Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewelina Wolny

Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 4 sierpnia 2020 r. sprawy przeciwko:

G. K.,

s. J. i E. zd. P., ur. (...) w O.

obwinionemu o to, że:

w dniu 20 kwietnia 2020 r. o godz. 23:00 w S., ul. (...), pow. (...), woj. (...)- (...), będąc pod wpływem alkoholu w celu dokuczenia M. K. głośno krzyczał i wszczął awanturę czym złośliwie ją niepokoił,

tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

I. obwinionego G. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z ustaleniem, iż będąc pod wpływem alkoholu głośno krzycząc i wszczynając awanturę zakłócił spokój i spoczynek nocny M. K., czyn ten wyczerpuje znamiona z art. 51 § 2 kw i za to z mocy art. 51 § 2 kw w zw. z art. 21 § 1 kw wymierza mu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwudziestu czterech) godzin,

II. na podstawie art. 121 §1 k.p.w. w zw. z art. 624 §1 k.p.k. zwalnia obwinionego w całości od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 324/20

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2020r. około godziny 23:00 obwiniony G. K., bezrobotny mężczyzna w wieku 42 lat, powrócił do miejsca zamieszkania D. (...) w S., będąc pod wpływem alkoholu. Zachowywał się głośno, wszczął awanturę z żoną, pokrzywdzoną M. K., która wstając o 5:00 rano do pracy w sklepie, położyła się już spać i do tego samego namawiała małżonka, obawiała się nadto, że może obudzić ich śpiącego w innym pokoju sześcioletniego syna. G. K. nie chciał się uspokoić, jego zachowanie uniemożliwiało spoczynek nocny pokrzywdzonej, która postanowiła zawiadomić telefonicznie Policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze zatrzymali obwinionego do wytrzeźwienia.

(dowód: dane personalne obwinionego k. 3v, zeznania świadka M. K. na k.27v, raport z interwencji na k. 2).

Obwiniony G. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i odmówił składania wyjaśnień (vide wyjaśnienia na k. 4 i k. 27).

Sąd zważył, co następuje:

Powyższe wyjaśnienia obwinionego, ograniczone do zakwestionowania własnego sprawstwa, pozostają w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami pokrzywdzonej.

M. K. opisała bowiem w sposób spójny i szczegółowy zachowanie małżonka po powrocie po godzinie 23:00 do miejsca zamieszkania, a także przedstawiła przekonującą motywację wezwania Policji, akcentując potrzebę snu zarówno małoletniego syna, jak i własną, związaną z wczesnym rozpoczynaniem pracy, podkreśliła ponadto, że chciała dać nauczkę obwinionemu, który jako dorosły mężczyzna powinien zachowywać się odpowiedzialnie. (vide zeznania świadka na k. 24v).

Powyższy sposób relacjonowania niniejszego zajścia, nie nacechowany bynajmniej tendencją do nadmiernego obciążania współmałżonka, znamionujący szczerość, przemawia zdaniem Sądu za uznaniem zeznań M. K. za wiarygodne, znajdują one ponadto potwierdzenie w treści z raportu przeprowadzonej w miejscu zamieszkania stron interwencji.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż dopuszczenie się przez G. K., znajdującego się pod wpływem alkoholu, zachowania polegającego na wszczęciu awantury z żoną M. K. nie ulega wątpliwości, winno ono natomiast zostać zakwalifikowane jako zakłócenie spokoju i spoczynku nocnego pokrzywdzonej, wyczerpujące znamiona wykroczenia z art. 51 § 2 kw.

Obwiniony działał umyślnie, co najmniej godząc się na naruszenie obowiązujących norm zachowania. Stopień jego winy jest tym samym wyższy niż nieznaczny.

Podobnie ocenić należy stopień społecznej szkodliwości wykroczenia, którego dopuścił się wymieniony. Na jego niekorzyść przemawia uporczywość działania, brak reakcji na próby uspokojenia za strony pokrzywdzonej, pozostawanie pod wpływem alkoholu.

Jako okoliczność łagodzącą potraktowano natomiast uprzednią niekaralność obwinionego. (vide k. 3v)

Z powyższych względów, wymierzoną obwinionemu karę ograniczenia wolności uznać należy za adekwatną do stopnia jego winy oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionych wykroczeń. Stanowiąc realnie odczuwalną dolegliwość, spełnia zarazem funkcję indywidualnoprewencyjną, skutecznie zapobiegając kolejnym naruszeniom porządku prawnego ze strony wymienionego, jako utrzymana w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie nosi cech rażącej surowości.

Wspomniana sytuacja finansowa obwinionego nie pozwala na uiszczenie przez niego kosztów sądowych, zatem został on zwolniony od ich ponoszenia, na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk.