadgarstkiem. Podczas wizyty w dniu 22 kwietnia 2016 roku stwierdził brak ruchu palców 2,3,4,5 i niewielki ruch czynny kciuka lewego oraz bolesność w okolicy wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej.

Powódka w dniach: 7 lutego 2013 roku, 14, 21 marca 2013 roku, 18 kwietnia 2013 roku, 6 czerwca 2013 roku odbyła wizyty w Poradni Rehabilitacyjnej.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 19-54, k. 57-64, bilety k. 82, k. 84, k. 86-89, oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę k. 99, zdjęcia k. 112, dowód z przesłuchania stron – powódki k. 286v-287v, zeznania świadka A. M. (1) k. 269-269v, zeznania świadka A. M. (2) k. 269v-270)

Powódka w Centrum Rehabilitacyjno-Edukacyjnym im. J. P. II w S. odbywała zabiegi rehabilitacyjne. I tak, w okresie od 27 marca 2013 roku do 10 kwietnia 2013 roku: krioterapię łokciowej części nadgarstka lewego, laseroterapię stawu nadgarstkowo- łokciowego, w okresie od 6 do 17 maja 2013 roku ćwiczenia czynno-bierne nadgarstka lewego, w okresie od 12 do 25 września 2013 roku laseroterapię nadgarstka lewego, ćwiczenia czynne prowadzone ręki lewej, w okresie od 12 do 22 listopada 2013 roku ćwiczenia manualne lewej ręki, laseroterapię nadgarstka lewego, hydromasaż ręki lewej. W okresie od 30 kwietnia 2014 roku do 29 maja 2014 roku 18 zabiegów - ćwiczeń czynnych i z oporem dotyczących nadgarstka lewego, 20 zabiegów laseroterapii nadgarstka lewego, 10 zabiegów okładów parafinowych nadgarstka lewego. W okresie od 30 kwietnia 2015 roku do 14 maja 2015 roku odbyła 10 zabiegów laseroterapii nadgarstka lewego, w okresie od 15 maja do 28 maja 2015 roku 8 zabiegów laseroterapii ręki lewej, 9 zabiegów kąpieli wirowych ręki lewej oraz 9 zabiegów ćwiczeń wspomaganych nadgarstka lewego, w okresie od 8 do 19 czerwca 2015 roku 10 zabiegów jonoforezy nadgarstka lewego, w okresie od 27 października do 9 listopada 2015 roku 10 zabiegów laseroterapii nadgarstka lewego

(dowód: zaświadczenia k. 65-68, k. 72, k. 74-77)

Powódka z czasem zaadaptowała się do zmienionej sytuacji i konieczności ograniczenia wykonywania niektórych czynności lewą ręką. Zdarza się, że przedmiot, który chwyci lewą ręką wypada jej z ręki.

(dowód z przesłuchania stron – powódki k. 286v-287v, zeznania świadka A. M. (1) k. 269-269v, zeznania świadka A. M. (2) k. 269v-270, zeznania świadka M. R. k. 268v-269)

Powódka w toku postępowania likwidacyjnego domagała się od pozwanej zadośćuczynienia w wysokości 40.000 złotych, odszkodowania za poniesione koszty związane z opieką osób trzecich w wymiarze 4 godzin dziennie przez okres 3 miesięcy w łącznej wysokości 2.664 złote.

(dowód: pismo powódki złożone w postępowaniu likwidacyjnym opatrzone datą 4 listopada 2013 roku k. 221-225)

Decyzją z dnia 6 grudnia 2013 roku pozwana (...) Spółka Akcyjna w Ł. odmówiła wypłaty odszkodowania stwierdzając w uzasadnieniu decyzji, że Gmina Miejska S. nie ponosi odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku, albowiem nie można gminie przypisać winy za zaistniałe zdarzenie. Gmina podejmowała czynności związane z akcją zima tj. posypywała piaskiem ulice i chodniki w zależności od istniejących warunków atmosferycznych. W dniu zdarzenia stan chodników i ulic uznano za dobry i nie wymagał on podejmowania działań a ramach akcji zimowej.

(dowód: decyzja z dnia 6 grudnia 2013 roku k. 78)

Powódka dokonała w okresie od 6 marca 2014 roku do 3 września 2015 roku zakupu leków na łączną kwotę 212,57 złotych.

(dowód: faktury VAT k. 90-96)

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2014 roku przyznał powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 4 lipca 2013 roku na okres 12 miesięcy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w wykonaniu tego wyroku decyzją z dnia 23 września 2014 roku przyznał powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 4 lipca 2013 roku do dnia 1 października 2013 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru, a na okres od 2 października 2013 roku do 28 czerwca 2014 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.

(dowód: wyrok SO w Olsztynie z dnia 7 sierpnia 2014 roku k. 100, decyzja ZUS z dnia 23 września 2014 roku k. 105)

Powódka w dniu 7 stycznia 2016 roku skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty, w którym ponowienie domagała się przyznania i wypłaty kwot zgłoszonych w piśmie z dnia 54 listopada 2013 roku, a nadto kwot: 198,73 złotych tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia oraz 86,20 złotych odszkodowania za poniesione koszty dojazdów.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 256-257v)

Decyzją z dnia 20 stycznia 2016 roku pozwana (...) Spółka Akcyjna w Ł. odmówiła wypłaty odszkodowania, twierdząc w jej uzasadnieniu, że w dniu zdarzenia panowała dodatnia temperatura, stan nawierzchni chodników był dobry, panowała odwilż. Ulice i chodniki były mokre i nie wymagały posypywania piaskiem.

(dowód: decyzja z dnia 20 stycznia 2016 roku k. 79-80)

W okresie od 6 do 17 czerwca 2016 roku powódka w Centrum Rehabilitacyjno-Edukacyjnym im. J. P. II w S. poddała się zabiegom fizykoterapii: 10 zabiegom laseroterapii nadgarstka lewego oraz 10 zabiegom kąpieli wirowej kończyny lewej.

(dowód: zaświadczenie k. 120)

Powódka w dniach 12 lutego 2016 roku i 17 czerwca 2016 roku odbyła konsultacje w Poradni Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej Wojewódzkiego Szpitala (...) dla Dzieci w. A.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 55-56, k. 121)

Powódka w dniu 30 czerwca 2016 roku wykonała badanie usg nadgarstka lewego. W związku z powyższym poniosła koszt wykonania tego badania w wysokości 150 złotych.

(dowód: wynik badania usg nadgarstka lewego k. 122, faktura k. 124)

Podczas wizyty w dniu 29 lipca 2016 roku chirurg po przeprowadzeniu badania przedmiotowego i wparciu o wynik badania usg nadgarstka lewego stwierdził cechy uszkodzenia nerwu promieniowego, pośrodkowego i łokciowego lewego na wysokości nadgarstka, przykurcze w obrębie palców lewej ręki.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 186)

Powódka w dniu 24 sierpnia 2016 roku udała się na konsultację do Ortopedii (...), gdzie została skierowana na Oddział Ortopedii i Chirurgii Ręki Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego Szpitala (...) Medycznego im. K. M. w P. celem leczenia operacyjnego neuropatii nerwu łokciowego i pośrodkowego. Poniosła koszt konsultacji ortopedycznej w wysokości 150 złotych oraz koszt dojazdu do P. i z powrotem w łącznej wysokości 122 złote.

(dowód: skierowanie do szpitala k. 143, zaświadczenie o zapisie na listę oczekujących k. 144, faktury k. 145, k. 146, bilet k. 147, dokumentacja medyczna k. 186v)

Podczas kolejnych wizyt u chirurga 23 września 2016 roku, 21 października 2016 roku utrzymywał się przykurcz zgięciowy palców ręki lewej oraz zaburzenia czucia w obrębie palca 5 ręki lewej.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 186v-187)

W okresie od 11 do 24 października 2016 roku powódka w Centrum Rehabilitacyjno-Edukacyjnym im. J. P. II w S. poddała się zabiegom fizykoterapii: 10 zabiegom laseroterapii ręki lewej, 10 zabiegom kąpieli wirowej ręki lewej, 10 zabiegom – ćwiczeniom czynnym i z oporem ręki lewej.

(dowód: zaświadczenie k. 191)

Sąd Okręgowy w Olsztynie przyznał powódce prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia 1 lica 2015 roku.

(dowód: wyrok SO w Olsztynie z dnia 7 lutego 2017 roku k. 285)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów, w tym zwłaszcza dokumentacji medycznej powoda, które nie były przez żadną ze stron kwestionowane i których prawdziwość i autentyczność nie budziły także wątpliwości Sądu. Nadto, Sąd opierał się również o zeznania świadków i powódki, które w zasadniczej części, za wyjątkiem zeznań S. K. dotyczyły stanu nawierzchni drogi, na której doszło do zdarzenia oraz przebiegu procesu leczenia i skutków zdarzenia w życiu powódki. Sąd uwzględnił również opinię biegłego A. D..

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków oraz powódki co do procesu leczenia, rekonwalescencji i rehabilitacji powódki, jak również zakresu i czasu trwania opieki sprawowanej nad powódką. Świadkowie również zgodnie opisywali stan nawierzchni drogi, na której doszło do zdarzenia. Wprawdzie nie byli bezpośrednimi świadkami upadku powódki, ale stan nawierzchni widzieli albo kilka dni przed zdarzeniem albo w dniu zdarzenia w godzinach późniejszych. Stan nawierzchni udokumentowany został również na zdjęciach załączonych do pozwu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie, zaś co do wysokości zasadne było w znacznej części.

W sprawie bezspornym był fakt, że dniu 2 stycznia 2013 roku powódka przewróciła się na śliskiej nawierzchni drogi – stanowiącej ulicę (...) w S.. Powyższe pozwana przyznała w pierwszym zdaniu uzasadnienia odpowiedzi na pozew. Droga ta stanowi drogę gminną i w dniu zdarzenia pozostawała w zarządzie gminy miejskiej S., która zleciła zimowe utrzymanie tej drogi Zakładowi Usług (...) w S.. Pozwana nie kwestionowała, że w dniu zdarzenia świadczyła na podstawie umowy zawartej z Gminą Miejską S. ochronę ubezpieczeniową za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony Zakład Usług (...) w N.. Twierdziła jednakże, że powódka nie wykazała żadnych zaniedbań ze strony ubezpieczonego w zakresie prac związanych z zimowym utrzymaniem drogi, na której doszło do przedmiotowego zdarzenia, a tym samym nie wykazała by to pozwana ponosiła odpowiedzialność cywilną za skutki zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku.

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 k.c.). Zgodnie z zawartą przez Gminę Miejską S. i pozwanego umową ubezpieczenia z dnia 18 grudnia 2012 roku ochroną ubezpieczeniową objęte zostały szkody wyrządzone w związku z administrowaniem i utrzymaniem sieci dróg gminnych, w tym w szczególności szkody spowodowane zimową śliskością nawierzchni.

Odpowiedzialność cywilna zarządcy drogi, a w konsekwencji pozwanej, która ponosi odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności ubezpieczonego ma charakter deliktowy i opiera się na zasadzie winy, na co wskazuje brzmienie przepisu art. 415 k.c., zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Tak więc przesłankami odpowiedzialności z art. 415 k.c. są: zawinione działanie sprawcy, szkoda i adekwatny związek przyczynowy między zawinionym działaniem, a szkodą. Pozwana kwestionowała jedynie pierwszą z wyżej wskazanych przesłanek.

Jako zawinione mogą być kwalifikowane jedynie zachowania bezprawne. Bezprawność oznacza nie tylko naruszenie norm prawa, ale również sprzeczność z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami. Wina stanowi natomiast ujemną ocenę zachowania sprawcy pozwalającą na postawienie mu zarzutu niewłaściwego zachowania w danej sytuacji. Wina nieumyślna sprowadza się do niedbalstwa. Polega ono na niedołożeniu wymaganej w stosunkach danego rodzaju staranności, niezbędnej do uniknięcia skutku, którego sprawca nie chciał wywołać. Dla ustalenia winy nieumyślnej decydujące znaczenie ma wzorzec należytej staranności będący miernikiem oceny zachowania sprawcy. Należyta staranność, stosownie do przepisu art. 355 k.c. to staranność ogólnie wymagana w stosunkach danego rodzaju. Jest to pewien abstrakcyjny wzorcowy model zachowania. Wzorzec ten kreowany jest na podstawie m.in. reguł współżycia społecznego, przepisów prawnych, zwyczajów, "kodeksów zawodowych" czy pragmatyk zawodowych. Do obowiązków zarządcy drogi, a więc Gminy Miejskiej S. należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg. W art. 4 pkt 20 ustawy o drogach publicznych wyjaśniono zaś na czym polega obowiązek „utrzymania drogi”. Obejmuje on wykonywanie robót konserwacyjnych, porządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalczanie śliskości zimowej. Zimowe utrzymanie drogi - ulicy (...) należało zaś do obowiązków Zakładu Usług (...) w N.. Z materiału dowodowego wynika, że w dacie zdarzenia nie uczyniono zadość temu obowiązkowi, gdyż nawierzchnia drogi, na której doszło do zdarzenia była pokryta lodem. Nie była posypana żadną substancją ograniczającą poślizg. Stan nawierzchni stwarzał niebezpieczeństwo poślizgnięcia się i upadku, co też stało się w przypadku powódki. Wina podmiotu odpowiedzialnego za zimowe utrzymanie tej drogi rozumiana jako niedołożenie należytej staranności, jest więc ewidentna.

Powódka w swoich zeznaniach opisywała stan nawierzchni drogi, na której doszło do zdarzenia. Zeznania świadków opierają się zaś na relacji powódki. Powyższe jednakże nie deprecjonuje wiarygodności jej zeznań. Zwrócić należy uwagę, że do zdarzenia doszło w godzinach wczesnoporannych ok. 4 ³⁰, gdy panował jeszcze zmrok i brak było naocznych świadków przedmiotowego zdarzenia. Jednakże świadkowie S. Z., A. M. (2), A. M. (1), M. S. zgodnie opisywali stan nawierzchni tej drogi przed zaistnieniem zdarzenia, w dniu zdarzenia w godzinach południowych. Dowodem wskazującym na stan nawierzchni drogi były również 4 zdjęcia, które zostały dołączone do pozwu, a wykonane zostały w dniu zdarzenia po upływie około 10 godzin. Pozwana odnosząc się do tego dowodu, wskazywała, że z uwagi na brak daty widniejącej na tych zdjęciach nie sposób stwierdzić kiedy zostały one wykonane i w jakim miejscu. Co więcej, pozwana twierdziła, że z uwagi na dodatnie temperatury, które panowały w dniu zdarzenia niemożliwym byłoby, aby na drodze tej zalegał śnieg, jak to przedstawiono na zdjęciach. Tymczasem na żadnym z tych zdjęć nie ma śniegu. Widać jedynie ulicę, na której całej długości i szerokości znajduje się pokrywa lodu. Zdjęcia te zostały w formie plików zapisane na płycie, gdzie widnieje data ich wykonania tj. 2 stycznia 2013 roku godzina 14 ³⁵ – 14 ³⁷, na co pełnomocnik powoda zwrócił uwagę na rozprawie w dniu 24 stycznia 2017 roku. Pełnomocnik pozwanego do tego stanowiska nie odniósł się w żaden sposób w dalszej części procesu. Porównanie tych zdjęć chociażby z mapą miasta S. (...)68732%26pitch%3D0%26thumbfov% (...)!7i13312!8i6656?hl=pl

wskazuje ponad wszelką wątpliwość, że ulica na zdjęciach jest ulicą (...) w S..

Powódka wykazała więc, że nawierzchnia drogi w dniu 2 stycznia 2013 roku nie była prawidłowo zabezpieczona przed upadkiem, natomiast pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów dla przyjęcia, iż nie było możliwe zapewnienie prawidłowego stanu czystości i porządku w miejscu zdarzenia tego dnia.

Świadek S. K. pracownik Zakładu Usług (...) w N., w którego zasobach pozostawała ulica (...) przyznał, że jest to droga nieutwardzona przy której nie ma chodników i która należy do czwartej kategorii odśnieżania. Świadek ten nie potrafił stwierdzić jakie warunki atmosferyczne panowały w dniu zdarzenia, jaki był stan nawierzchni tej drogi oraz jakie prace w ramach Akcji Zimowej podejmowali odnośnie tej drogi pracownicy Zakładu Usług (...) w N. w dniach 1-2 stycznia 2013 roku. Świadek przyznał, że w ramach prowadzonych działań był prowadzony dziennik meteorologiczny, w którym dokonywano wpisów dotyczących temperatury, opadów i stanu nawierzchni ulicy i chodników. Dziennik ten był prowadzony, dla wszystkich ulic, które pozostawały w zasobie Zakładu Usług (...) w N. i jak wynika z załączonego fragmentu tego dziennik obejmującego okres od 1 do 21 stycznia 2013 roku w zakresie stanu nawierzchni ulic i chodników ograniczał się do ogólnych stwierdzeń: „ślisko”, „dobry”. Świadek przyznał jednocześnie, że zapisów w tym dzienniku dokonywał brygadzista po objeździe całego miasta, a wyjeżdżał o 8 ⁰⁰. Trudno więc stwierdzić na jakiej podstawie dokonywał on zapisów w dzienniku w części dotyczącej zapisów na godzinę 4 ⁰⁰. Zdjęcia, które zostały załączone do pozwu wskazują ponad wszelką wątpliwość, że stan nawierzchni na ulicy (...) w dniu 2 stycznia 2013 roku nie był dobry. Nawierzchnia drogi była pokryta lodem. Stan taki uwzględniając chociażby zapisy w dzienniku meteorologicznym dotyczące temperatury panującej w dniu 1 stycznia 2013 roku istniał również 1 stycznia 2013 roku.

Rację ma pozwany, gdy twierdzi powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1970 roku wydany w sprawie I CR 550/70, że w okresie ciężkich warunków atmosferycznych w porze zimowej (śnieżycy, zawiei, gołoledzi) utrzymanie dróg publicznych w stanie całkowitego bezpieczeństwa jest technicznie niemożliwe. Nie sposób jednakże przyjąć za pozwanym, że orzeczenie to znajduje analogiczne zastosowanie w przedmiotowej sprawie. W przedmiotowej sprawie warunki atmosferycznie nie były ekstremalne. Nie występowała śnieżyca, zawieje, zamiecie nie występowała gołoledź. Tylko z uwagi na zaniechanie ubezpieczonego nie usunięto pokrywy lodu z nawierzchni drogi, nie zabezpieczono jej w sposób właściwy, zwłaszcza że przy drodze tej nie ma chodników i ulicą poruszają się również piesi. Niewątpliwie, na co wskazywał pozwany, szczególne warunki atmosferyczne panujące w okresie zimowym wymuszają zachowanie ostrożności i nawet należyta staranność podmiotu zobowiązanego do zwalczania śliskości nawierzchni nie jest w stanie zapobiec wszystkim nieszczęśliwym wypadkom. Jednakże w warunkach przedmiotowej sprawy tej należytej staranności zarządca drogi nie dochował. Wymaganie zaś od uczestników ruchu bezwzględnej ostrożności w sytuacji kiedy zarządca drogi nie usuwa lodu z nawierzchni drogi, który zalega tam od dłuższego czasu, nie zabezpiecza w inny sposób tej nawierzchni przed śliskością jest nieuzasadnione.

Powódka podczas przechodzenia przez oblodzoną drogę publiczną upadła i doznała szkody w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej. Istnieje zatem adekwatny związek przyczynowy między szkodą a zachowaniem ubezpieczonego.

W myśl przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Sąd może również zgodnie z przepisem art. 445 k.c. przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tutaj o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Ustawodawca nie określił przy tym jakie okoliczności należy brać pod uwagę przy ustalaniu konkretnej kwoty zadośćuczynienia. W orzecznictwie przyjmuje się, że świadczenie to ma charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie podkreśla się, że powinno być ono utrzymane w rozsądnych granicach, wyznaczonych okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy. Sąd bierze zatem pod uwagę rozmiar doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, a w tym nasilenie bólu i długotrwałość leczenia, osobiste właściwości poszkodowanego i jego dotychczasowy tryb życia, w tym wiek poszkodowanego, a także konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym.

Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności faktyczne niniejszej sprawy należy stwierdzić, że niewątpliwie dolegliwości fizyczne i psychiczne, jakie odczuwała powódka w związku ze zdarzeniem z dnia 2 stycznia 2013 roku, zasługują na adekwatną do ich rozmiaru rekompensatę pieniężną.

W zakresie ustaleń faktycznych dotyczących charakteru doznanego przez powódkę urazu, jego wpływu na życie powódki oraz skutków tego zdarzenia, w tym uszczerbku na zdrowiu, Sąd oparł się na dokumentacji medycznej oraz zeznaniach powódki, świadków oraz opinii biegłego A. D. i uznał, że kwota 20.000 złotych zrekompensuje doznaną przez powódkę krzywdę. Sąd uwzględnił w tym zakresie okres leczenia powódki, który wprawdzie w początkowej fazie ograniczał się do unieruchomienia kończyny przy użyciu szyny gipsowej, przyjmowania leków przeciwbólowych oraz rehabilitacji, jednakże w późniejszym okresie wiązał się z poddaniem zabiegowi artroskopii, po którym ponownie kończyna została unieruchomiona na okres 6 tygodni. Z dokumentacji medycznej wynika, że obrzęk nadgarstka utrzymywał się przez okres ponad 6 miesięcy, w tym czasie występowało u powódki ograniczenie ruchomości nadgarstka, a w kwietniu 2013 roku dodatkowo zaburzenia czucia palców lewej ręki, neurolog stwierdził pourazowe uszkodzenie nerwu łokciowego i pośrodkowego lewego. Powódka pozostawała pod opieką: chirurga, ortopedy, neurologa, rehabilitanta. Zabieg artroskopii, któremu poddała się po upływie ponad roku od zdarzenia nie przyniósł zamierzonego rezultatu i dolegliwości bólowe nadal utrzymywały się. Po upływie kolejnego roku ograniczenie ruchomości w nadgarstku lewym powódki nadal pozostawało. W marcu 2016 roku nadal występowało ograniczenie ruchomości w obrębie palców, a w kwietniu 2016 roku okresowo brak ruchu palców 2,3,4,5. Okres leczenia był długi, wiązała się z koniecznością przyjmowania okresowo leków przeciwbólowych, przeprowadzania konsultacji, zabiegu artroskopii oraz rehabilitacji. Powyższe jednakże nie doprowadziło obecnie, po upływie ponad 5 lat od zdarzenia do odzyskania pełnej sprawności. Powódka nadal jest niezdolna do pracy i wymaga rehabilitacji. Długotrwały proces leczenia i utrzymujące się dolegliwości bólowe wpływały, co oczywiste, negatywnie na samopoczucie powódki, którą będąc do tej pory osobą spawaną, pracującą stała się osobą, do tej pracy niezdolną. Pracodawca powódki z uwagi na upływ okresu zasiłkowego rozwiązał z powódką umowę o pracę, co dodatkowo spotęgowało u powódki poczucie bezradności i nasiliło obawy dotyczące przyszłości materialnej rodziny, a tym samym możliwości finansowania niezbędnych wydatków związanych z dalszym leczeniem urazu.

Uraz dotyczy lewej ręki, powódka jest osobą praworęczną, ale ból który odczuwa w lewym nadgarstku, ograniczenie jego ruchomości oraz ruchomości w obrębie palców lewej ręki powoduje, że czynności życia codziennego zmuszona jest wykonywać w sposób oszczędzający rękę lewą, a przy czynnościach które wymagają użycia obu rąk korzystać musi z pomocy osób trzecich. To ograniczenie trwa już ponad 5 lat i w sposób zasadniczy wpływa na komfort życia powódki.

Biegły A. D. po przeprowadzeniu badania powódki oraz analizie dokumentacji medycznej stwierdził, że na skutek zdarzenia powódka doznała urazu nadgarstka lewego – złamania nasady dalszej kości promieniowej. Uraz ten leczyła ambulatoryjnie, przez okres 3 tygodni lewa kończyna była unieruchomiona, a następnie powódka była poddawana zabiegom rehabilitacyjnym, które obecnie nadal po upływie ponad 5 lat okresowo kontynuuje. W ocenie biegłego rehabilitacji tej powódka wymaga nadal. Badając powódkę po upływie ponad 5 lat od zdarzenia biegły stwierdził, że ruchomość w stawie łokciowym lewym jest prawidłowa, przy czym mięśnie przedramienia i dłoni pozostają w niewielkim zaniku, a ruchy w stawie nadgarstkowym czynne i bierne są nieznacznie ograniczone. Biegły ten stwierdził, że obecnie powódka cierpi na pourazowy zespół bólowy kończyny górnej lewej. Na skutek zdarzenia doznała 8% trwałego uszczerbku na zdrowiu i nadal od 1 października 2013 roku istnieje u powódki ograniczenie w pracy fizycznej. Pozwany kwestionował opinię twierdząc, że biegły nie wskazał w swej opinii jakiego urazu na skutek zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku doznała powódka oraz nie wyjaśnił jakie kryteria uwzględnił stwierdzając, że powódka na skutek zdarzenia doznała 8% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Nadto, wskazywał, że wyjaśnienia wymaga czy na stan zdrowia powódki miały wpływ inne czynniki takie jak wiek, dotychczas przebyte choroby, sposób rehabilitacji oraz przebyte zabiegi. Biegły odnosząc się do zastrzeżeń pozwanego stwierdził jedynie, że uszkodzenie chrząstki nasady dalszej kości promieniowej może być przyczyną niedokrwienia kości i powodować znaczne dolegliwości, a stan zdrowia powódki nie ma wpływu na obecnie odczuwane przez nią dolegliwości.

W ocenie Sądu zastrzeżenia pozwanego dotyczące opinii biegłego w zakresie ustalenia czy dotychczas przebyte choroby, sposób rehabilitacji oraz przebyte zabiegi miały wpływ na obecny stan zdrowia są ogólne. Pozwany nie wskazał jakie choroby, jakie zabiegi miałyby mieć w tym zakresie znaczenie dla takiej oceny. W aktach sprawy zgormadzona jest jedynie dokumentacja medyczna związana z urazem doznanym na skutek zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku. Pozwany celem poszerzenia tej dokumentacji nie zgłosił żadnego wniosku dowodowego.

Biegły w swej opinii uznał, że uraz którego doznała powódka spowodował u wymienionej 8% trwały uszczerbek na zdrowiu. Zgodnie z poz. 130 lit. a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. Nr 234, poz. 1974) w razie istnienia ograniczenia ruchomości w obrębie lewego nadgarstka w następstwie jego uszkodzeń (skręcenia, zwichnięcia, złamania kości nadgarstka, martwice aseptyczne tych kości) - w zależności od ustawienia, zakresu ruchów, objawów bólowych i troficznych oraz funkcji palców przewidziano procent stałego uszczerbku na zdrowiu w granicach od 3% do 8%. Biegły określił stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu na najwyższym poziomie. Podkreślić jednakże należy, że procentowy uszczerbek nie może być i nie jest jedynym i wyłącznym wyznacznikiem przy ustalaniu należnego zadośćuczynienia. Na wysokość zadośćuczynienia wpływa bowiem rozmiar i stopień doznanych cierpień. Wskazywany przez biegłego poziom procentowy uszczerbku w sposób pomocniczy jedynie akcentować może rozmiar cierpień poszkodowanej. Powódka na skutek zdarzenia utraciła czasowo zdolność do pracy. Obecnie nadal utrzymuje się u niej zespół bólowy, kontynuuje ona leczenie i proces rehabilitacji.

Uwzględniając rodzaj i rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy, jak też dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia, w ocenie Sądu żądanie pozwu w zakresie zadośćuczynienia zasługuje na uwzględnienie w części tj. do kwoty 20.000 złotych. (art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c.)

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Warunkiem jest to, by wydatki te były konieczne i celowe. Cytowany przepis jest rozumiany szeroko i dotyczy również zwrotu wydatków podyktowanych koniecznością dojazdu do lekarza, wydatków na zakup leków, wykonanie niezbędnych badań, opiekę sprawowaną nad osobą poszkodowaną.

W judykaturze i piśmiennictwie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy w pełni podziela, że prawo poszkodowanego z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki ( wyrok SN z dnia 4 marca 1969 roku, I PR 28/69). Bez znaczenie dla zasadności owego roszczenia pozostaje także fakt ponoszenia całego ciężaru opieki nad poszkodowanym w czasie leczenia przez członków najbliższej rodziny. Wykonywanie opieki przez członka rodziny nie zmienia charakteru ponoszonych, niezbędnych związanych z tą opieką wydatków.

Powódka w pozwie twierdziła, że po zdarzeniu wymagała opieki osób trzecich w czynnościach życia codziennego tj. ubieranie się, higiena, przygotowywanie posiłków, dojazd do placówek medycznych. Opieki takiej jak twierdziła wymagała przez okres 2 miesięcy od zdarzenia w wymiarze 3 godzin dziennie. Świadkowie mąż i córka, którzy opiekę tą sprawowali potwierdzili, że pomagali powódce przy czynnościach życia codziennego, mąż pomagał jej przy ubieraniu się, higienie, myciu głowy, córka zaś przy przygotowywaniu posiłków. Pomoc ta z uwagi na charakter urazu, który dotyczył kończyny górnej była niezbędna zwłaszcza w początkowym okresie, gdy powódka jeszcze nie zaadoptowała się do zmienionych okoliczności i powstałych na skutek zdarzenia ograniczeń w wykonywaniu czynności życia codziennego. Powódka z tego tytułu domagała się odszkodowania w wysokości 1.328,40 złotych, przyjmując jako podstawę wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013 roku, które wynosiło 1.181,38 złotych oraz liczbę godzin roboczych przypadających w miesiącu tj. 160, co daje stawkę 7,38 złotych za godzinę opieki.

Odnosząc się do tak sformułowanego żądania Sąd uwzględnił je jedynie w części. Miał na uwadze, że pozwany nie zakwestionował sposobu wyliczenia przez powódkę stawki tytułem kosztów opieki osób trzecich tj. 7,38 złotych/1h, dziennego wymiaru tej pomocy tj. 3 godziny dziennie. Po drugie stawka wyliczona przez powódkę w ocenie Sądu nie jest wygórowana, po trzecie biegły w opinii stwierdził, czego powódka nie kwestionowała, że powódka w okresie 6 tygodni (42 dni) wymagała opieki osób trzecich. Sąd uwzględniając więc powyższe zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 929,88 złotych (7,38 złotych x 3 h x 42 dni)

Odnosząc się do zgłoszonego przez powódkę żądania odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów dojazdu do placówek medycznych, które w ostatecznym kształcie obejmowały kwotę 506,50 złotych, kosztów leczenia, które w ostatecznym kształcie obejmowały kwotę 493,41 złotych Sąd miał na względzie fakt, że pozwana nie kwestionowała tych żądań. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew w ostatnim akapicie znajduje się zapis: „Pozwana, co prawda wypłaciła na rzecz powoda kwotę 5600,00 zł, która to w pełni rekompensuje doznane przez powoda cierpienia. W zakresie żądanego przez powoda odszkodowania wskazać należy, że powód nie przedstawił dowodów uzasadniających wypłatę na jego rzecz odszkodowania w żądanej wysokości”. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że pozwana nie wypłaciła na rzecz powódki żadnej kwoty. Tak wiec zapis znajdujący się w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew o wypłacie zadośćuczynienia nie dotyczy przedmiotowej sprawy. Podobnie stwierdzenie o braku przedstawienia dowodów uzasadniających wypłatę odszkodowania. Powódka tak do pozwu, jak i do pism rozszerzających żądanie pozwu: z dnia 6 lipca 2016 roku i 31 sierpnia 2016 roku dołączyła faktury na zakup leków, usług medycznych, bilety. Pozwana w odpowiedzi na pozew nie kwestionowała zasadności poniesienia tych wydatków przez powódkę, a twierdziła, że żadnych dowodów na poniesienie takich wydatków nie przedstawiła. Powyższe w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jawi się jako nieporozumienie. Zdaniem Sądu pozwana formułując odpowiedź na pozew, która w zasadzie stanowiła jedynie stanowisko procesowe pozwanej w przedmiotowej sprawie, nie odniosła się w żaden merytoryczny sposób do przedstawionych dokumentów, a swoje stanowisko sformułowała w taki sposób jakby dokumentów tych nie było.

Powódka w okresie leczenia i rehabilitacji urazu, jakiego doznała na skutek zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku poniosła wydatki związane z zakupem leków, odpłatnością za badanie, konsultacje w łącznej wysokości 487,53 złote. Pozwana nie zakwestionowała tego żądania co do zasady, jak i co do wysokości. Nie kwestionowała potrzeby i niezbędności zakupu leków, wykonania usług. Wobec czego Sąd żądanie w tym zakresie uwzględnił. W piśmie z dnia 6 lipca 2016 roku domagała się również zasądzenia tytułem kosztów leczenia kwoty 5,88 złotych stanowiący koszt pozyskania dokumentacji medycznej tj. sporządzenia jej kserokopii i przesłania na adres powódki. W ocenie Sądu koszt ten nie stanowił kosztu leczenia, którego obecnie powódka mogłaby domagać się zwrotu w ramach odszkodowania za poniesione koszty leczenia.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu żądanie pozwu w zakresie odszkodowania dotyczące zwrotu kosztów leczenia zasługuje na uwzględnienie co do kwoty 487,53 złotych, zaś w pozostałej części tj. co do kwoty 5,88 złotych nie zasługuje na uwzględnienie (art. 444 § 1 k.c.).

Powódka w okresie leczenia i rehabilitacji urazu, jakiego doznała na skutek zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku poniosła wydatki związane z dojazdem do placówek medycznych, gdzie wykonywane były badania, na które była kierowana przez lekarzy pod których opieką pozostawała, przeprowadzane konsultacje, na których potrzebę zwracali uwagę lekarze oraz zabieg artroskopii, który został przeprowadzony w E.. Zabieg ten poprzedzony był jedną wizytą w tej placówce, a po przeprowadzeniu zabiegu kontrolne wizyty miały miejsce jeszcze 4 razy. Pozwana nie zakwestionowała również tego żądania co do zasady, jak i co do wysokości. Z dowodów dołączonych do pozwu oraz pism zawierających rozszerzenie powództwa wprost wynika wysokość poniesionych z tego tytułu przez powódkę wydatków.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu żądanie pozwu w zakresie odszkodowania dotyczące zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych zasługuje na uwzględnienie w całości (art. 444 § 1 k.c.).

Powódka domagała się również zasądzenia kwoty 1.337,37 złotych tytułem skapitalizowanej renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 1 października 2013 roku do 28 czerwca 2014 roku.

Stosownie do art. 444 § 2 k.c. jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Powódka po zdarzeniu z dnia 2 stycznia 2013 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim. Była niezdolna do pracy, co zostało wprost stwierdzone przez Sąd Rejonowy w Olsztynie, który na podstawie wyroku z dnia 7 sierpnia 2014 roku wydanym w sprawie IV U 656/13 przyznał powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy od dnia 4 lipca 2013 roku. Powódka w okresie od 4 lipca 2013 roku do 28 czerwca 2014 roku uzyskiwała świadczenie rehabilitacyjne w wysokości: 90% podstawy wymiaru w okresie od 4 lipca 2013 roku do 1 października 2013 roku: 75% podstawy wymiaru w okresie od 2 października 2013 roku do 28 czerwca 2014 roku.

Powódka w 2013 roku, gdyby pracowała otrzymywałaby wynagrodzenie w wysokości 1.181,38 złotych netto, a w 2014 roku 1.237,20 złotych netto. Tymczasem na skutek zdarzenia z dnia 2 stycznia 2013 roku stała się osobą niezdolną do pracy, która w okresie od 1 października 2013 roku do 28 czerwca 2014 roku otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne w wysokości: 1.035,49 złotych (75% x 1.380,64 złote) – w okresie od października do końca grudnia 2013 roku, 1.087,25 złotych (75% x 1.449,67 złote) w okresie od stycznia do 28 czerwca 2014 roku. Uwzględniając więc różnicę między świadczeniem uzyskiwanym przez powódkę w okresie od 1 października 2013 roku do 28 czerwca 2014 roku a świadczeniem, które uzyskiwałaby gdyby do zdarzenia powodującego szkodę nie doszło Sąd uwzględnił żądanie powódki w całości i zasądził kwotę 1.337,37 złotych.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 zd. 1 k.c.).

W toku postępowania likwidacyjnego powódka zgłosiła pozwanej jedynie niektóre ze swych żądań. Otóż we wniosku z dnia 4 listopada 2013 roku domagała się od pozwanej zadośćuczynienia w wysokości 40.000 złotych oraz tytułem odszkodowania zwrotu kosztów opieki sprawowanej nad powódką w wysokości 2.664 złote. Decyzję odmowną w przedmiocie tych żądań pozwana wydała w dniu 6 grudnia 2013 roku. Tak więc uznać należy, że od dnia następnego pozwana pozostaje w opóźnieniu co do żądań powódki w zakresie zadośćuczynienia (20.000 złotych) oraz odszkodowania w części dotyczącej kosztów opieki osób trzecich (929,88 złotych). Sąd zasądził więc wyżej wskazanych od dnia 7 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku odsetki ustawowe i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty odsetki za opóźnienie.

W kolejnym wniosku złożonym w postępowaniu likwidacyjnym w dniu 7 stycznia 2016 roku powódka domagała się od pozwanej dodatkowo odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia w wysokości 198,73 złote oraz poniesionych kosztów dojazdu do placówek medycznych w wysokości 86,20 złotych, a więc łącznie kwoty 284,93 złote. Decyzję odmowną w przedmiocie tych żądań pozwana wydała w dniu 20 stycznia 2016 roku. Tak więc uznać należy, że od dnia następnego pozwana pozostaje w opóźnieniu co do żądań powódki w zakresie odszkodowania, ale tylko w części dotyczącej tych żądań, które zostały zgłoszone w postępowaniu likwidacyjnym i do których odnosiła się wydana wtedy decyzja (284,93 złote). Sąd zasądził więc od kwoty 284,93 złote odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 21 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Dalsze żądania powódki w zakresie odszkodowania tj. zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych zostały zgłoszone przez powódkę w pozwie – 298,30 złotych i piśmie procesowym z dnia 31 sierpnia 2016 roku – 122 złote, zaś dotyczące zwrotu kosztów leczenia zostały zgłoszone przez powódkę w pozwie – 13,80 złotych, piśmie procesowym z dnia 6 lipca 2016 roku – 150 złote, piśmie procesowym z dnia 31 sierpnia 2016 roku – 125 złotych. Sąd pozwanej odpis pozwu i wyżej wskazanych pism procesowych doręczył w dniu 6 września 2016 roku. Tak więc uznać należy, że od dnia następnego pozwana pozostaje w opóźnieniu co do żądań powódki odszkodowania w zakresie zgłoszonym po raz pierwszy w pozwie, podobnie jeśli chodzi o skapitalizowaną rentę. Sąd zasądził wiec od kwoty 709,10 złotych oraz od kwoty zasądzonej tytułem skapitalizowanej renty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 7 września 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich wzajemnego zniesienia. Uwzględniając, że powódka proces wygrała w 60%, a przegrała w 40% i obie strony poniosły koszty na tym samym poziomie.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz.U. 2018r., poz. 300) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Na nieuiszczone koszty sądowe w przedmiotowej sprawie składały się: opłata od pozwu w wysokości 1.934 złote oraz kwota 714,99 złotych tytułem wydatków poniesionych na wynagrodzenie biegłego. Sąd na podstawie wyżej wskazanych przepisów nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 1.589,39 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych stosownie do tego w jakiej części pozwana proces przegrała (60% x 2.648,99 złotych). W toku postepowania powódka uzyskała zwolnienie od kosztów sądowych, Sąd zaś po przeprowadzeniu procesu nie znalazł żadnych podstaw, aby orzeczenie w tym zakresie obecnie zmienić.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S.,(...)