Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Banaszewska
Protokolant:	Starszy sekretarz sądowy Monika Nalewajk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2019 roku w S.

sprawy z powództwa I. M.,

przeciwko A. S. (1),

przy udziale po stronie powodowej interwenienta ubocznego Gminy Miejskiej S.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanej A. S. (1), aby opuściła, opróżniła i wydała powódce I. M. pomieszczenia zajmowane przez pozwaną, a położone w budynku jednorodzinnym położonym w S. przy ul. (...) - z powodu wykraczania w sposób rażący i uporczywy przeciwko porządkowi domowemu,

II.  nie przyznaje pozwanej prawa do lokalu socjalnego,

III.  nie obciąża pozwanej kosztami sądowymi, od uiszczenia których powódka została zwolniona,

IV.  nie obciąża pozwanej kosztami procesu na rzecz interwenienta ubocznego,

V.  przyznaje pełnomocnikowi adw. A. B. ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu

Sygn. akt I C 1281/18

UZASADNIENIE

Powódka I. M. w pozwie przeciwko A. S. (1) domagała się nakazania pozwanej, aby opuściła, opróżniła ze swoich rzeczy lokal mieszkalny położony w budynku jednorodzinnym w S. przy ul. (...) i wydała go powódce. Nadto domagała się zasadzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu twierdziła, że pozwana – córka powódki od wielu lat w sposób rażący narusza zasady wspólnego zamieszkiwania w domu stanowiącym własność powódki, zakłóca spokój i ciszę nocną. Pozwana nigdzie nie pracuje, od lat spożywa alkohol i utrzymuje kontakty z osobami także spożywającymi alkohol. Nie wykonuje żadnych obowiązków domowych, nie dokłada się do kosztów utrzymania. Wychodzi z domu i wraca w takim czasie jaki uzna za właściwy. Najczęściej wraca będąc w stanie nietrzeźwości w godzinach wieczornych lub nad ranem i swoim zachowaniem zakłóca spoczynek nocny domowników. Nadto, pozwana wobec powódki i pozostałych domowników wykazuje negatywne nastawienie, łatwo traci kontrolę nad swoim zachowaniem, jest nieodpowiedzialna, miewa duże wahania nastroju, często złości się, popada w stany obniżonego nastroju i gniewu. W domu miały miejsce interwencje policji, która była wzywana przez powódkę w sytuacji zagrożenia zdrowia i życia powódki i domowników ze strony pozwanej. Powódka leczy się na serce, ma poważne schorzenia, a życie pod jednym dachem z pozwaną nadużywającą alkoholu dodatkowo wpływa źle na stan zdrowia powódki.

Pozwana A. S. (1) wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew twierdziła, że relacje stron układały się poprawnie do maja 2017 roku – do czasu, gdy w lokalu mieszkalnym powódki na stałe zamieszkała syn powódki, a brat pozwanej – A. M.. Od tego czasu powódka pozostaje pod wpływem syna. Od tego momentu zaczęły występować konflikty, których inicjatorem był A. M., zdarzały się akty przemocy fizycznej i stale ma miejsce przemoc psychiczna kierowana do pozwanej, by zmusić ją do opuszczenia domu. Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powódki, że ta nie przyczyniała się do zaspokojenia potrzeb rodziny. Twierdziła, że zawsze partycypowała w kosztach utrzymania domu, rozliczając się z powódką gotówkowo, nigdy nie gromadziła dowodów na potwierdzenie tych rozliczeń, zaś od sierpnia 2018 roku uiszczała kwotę 200 złotych przekazem pocztowym. Pozwana, jak twierdziła jest osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności i co wynika z orzeczenia wymaga czasowej albo częściowej pomocy innych osób w pełnieniu ról społecznych.

Gmina Miejska S. przystąpiła do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powodowej i wniosła o nieprzyznawanie pozwanej – w razie uwzględnienie powództwa - prawa do lokalu socjalnego. Nadto, domagała się zasądzenia od pozwanej na rzecz interwenienta ubocznego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska Gmina Miejska S. zwróciła uwagę, że lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) nie wchodzi w skład publicznego zasobu mieszkaniowego. Co więcej, z uzasadnienia pozwu wynika, że pozwana jest osobą uzależnioną od alkoholu i swoim zachowaniem wykracza w sposób rażący przeciwko porządkowi domowemu, co przesądza, w myśl przepisu art. 17 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. 2018r., poz. 1234 ze zm.) o braku po stronie pozwanej uprawnienia do lokalu socjalnego.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka I. M. jest właścicielem lokalu mieszkalnego w S. przy ul. (...).

(bezsporne)

W lokalu mieszkalnym razem z powódką od urodzenia mieszka pozwana, czasowo również mieszkał syn pozwanej – wnuk powódki A. S. (2) oraz syn powódki A. M.. Pozwana w lokalu mieszkalnym zajmuje jeden pokój i korzysta z pomieszczeń przeznaczonych do wspólnego użytku. Nie pracuje, pobiera zasiłek z opieki społecznej. W ciągu dnia przebywa zazwyczaj poza domem. Gdy pozwana mieszka i nocowała w domu zdarzało się, że wracała do domu w porze nocnej będąc zazwyczaj pod wpływem alkoholu. Swoim zachowaniem zakłócała spoczynek nocny domowników. Nie reagowała na prośby powódki by podczas pobytu w domu zachowywała się w sposób właściwy i respektowała potrzeby innych domowników. W lokalu dochodziło do częstych awantur z udziałem pozwanej. Zdarzało się, że pozwana używała słów wulgarnych i obraźliwych w stosunku do powódki – swej matki. Trzaskała drzwiami, słuchała głośno muzyki. Awantury te miały miejsce w różnych porach dnia, również w porze nocnej. Pozwana zazwyczaj podczas tych awantur znajdowała się w stanie nietrzeźwości. Parokrotnie była po interwencjach policji osadzana w (...) celem wytrzeźwienia. W okresie od stycznia 2016 roku do 15 maja 2019 roku w mieszkaniu przy ul. (...) miało miejsce 23 interwencji policji. W rodzinie prowadzone są dwie procedury Niebieskiej Karty. W jednej jako ofiara występuje powódka a jako sprawca pozwana, w drugiej jako ofiara występuje pozwana, a jako sprawca A. M.. Powódka zwracała się do pozwanej by ta wracała do domu o ustalonej godzinie i aby była trzeźwa. Zdarzały się okresy, że pozwana podporządkowywała się tym wymaganiom, ale zazwyczaj wracała do domu o różnych porach i często będąc po wpływem alkoholu. W ostatnim czasie zdarzały się również okresy, gdy pozwana przebywała i nocowała przez dłuższy okres czasu poza lokalem mieszkalnym przy ul. (...). Było tak m.in. w okresie letnim, gdzie przez okres 2 miesięcy mieszkała poza domem. Ostatni taki okres miał miejsce od stycznia 2019 roku do 22 kwietnia 2019 roku. W tym czasie nie nocowała w lokalu przy ul. (...).

(dowód: notatki urzędowe z interwencji policji k. 66- 72, k. 108, zeznania świadka A. M. k. 55 – nagranie: 00:24:19-00:41:06, zeznania świadka A. S. (2) k. 55-55v - nagranie 00:41:16-00:58:49, dowód z przesłuchania stron k. 77v-78 – nagranie 00:07:36-00:45:06, k. 112v-113 – nagranie 00:23:31-00:53:46, zeznania świadka L. R. k. 112v – nagranie 00:08:38-00:23:31)

Powódka ma 64 lata, leczy się na nadciśnienie tętnicze oraz kardiologicznie. Jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Z uwagi na niewłaściwe zachowanie pozwanej w stosunku do jej osoby zdarzało się, że powódka w trybie nagłym musiała korzystać z pomocy lekarskiej.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 8-9, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 87, zeznania świadka A. S. (2) k. 55-55v - nagranie 00:41:16-00:58:49)

U pozwanej w 2017 roku stwierdzono zespół uzależnienia spowodowany używaniem kilku substancji psychoaktywnych. Pozwana nadużywa alkoholu.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 12-13)

Pozwana przekazywała powódce nieregularnie drobne kwoty na utrzymanie mieszkania. W sierpniu 2018 roku przekazała powódce kwotę 200 złotych tytułem opłaty za mieszkanie. Powódka nie przyjęła kwoty przesłanej przez pozwaną we wrześniu 2018 roku. Od października 2018 roku pozwana nie przekazuje powódce żadnych kwot na utrzymanie mieszkania.

(dowód: przekazy pocztowe k. 45, zeznania świadka A. M. k. 55 – nagranie: 00:24:19-00:41:06)

Pozwana jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności zostało wydane na czas określony – do dnia 31 lipca 2020 roku. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 8 stycznia 2019 roku zastosowano wobec pozwanej obowiązek leczenia odwykowego stacjonarnego w zakładzie lecznictwa odwykowego, którego termin został wyznaczony na 1 lipca 2019 roku.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 46, informacja k. 110)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Powódka jest wyłącznym właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) i w myśl przepisu art. 222 § 1 k.c. jako właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana. Dla osób trzecich, w tym przypadku pozwanej płynie stąd obowiązek biernego poszanowania cudzego prawa własności. Z treści tego przepisu wynika, że władający faktycznie rzeczą może przeciwstawić się żądaniu wydobywczemu jedynie podnosząc tzw. zarzut hamujący mogący mieć swe źródło w prawie rzeczowym, obligacyjnym lub rodzinnym.

Pozwana od urodzenia mieszkała w lokalu przy ul. (...), ale nie przysługiwało jej i nie przysługuje obecnie prawo własności tego lokalu. W ocenie Sądu pozwana korzystała z tego lokalu na podstawie umowy użyczenia, do której zastosowanie ma art. 710 k.c. stanowiący, że przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu przez czas oznaczony lub nieoznaczony na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Zawarcie umowy użyczenia nie jest uzależnione od zachowania formy szczególnej, bez względu na przedmiot użyczenia. Umowa ta może być zawarta także w sposób dorozumiany. Jak wynika z okoliczności niniejszej sprawy pozwana nie płaciła powódce wynagrodzenia za korzystanie z lokalu mieszkalnego. Okresowo, nieregularnie i w niewielkim rozmiarze wspierała powódkę finansowo, przy czym od października 2018 roku nie przekazuje powódce żadnych środków pieniężanach z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego. Uznać więc należy, że pozwana zajmowała lokal na mocy umowy użyczenia, zawartej w sposób dorozumiany na czas nieokreślony.

Powódka wnosząc pozew i domagając się opuszczenia, opóźnienia i wydania zajmowanych przez pozwaną pomieszczeń w lokalu mieszkalnym wypowiedziała tym samym umowę użyczenia. W uzasadnieniu pozwu twierdziła i co w toku przedmiotowego postępowania dowodowego również wykazała i udowodniła, że dalsze zamieszkiwanie z pozwaną z uwagi na utrzymujący się między stronami konflikt nie jest możliwe. Pozwana, jak twierdziła powódka i co potwierdzili świadkowie, w tym L. R. – pracownik opieki społecznej – osoba obca i nie zaangażowana w konflikt między stronami, nie respektowała zasada porządku domowego ustalonych przez właściciela. Przebywała w domu będąc pod wpływem alkoholu, co przyznała sama pozwana. W domu często dochodziło do awantur, również między stronami, czego potwierdzeniem są zeznania powódki oraz brata i syna pozwanej, jak również liczne notatki z interwencji policji, do jakich dochodziło w domu powódki. Pozwana wypowiadała słowa niecenzuralne w stosunku do swej matki. Przesłuchana w charakterze strony przyznała, że: „czasami matce powiedziałam przykre słowo”, „wyzywałam moją matkę”. W swojej relacji starała się ukazać siebie jako osobę bierną w obliczu negatywnego nastawienia w stosunku do niej pozostałej części rodziny, jednakże relacja ta była niespójna wewnętrznie oraz sprzeczna z zeznaniami powódki, syna powódki oraz wnuka powódki, jak również zeznaniami L. R.. Ta ostatnia nie była wprawdzie świadkiem awantur i nieprozumień między stronami, ale o konflikcie tym miała wiedzę od powódki. Nadto, na rozprawie zeznała, że w rozmowach jakie świadek z racji pełnionych obowiązków odbywała z pozwaną, wypowiadała się ona negatywnie o swej matce. Powyższe koresponduje z materiałem dowodowym przedstawionym przez stronę powodową na okoliczność głębokiego konfliktu między stronami.

Pozwana w ramach umowy użyczenia korzystała z lokalu mieszkalnego powódki, zajmowała jeden pokój i korzystała z pomieszczeń przeznaczonych do wspólnego użytku tj. kuchni, łazienki, przedpokoju. Do domu wracała o różnych porach, w tym w porach nocnych, częstokroć znajdowała się wtedy pod wpływem alkoholu i swym zachowaniem zakłócała spoczynek nocny powódki, czego potwierdzenie poza zeznaniami domowników znajduje się również w licznych notatkach z interwencji policji, które miały miejsce w okresie poprzedzającym złożenie pozwu, jak i w okresie późniejszym. Kilka z tych interwencji kończyło się zatrzymaniem pozwanej do wytrzeźwienia, po tym jak w nocy wbrew woli powódki starała się wejść do domu. W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że pozwany przedmiotu użyczenia używał w świetle art. 716 k.c. w sposób sprzeczny z umową oraz z przeznaczeniem rzeczy. Mieszkając w przedmiotowym lokalu nadużywała alkoholu. Pod jego wpływem stawała się agresywna oraz głośna. Wymagająca opieki i będąca w podeszłym wieku matka pozwanej obawiała się o swoje bezpieczeństwo i jako właściciel lokalu miała prawo zdecydować o tym kto będzie korzystał z lokalu, którego jest wyłącznym właścicielem. Jako właściciel lokalu miała prawdo decydować na jakich warunkach pozwana z lokalu tego będzie korzystać.

Strony, co wskazano już powyżej w sposób dorozumiany zawarły umowę użyczenia lokalu na czas nieokreślony. Przepisy kodeksu cywilnego regulujące użyczenie nie określają terminów wypowiedzenia. Jeżeli przedmiotem użyczenia jest lokal mieszkalny, to okres jego wypowiedzenia winien być analogiczny jak przy najmie, a więc wynosić 3 miesiące. W ocenie Sądu wypowiedzenie umowy użyczenia nastąpiło najpóźniej z dniem doręczenia pozwanej odpisu pozwu, co miało miejsce 13 września 2018 roku. W konsekwencji wraz z rozwiązaniem stosunku prawnego użyczenia tj. z dniem 31 grudnia 2018 roku, pozwana zajmuje lokal mieszkalny bez tytułu prawnego. Skutkowało to uwzględnieniem powództwa, o czym Sąd orzekł - zgodnie z przepisem art. 222 §1 k.c. – w pkt I wyroku.

Powódka w toku postępowania dowodowego wykazała, że pozwana w sposób uporczywy wykraczała przeciwko porządkowi domowemu. Jej niewłaściwe zachowanie w stosunku do domowników, a zwłaszcza powódki przez długi okres czasu było przez tą ostatnią biernie znoszone, ale nie było przez nią akceptowane. W toku postępowania powódka matka pozwanej starała się dać szanse swej córce na poprawę, wnosząc o zawieszenie postępowania. Postępowanie to na zgodny wniosek stron zostało zawieszone, ale zachowanie pozwanej nie uległo zmianie, czego potwierdzeniem są zeznania powódki złożone na ostatniej rozprawie oraz notatka z interwencji policji z dnia 15 maja 2019 roku. Sąd dał wiarę zeznaniom powódki oraz świadkom. Ich relacje było spójne, wzajemnie się uzupełniały, pokrywały. Sąd, który miał bezpośrednią styczność ze stronami, a zawłaszcza z powódką nie znalazł żadnych podstaw by kwestionować wiarygodność zeznań powódki. Zdaniem Sądu powódka starała się w sposób wyważony opisać zachowanie pozwanej. Znamiennym jest, że sama pozwana przyznała, że w stosunku do swej matki nie zachowywała się właściwie.

Powodem wypowiedzenia umowy użyczenia i w dalszej kolejności żądania windykacyjnego było więc wykraczania przez pozwaną w sposób rażący i uporczywy przeciwko porządkowi domowemu. Sąd zgodnie z przepisem art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j.t. Dz.U. 2018r., poz. 1234) wskazał w wyroku ten powód.

W dalszej kolejności ustalenia wymagała kwestia istnienia po stronie pozwanej uprawnienia do lokalu socjalnego. Stosownie do przepisu art. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku reguluje ona zasady i formy ochrony praw lokatorów oraz zasady gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy lokatorem jest najemca lokalu lub osoba używająca lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Z powyższego wynika, że wprowadzone w ustawie mechanizmy ochronne, w tym odnoszące się do orzekania o lokalu socjalnym w oparciu o unormowania art. 14 ustawy odnoszą się jedynie do osób będących lokatorami w przedstawionym powyżej rozumieniu tego pojęcia. Lokatorem w przytoczonym znaczeniu, zgodnie z jednolitym poglądem judykatury, jest nie tylko najemca lub osoba używająca lokal na podstawie każdego innego tytułu prawnego do lokalu, który nie jest prawem własności, ale także były najemca i osoba, która w przeszłości używała o w oparciu o tytuł prawny nie będący prawem własności ( wyrok SN z dnia 14 października 2002 roku, I CKN 1074/00.

Odnosząc powyższe do okoliczności rozpoznawanej sprawy przypomnieć należy, że Sąd z przytoczonych wcześniej względów, uznał, że pozwanej przysługiwało w przeszłości uprawnienie - inne niż prawo własności - do zajmowania lokalu objętego postępowaniem. Wobec czego Sąd zobligowany był w wyroku nakazującym pozwanej – jako byłemu lokatorowi – opróżnienie lokalu mieszkalnego stosowanie do przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku orzec o uprawnieniu bądź braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego.

Ustawa wyżej wskazana przewiduje katalog okoliczności kwalifikowanych jako podstawy do obligatoryjnego orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, mianowicie stosownie do przepisu art. 14 ust. 4 ustawy Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego m.in. wobec niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego. Stosowanie zaś do art. 14 ust. 3 ustawy normującego fakultatywne przesłanki orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego, sąd badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania takiego lokalu orzeka o uprawnieniu osób, których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Równocześnie jednak art. 14 ust. 7 ustawy stanowi, że przepisu art. 14 ust. 4 (który przewiduje obowiązek orzeczenia o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do osoby niepełnoprawnej, a taką jest pozwana ) nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, z wyjątkiem osób, które były uprawnione do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z towarzystwem budownictwa społecznego. Definicję publicznego zasobu mieszkaniowa zawarto w przepisie art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy, który stanowi, że pod pojęciem tym należy rozumieć lokale wchodzące w skład mieszkaniowego zasobu gminy albo lokale stanowiące własność innych jednostek samorządu terytorialnego, samorządowych osób prawnych tych jednostek, Skarbu Państwa lub państwowych osób prawnych.

Lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) stanowi własność powódki, a zatem nie wchodzi w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, lecz stanowi składnik prywatnego zasobu mieszkaniowego. Powyższe zaś powoduje, że w warunkach niniejszej sprawy przepis art. 14 ust. 4, a więc przewidujący obowiązek orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego nie ma zastosowania.

Nadto, w myśl przepisu art. 17 ust. 1 ustawy przepisu art. 14 (tak ust. 4, jak i 3) nie stosuje się, gdy powodem opróżnienia lokalu jest stosowanie przemocy w rodzinie lub wykraczanie w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, albo niewłaściwe zachowanie czyniące uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku albo gdy zajęcie lokalu nastąpiło bez tytułu prawnego. Pozwana w sposób rażący i uporczywy wykraczała przeciwko porządkowi domowemu, co zostało opisane powyżej i co wyłącza możliwość orzeczenie w stosunku do pozwanej prawa do lokalu socjalnego na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy.

Wobec powyższego, Sąd nie przyznał pozwanej prawa do lokalu socjalnego (pkt II wyroku). Na marginesie zwrócić należy uwagę, że w okresie poprzedzającym złożenie przez powódkę pozwu, jak i w toku postępowania pozwana swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajała okresowo poza lokalem mieszkalnym stanowiącym własność powódki.

Pozwana nie pracuje, uzyskuje niewielki dochód z opieki społecznej i na skutek wydanego orzeczenia będzie zmuszona do zmiany swego dotychczasowego miejsca zamieszkania. Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 i art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz.U. 2019r., poz. 785) nie obciążył pozwanej kosztami sądowymi, od uiszczenia których powódka została zwolniona (pkt III wyroku).

Sąd nie obciążył pozwanej kosztami procesu na rzecz interwenienta ubocznego (pkt IV wyroku). Przepis art. 107 k.p.c. , który przewiduje możliwość przyznania interwenientowi obocznemu kosztów procesu nie obliguje sądu do zasądzenia kosztów interwenienta w każdym przypadku, w którym istnieją podstawy do obciążenia kosztami przeciwnika procesowego. Ponadto przyznanie interwenientowi kosztów interwencji; uzależnione jest od oceny, czy jego przystąpienie do procesu połączone było z rzeczywistą potrzebą obrony jego interesów ( wyrok SA w Poznaniu z dnia 19 kwietnia 2018 roku, I ACa 1160/17). W warunkach przedmiotowej sprawy taka potrzeba nie istniała. Interwenient uboczny w toku postępowania ograniczył się w zasadzie do prezentowania swego stanowiska w zakresie braku uprawnienia pozwanej do lokalu socjalnego powołując się na bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa oraz twierdzenia zawarte w pozwie.

Sąd zgodnie z przepisem art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (j.t. Dz.U. 2018r., poz. 1184) oraz § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (j.t. Dz.U. 2019r., poz. 18) przyznał pełnomocnikowi adw. A. B. ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 120 złotych powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu (pkt V wyroku)

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku z uzasadnienie doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

3.  przedłożyć za 14 dni lub z apelacją

S., 13 czerwca 2019 roku