Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Herman

Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Sawlewicz - Szydlik

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 19.07., 12.09., 10.10.2019r., 31.01.2020r., 13 lutego 2020 r. sprawy przeciwko:

A. L., synowi K. i T. z domu J., urodz. (...) w O.

obwinionemu o to, że:

w dniu 20 marca 2019 roku o godz. 15:15 na trasie O.-T. (...) 22 km 3hm, pow. (...), woj. (...)- (...), prowadząc samochód marki N. o nr rej. (...) po drodze publicznej, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas manewru wyprzedzania nie upewnił się wystarczająco dobrze, czy jadący za nim samochód marki P. o nr rej. (...), w którym znajdowali się T. S. oraz J. G. (1) nie rozpoczął manewru wyprzedzania, wskutek czego doszło do zderzenia pojazdów,

tj. o wykroczenie z art. 86 §1 k.w. w zw. z art. 23 (...)

I.  obwinionego A. L. uznaje za winnego zarzucanego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 86 §1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i § 3 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych;

II.  na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych oraz opłatą w kwocie 40 (czterdziestu) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. L. jest kawalerem, prowadzi własną działalność gospodarczą z dochodem miesięcznym w wysokości około 5.000 zł.

(wyjaśnienia obwinionego k. 49)

W dniu 20 marca 2019 roku o godz. 15.15 A. L. jechał sam samochodem marki N. o nr rej. (...) ze S. do O.. Za nim samochodem marki P. o nr rej. (...) wraz z pasażerem J. G. (2) jechał T. S.. Oba pojazdy jechały przez pewien czas z podobną prędkością około 70 km/h. W pewnym momencie T. S. włączył lewy kierunkowskaz, sygnalizując zamiar wykonania manewru wyprzedzania samochodu marki N., a następnie wjechał na lewy pas jezdni. Gdy kierowany przez niego samochód marki P. znajdował się na lewym pasie, A. L., nie upewniwszy się uprzednio, czy jadący za nim pojazd nie rozpoczął wyprzedzania, zaczął zjeżdżać na lewy pas jezdni, chcąc wyprzedzić jadące przed nim auto. Widząc to T. S. użył klaksonu i zaczął zjeżdżać na lewo, jednak A. L. również w dalszym ciągu zjeżdżał na lewą stronę, w wyniku czego doszło do zderzenia samochodów kierowanych przez T. S. i A. L.. Po zdarzeniu T. S. zjechał na pobocze, zaś A. L. odjechał dalej, nie zatrzymując się.

(dowody: zeznania świadków: T. S. k. 49v. – 50, J. G. (2) k. 50 – 50v., J. R. k. 94v., P. J. k. 94v., dokumentacja fotograficzna k. 41 – 48, pisemna i ustna opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego S. T. k. 104 – 116, 138 – 138v.)

W wyniku zdarzenia w samochodzie marki P. powstały następujące uszkodzenia: zarysowana felga koła prawego, przedniego, wgnieciony błotnik prawy, przód zarysowany na wysokości od 52 do 79 cm od podłoża. W samochodzie marki N. natomiast doszło do uszkodzeń w postaci rys o długości 2 – 3 cm na nadkolu tylnym z lewej strony, od strony tylnej części zderzaka.

(dowody: protokoły oględzin pojazdów k. 6 – 6v., 15)

Obwiniony A. L. nie przyznał się do zarzucanego czynu. W wyjaśnieniach wskazał, że faktycznie w czasie zdarzenia jechał trasą S. – O. w kolumnie samochodów, jednak podczas wykonywania manewru wyprzedzania nie poczuł żadnego uderzenia, jego zaś auto nie brało udziału w ewentualnej kolizji. Jak podał, uszkodzenia jego pojazdu nie mogły powstać w wyniku zderzenia z autem pokrzywdzonego, nie odpowiadają one bowiem przebiegowi zdarzenia przedstawionemu przez T. S..

(wyjaśnienia obwinionego k. 49 – 49v., 14)

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że obwiniony dopuścił się wykroczenia określonego w art. 86 §1 kw.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że w świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób podzielić wyjaśnień obwinionego w części, w której wskazuje, że nie doszło do zderzenia jego pojazdu z autem kierowanym przez pokrzywdzonego. Jak wskazał pokrzywdzony T. S., gdy jadąc za samochodem obwinionego zdecydował się na podjęcie manewru jego wyprzedzania, zasygnalizował zamiar wyprzedzania, włączając lewy kierunkowskaz, a następnie, upewniwszy się, że lewy pas jest wolny, zaczął na niego zjeżdżać, gdy zaś już znajdował się na lewym pasie, jadący przed nim obwiniony, nie włączając kierunkowskazu, zaczął zjeżdżać na lewy pas uderzając następnie w okolice prawego błotnika jego auta. Zbieżną z zeznaniami pokrzywdzonego relację złożył pasażer samochodu marki P. J. G. (2), który podkreślił, że słyszał dźwięk włączanego przez T. S. kierunkowskazu przed podjęciem manewru wyprzedzania, jest natomiast przekonany że obwiniony nie sygnalizował zamiaru wyprzedzania kierunkowskazem, tylko zaczął zjeżdżać na lewy pas jezdni w czasie, gdy ich pojazd już na tym pasie się znajdował. Relacje wymienionych świadków, zgodne i uzupełniające się wzajemnie tworzą, zdaniem sądu logiczną całość. Nadto korespondują one z zeznaniami funkcjonariuszy policji J. R. i P. J., których bezpośrednio po zdarzeniu zawiadomił T. S. wraz z J. G. (2) i którym od razu przedstawili powyższą wersję zdarzenia, pokazując uszkodzenia auta T. S. powstałe w wyniku opisanego zajścia. Dodatkowo wskazać należy, że dowody powyższe, oceniane łącznie korespondują nadto z dokumentami w postaci protokołów uszkodzeń pojazdów marki P. i N., z których wynika, że uszkodzeniom auta pokrzywdzonego w postaci zarysowanej felgi koła prawego, przedniego i wgniecionego błotnika prawego odpowiadają kilkucentymetrowe rysy na nadkolu tylnym z lewej strony, od strony tylnej części zderzaka.

W świetle pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności kompleksowej opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych S. T. nie sposób przy tym podzielić stanowiska obwinionego wskazującego, że powyższe uszkodzenia obu aut nie mogły powstać w wyniku zdarzenia, tym bardziej, że on sam nie poczuł uderzenia w auto pokrzywdzonego.

Jak wynika z powyższej opinii, nie można wykluczyć, że uszkodzenia obu aut powstały w wyniku opisanej przez pokrzywdzonego i świadka J. G. (2) kolizji, w szczególności zaś uszkodzenia samochodu obwinionego, wbrew jego twierdzeniom, mogły powstać w trakcie zdarzenia opisywanego przez pokrzywdzonego. Jak wskazał przy tym biegły na rozprawie, okoliczność, iż niejako wzmocnieniem błotnika tylnego jest nadkole, w błotniku przednim zaś takiego wzmocnienia nie ma, przekładać się musi na zakres uszkodzeń obu aut, w tym znikome uszkodzenia pojazdu obwinionego i większe uszkodzenia auta pokrzywdzonego, uszkodzonego w jego przedniej części.

Jak wskazał jednocześnie biegły, w niniejszej sprawie brak jest możliwości jednoznacznego określenia, czy obwiniony sygnalizował zamiar wykonania manewru wyprzedzania poprzedzającego go auta, od wykonania zaś tej czynności uzależnić należy ocenę stopnia naruszenia reguł bezpieczeństwa przez obu kierujących. Zdaniem sądu, opierając się na dowodach osobowych przeprowadzonych w niniejszej sprawie, uzasadnione jest przekonanie, że obwiniony zamiaru tego nie zasygnalizował, na lewy pas jezdni wjeżdżając nie upewniwszy się, czy jadący za nim pojazd nie rozpoczął już manewru wyprzedzania. Podkreślić należy, że sam obwiniony nie był w stanie opisać podejmowanych przez siebie czynności wskazując, że nie kojarzy w ogóle momentu uderzenia. Jak podali natomiast zgodnie T. S. i J. G. (2), w czasie, gdy pokrzywdzony sygnalizował zamiar wyprzedzania włączając kierunkowskaz, obwiniony nie sygnalizował w żaden sposób zamiaru zmiany pasa ruchu i również po rozpoczęciu wykonywania tego manewru przez pojazd marki P., nie włączył kierunkowskazu, rozpoczął zaś czynność zjeżdżania na lewy pas ruchu, gdy na pasie tym znajdował się już pojazd pokrzywdzonego. Treść zatem powyższych wyjaśnień obwinionego w powiązaniu ze zgodną, logiczną relacją T. S. i J. G. (2), a także opinią biegłego wskazującą na możliwy mechanizm powstania uszkodzeń obu aut w czasie opisanego przez pokrzywdzonego zdarzenia, przekonują, że obwiniony przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania poprzedzającego go pojazdu nie upewnił się wystarczająco, czy na lewym pasie ruchu, na wysokości jego pojazdu nie znajdował się samochód marki P. wykonujący manewr wyprzedzania go. Podkreślić na marginesie należy, że żaden z dowodów osobowych nie wskazywał, by obwiniony przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania włączył kierunkowskaz lewy, sygnalizując zamiar zjazdu na lewy pas jezdni.

W ocenie sądu, powyższa opinia pisemna biegłego, podobnie jak uzupełniająca opinia ustna złożona na rozprawie, wszechstronna, dwuwariantowa, szczegółowo uzasadniająca stanowisko biegłego, rzetelna, pełna i jasna, zasługuje na podzielenie w całości.

W tym stanie rzeczy, zdaniem sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw, albowiem w czasie i miejscu określonym we wniosku o ukaranie, prowadząc samochód marki N. o nr rej. (...) po drodze publicznej, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas manewru wyprzedzania nie upewnił się wystarczająco dobrze, czy jadący za nim samochód marki P. o nr rej. (...), w którym znajdowali się T. S. i J. G. (2) nie rozpoczął manewru wyprzedzania, wskutek czego doszło do zderzenia pojazdów.

Uwzględniając stopień winy obwinionego, jego niefrasobliwość, naruszenie zasad bezpieczeństwa na drodze o dużym natężeniu ruchu, co niewątpliwie stwarzało również potencjalnie zagrożenie dla innych uczestników ruchu, ale także stosunkowo niewielkie uszkodzenia w obu autach, do których doszło w wyniku zdarzenia, uzasadnione stało się, zdaniem sądu, wymierzenie obwinionemu kary grzywny w stosunkowo niewysokiej kwocie 400 zł. Tak ukształtowana kara pozostaje nadto, zdaniem sądu adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej zachowania obwinionego.

O kosztach postępowania orzeczono mając na uwadze sytuację materialną obwinionego posiadającego źródło utrzymania i uzyskującego dochody z działalności gospodarczej.