Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 sierpnia i 20 października 2016 r. sprawy przeciwko:

B. M. L. , córce F. i Z. zd. C., urodz. (...) w S.

obwinionej o to, że:

I. w dniu 8 grudnia 2015 r. o godzinie 19:25 w S. przy ulicy (...), woj. (...)- (...), chcąc wywołać niepotrzebną czynność, wezwała funkcjonariuszy Policji na bezpodstawną interwencję

tj. o wykroczenie z art. 66 §1 kw

II. w dniu 8 grudnia 2015 r. o godzinie 19:25 w S. przy ulicy (...), woj. (...)- (...), w miejscu publicznym używała słów nieprzyzwoitych

tj. o wykroczenie z art. 141 kw

I.  obwinioną B. L. uznaje za winną zarzucanych jej wykroczeń i za to na podstawie art. 66 §1 kw i art. 141 kw skazuje ją, zaś na podstawie art. 66 §1 kw w zw. z art. 9 §2 kw wymierza jej karę grzywny w kwocie 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tj Dz.U. 2002r., nr 123, poz. 1058 z późn. zmian.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata T. J. w S. kwotę 216 (dwieście szesnaście) złotych oraz podatek VAT w kwocie 49,68 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionej z urzędu;

III.  na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624 §1 k.p.k. zwalnia obwinioną od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Obwiniona B. L. zamieszkuje w S. przy ulicy (...). W grudniu 2015 roku sąsiadami obwinionej byli S. C. (1) i E. C., zamieszkali przy tej samej ulicy pod numerem (...). Obwiniona od dłuższego czasu wywoływała konflikty z sąsiadami, nękała ich bezpodstawnymi pomówieniami, wyzwiskami, pretensjami o różne sprawy sąsiedzkie.

W dniu 8 grudnia 2015 roku w godzinach wieczornych B. L. zawiadomiła telefonicznie KPP w S., że jej sąsiad S. C. (1) podszedł do jej furtki z karnistrem benzyny mówiąc, że ich spali.

Około godziny 19:25 na miejsce przybyli funkcjonariusze Policji K. K. (1) i P. N.. W czasie interwencji wymienieni rozmawiali z obwinioną stojąc na chodniku przy furtce na jej posesję, obwiniona natomiast znajdowała się na swoim podwórku. W ich obecności obwiniona wyzywała sąsiadów słowami wulgarnymi „. (...) „. (...)”, (...)mówiła też, że przez te (...) jestem w sądzie. Obwiniona była pobudzona, agresywna, krzyczała, żądając od policjantów, żeby „te ku…wy udupili”. Jej wyzwiska i krzyki słyszalne były dla przechodzących obok osób postronnych. Funkcjonariusze starali się bezskutecznie uspokoić obwinioną, jednak nie reagowała ona na ich polecenia. Następnie udali się do miejsca zamieszkania S. C. (1), z którym przeprowadzili rozmowę. Wymieniony zaprzeczył on słowom obwinionej. Policjanci na miejscu przeszukali pomieszczenia mieszkalne i piwniczne a także samochód wymienionych, nie ujawniając nigdzie żadnego kanistra ani pojemnika, w którym mogłoby być przechowywane paliwo.

dowody : zeznania świadka S. C. (1) k.76v,3, zeznania świadka K. K. (1) k.76v,7; dokument : notatka urzędowa k.1,

Obwiniona B. L. nie składała wyjaśnień w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Używanie przez obwinioną słów nieprzyzwoitych w miejscu publicznym wynika wprost z zeznań f-sza Policji K. K. (1). Świadek w sposób spójny i jednoznaczny opisał w jaki sposób wypowiadała się obwiniona i gdzie to było. Z jego zeznań wynika, że były to słowa wulgarne, wykrzykiwane wobec S. C. i jego małżonki w miejscu, w którym słyszalne były dla przechodzących obok osób. Świadek opisał również, jak obwiniona wykrzykiwała tam także pod adresem swego męża słowa wulgarne, kiedy ten nie potwierdził jej słów o rzekomym grożeniu jej przez S. C. (1) spaleniem. Ponadto z relacji tego świadka wynika, że interwencja ze zgłoszenia obwinionej była bezpodstawna. Jak wskazał obwiniona nie potrafiła opisać kanistra, nie potrafiła nawet podać czy był on metalowy czy plastikowy. Po przybyciu do mieszkania S. C. (1) ten oraz jego małżonka byli zaskoczeni wizytą policjantów, S. C. zaprzeczył, aby miał grozić obwinionej spaleniem trzymając w rękach kanister z benzyną. Funkcjonariusze po przeszukaniu nigdzie nie znaleźli kanistra ani innego pojemnika na paliwo. Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, albowiem złożone zostały przez osobę obcą, wykonującą czynności służbowe, nie zainteresowaną wynikiem sprawy.

Świadek S. C. (1) zaprzeczył, aby podchodził do ogrodzenia i bramki sąsiadów L. z kanistrem i groził ich spaleniem. Wskazał, że tego wieczora przebywał z rodziną w domu, nigdzie nie wychodził. Policjanci pytali go czy posiada kanister z paliwem i czy chciał podpalić dom rodziny L., czemu stanowczo zaprzeczył, zgadzając się na to, aby policjanci przeszukali jego mieszkanie, piwnicę i posesję. Policjanci nigdzie nie znaleźli u niego kanistra Podał, że on, jego żona oraz ich syn od długiego już czasu oskarżani byli przez rodzinę L. o różne rzeczy, które nigdy nie miały miejsca. Wskazał też, że feralnego dnia wcześniej jego małżonka zawiadomiła Policję o tym, że ich 13 letni syn został „zwyzywany” i obrzucony jajkami i jabłkami przez córkę obwinionej Z. L., więc zawiadomienie o rzekomych groźbie spalenia jest formą zemsty ze strony B. L.. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem były logiczne, spójne, zbieżne z zeznaniami K. K..

Sąd uznał za wiarygodny także dokument w postaci notatki (k.1) potwierdzający czas i miejsce interwencji policjantów.

W konsekwencji Sąd uznał obwinioną B. L. za winną tego, że w dniu 8 grudnia 2015 r. o godzinie 19:25 w S. przy ulicy (...), woj. (...)- (...), chcąc wywołać niepotrzebną czynność, wezwała funkcjonariuszy Policji na bezpodstawną interwencję.

Czyn obwinionej stanowił wykroczenie z art. 66 §1 k.w.

Sąd uznał obwiniona za winną także tego, że w dniu 8 grudnia 2015 r. o godzinie 19:25 w S. przy ulicy (...), woj. (...)- (...), w miejscu publicznym używała słów nieprzyzwoitych.

Ten czyn obwinionej stanowił wykroczenie z art. 141 k.w.

Za oba wykroczenia Sąd wymierzył obwinionej karę 200 złotych grzywny.

Wymierzając karę Sąd kierował się stopniem społecznej szkodliwości czynu i wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranej (art. 33 §1 k.w.). Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił treść opinii biegłego lekarza psychiatry, z którego wynika, że obwiniona dopuściła się czynów w warunkach art. 17 §2 k.w. (biegły stwierdził, że w czasie zarzucanych obwinionej czynów ze względu na występowanie u niej znacznie wyrażonych cech organicznych zaburzeń osobowości rozpoznanie znaczenia czynów było ograniczone w stopniu nieznacznym, natomiast zdolność do pokierowania swoim zachowaniem była ograniczona w stopniu znacznym – Sąd uznał opinie za wiarygodną, albowiem była rzetelna, a jej wnioski jasne, nie budzące wątpliwości poprzedzone wnikliwą analizą). Natomiast na niekorzyść obwinionej Sąd uwzględnił uprzednią karalność (k.20) oraz wcześniejsze bezpodstawne złośliwości obwinionej wobec sąsiadów- rodziny C..

O kosztach obrony obwinionej orzeczono jak w pkt II wyroku.

Sąd zwolnił obwinioną w całości od kosztów sądowych z uwagi na jej trudna sytuację materialną.