Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Herman

Protokolant: sekr. Beata Jaworska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 21 listopada 2019r., 13 stycznia, 12 marca i 24 sierpnia 2020r. sprawy przeciwko:

J. T., córce K. i E. z domu K., urodz. (...) w C.

obwinionej o to, że:

w dniu 05 czerwca 2019 roku o godzinie 17:45 na trasie S.-Z., pow. (...), woj. (...)- (...), prowadząc na drodze publicznej samochód osobowy m-ki S. (...) o nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności i w wyniku nagłego ostrego hamowania doprowadziła do zderzenia z jadącym za nią samochodem osobowym m-ki B. o nr rej. (...) powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla przewożonego przez siebie pasażera K. B., kierującego B. D. W. oraz jego pasażerów K. S. i P. T. (1),

tj. o wykroczenie z art. 86 §1 k.w. w zw. z art. 19 ust 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym

I.  obwinioną J. T. uznaje za winną zarzucanego jej wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 §1 k.w. w zw. z art. 24 §1 i §3 k.w. wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinioną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości;

III.  na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionej na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. W. kwotę 216 (dwieście szesnaście) zł tytułem poniesionych wydatków.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. T. jest panną, pracuje jako pielęgniarka z dochodem 3.000 zł miesięcznie.

(wyjaśnienia obwinionej k. 38v.)

W dniu 5 czerwca 2019 roku o godzinie 17.45 J. T. jechała na trasie S. – Z. samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) wraz ze swoim przyjacielem K. B.. Za kierowanym przez nią autem samochodem marki B. o nr rej. (...) z prędkością około 45 km/h jechał D. W. przewożący pasażerów K. S. i P. T. (2).

W pewnym momencie, na prostym odcinku drogi przed łukiem w lewo, J. T., na skutek gwałtownego przebiegu jej rozmowy z K. B., w sposób nagły, ostro zahamowała, doprowadzając tym samym do zderzenia z jadącym za nią autem kierowanym przez D. W..

(dowody: zeznania świadków: D. W. k. 48v., K. S. k. 49, P. T. (2) k. 49 – 49v., J. W. k. 63v., M. Z. k. 63v., opinia biegłego z zakresu drogowego S. T. k. 67 - 84)

W wyniku zdarzenia w samochodzie marki B. powstały następujące uszkodzenia: wygięta i zarysowana maska przednia, wyłamany grill, wyłamana lampa przednia prawa, zerwana rejestracja przednia, zarysowany zderzak przedni. W samochodzie marki S. (...) natomiast doszło do uszkodzeń w postaci zarysowanego oraz pękniętego zderzaka tylnego, zarysowanej klapy bagażnika tylnego.

(dowody: protokoły oględzin pojazdów k. 2 i 3

Obwiniona J. T. nie przyznała się do zarzucanego czynu. W wyjaśnieniach wskazała, że bezpośrednio przed zdarzeniem jechała z prędkością 50 – 60 km/h lub 60 – 70 km/h, widząc natomiast przed sobą zakręt w lewą stronę zwolniła do prędkości 20 – 30 km/h, po czym poczuła uderzenie w tył swego auta. Obwiniona zaprzeczyła, by gwałtowanie zahamowała, w szczególności podkreślając, że bezpośrednio przed zdarzeniem nie kłóciła się z towarzyszącym jej w aucie K. B..

(wyjaśnienia obwinionego k. 38v. – 39, 9)

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że obwiniona dopuściła się wykroczenia określonego w art. 86 §1 kw.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że, jak wynika z wyjaśnień obwinionej, do zdarzenia miało dojść wskutek zmniejszenia przez nią prędkości z około 60 km/h do prędkości 20 – 30 km/h, co spowodować miało w konsekwencji niespodziewane uderzenie w tył jej auta przez jadącego za nią w bliżej nieokreślonej odległości D. W.. Odmiennie zdarzenie relacjonował natomiast kierujący samochodem marki B. D. W. podnosząc, że do zderzenia aut doszło w momencie, gdy jadąca przed nim w odległości 20 – 30 metrów kierująca samochodem marki S. F. T. gwałtownie zahamowała, wskutek czego nie zdążył on wyhamować i uderzył w kierowany przez nią pojazd.

W świetle pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie sposób jednak podzielić stanowiska J. T. i współbrzmiących z nią zeznań K. B. w powyższym zakresie. Jak wskazali zgodnie D. W., P. T. (2) i K. S., wskazujący na gwałtowny, niespodziewany i ostry manewr hamowania podjęty przez jadącą przed nimi obwinioną, bezpośrednio po zdarzeniu J. T. była w wyraźny sposób roztrzęsiona i wskazywała, że chwilę przed zdarzeniem towarzyszący jej K. B. krzyczał na nią, wskutek czego, zdenerwowana, gwałtowanie zahamowała. W świetle powyższej relacji nie sposób podzielić stanowiska obwinionej i jadącego z nią K. B. podnoszących, że J. T. jechała z prędkością około 60 km/h, po czym na skutek stopniowego, łagodnego zwalniania przez nią do prędkości 20 – 30 km/h jadący za nią pojazd najechał na tył kierowanego przez nią auta. Przedstawiony przez obwinioną powyższy przebieg zdarzenia nie tylko pozostaje sprzeczny z relacją świadków jadących samochodem marki B., którzy bezpośrednio po przybyciu na miejsce policji tożsame słowa obwinionej przytoczyli funkcjonariuszom J. W. i M. Z., ale również zeznaniami tych właśnie funkcjonariuszy policji. Jak wynika z relacji J. W., prezentowana przez J. T. wersja zdarzenia, w której podjęła ona manewr hamowania zbliżając się do zakrętu w lewo, budzi jej wątpliwości, jak podała bowiem, zakręt przed którym doszło do zdarzenia, nie wymagał podejmowania przez jadącego z przepisową prędkością kierowcy żadnego hamowania. Jak wynika natomiast z relacji M. Z., kierujący samochodem marki B. i jego pasażerowie, od początku na miejscu zdarzenia wskazywali, że obwiniona przyznała, że gwałtownie zahamowała wskutek mającej miejsce w jej samochodzie kłótni z K. B.. Powyższe dowody, współbrzmiące, wzajemnie się uzupełniające i konsekwentne, zasługują na wiarę również w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Trudno uznać bowiem, by prawdopodobnym było najechanie na tył samochodu S. (...) zwalniającego z prędkości około 60 km/h do prędkości 20 – 30 km/h, a zatem zwalniającego łagodnie i stosunkowo nieznacznie.

Z wersją powyższą nie stoją w sprzeczności również dokumenty w postaci protokołów oględzin pojazdów oraz kompleksowa opinii sporządzona przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych S. T., mająca w niniejszej sprawie znaczenie pomocnicze. Jak wynika z powyższej opinii, nie sposób jednoznacznie określić przebiegu zdarzenia, zgromadzony bowiem w sprawie materiał dowodowy nie daje możliwości przesądzenia, czy do zdarzenia doszło w wyniku gwałtownego hamowania przez obwinioną, czy – przy jej łagodnym hamowaniu – wskutek braku zachowania bezpiecznej odległości od poprzedzającego pojazdu czy opóźnienia reakcji przez kierującego samochodem B.. Jak wskazał biegły, o ile kierująca samochodem marki S. (...) podjęła nieuzasadniony manewr gwałtownego hamowania, nie upewniając się, w jakiej odległości znajduje się jadący za nią pojazd marki B., zmuszając kierującego nim do gwałtownego hamowania, stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co było bezpośrednią przyczyną kolizji. W tym jednak przypadku, jak podkreślił biegły, do zdarzenia przyczynił się również kierujący samochodem marki B. nie zachowując bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu obwinionej lub opóźniając reakcję na powstałe zagrożenie. Jak wskazał bowiem biegły, jadąc z prędkością około 45 km/h - jak deklarował D. W. - w odległości 20 - 30 metrów za obwinioną miał on możliwość, po zauważeniu świateł stop w poprzedzającym go pojeździe, zahamować w sposób gwałtowny, pozwalający mu na uniknięcie zdarzenia, brak zaś takiej skutecznej reakcji jest wynikiem – w zależności od odległości od poprzedzającego go pojazdu - bądź opóźnienia jego reakcji bądź nie zachowania bezpiecznej odległości od poprzedzającego go auta.

W ocenie sądu, powyższa opinia biegłego, wszechstronna, dwuwariantowa, szczegółowo uzasadniająca stanowisko biegłego, rzetelna, pełna i jasna, zasługuje na podzielenie w całości. Na marginesie jedynie podkreślić należy, że jak wynika z opinii biegłego, dokumentacja złożona przez oskarżyciela posiłkowego, jako dowód śladów hamowania pojazdu marki B., nie pozwala na czynienie na jej podstawie jakichkolwiek ustaleń w sprawie, ślady uwidocznione na fotografiach nie pochodzą bowiem ani od samochodu obwinionej ani od samochodu oskarżyciela posiłkowego. Stanowisko biegłego, szczegółowo w tym zakresie uzasadnione w opinii, odnoszące się charakteru śladów – ciągłych o charakterze ślizgowym i szerokości obu pojazdów, zasługuje, zdaniem sądu, na podzielenie, jako należycie i przekonująco uzasadnione.

Zeznania świadka M. K., który nie kojarzył zdarzenia, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W tym stanie rzeczy, zdaniem sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że obwiniona wyczerpała znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw, albowiem w czasie i miejscu określonym we wniosku o ukaranie, prowadząc na drodze publicznej samochód marki S. (...) o nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności i w wyniku nagłego hamowania doprowadziła do zderzenia z jadącym za nią samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) kierowanym przez D. W., powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla wymienionego i przewożonego przez siebie pasażera K. B. oraz pasażerów (...).

Uwzględniając stopień winy obwinionej, która bez żadnego uzasadnionego powodu podjęła gwałtowny manewr hamowania, ale również przyczynienie się do zaistnienia zdarzenia przez pokrzywdzonego D. W., uzasadnione stało się, zdaniem sądu, wymierzenie obwinionej kary grzywny w stosunkowo niewysokiej kwocie 200 zł. Tak ukształtowana kara pozostaje nadto, zdaniem sądu adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej zachowania obwinionej.

Zgodnie z wnioskiem oskarżyciela posiłkowego reprezentowanego w niniejszej sprawie przez ustanowionego z wyboru pełnomocnika, na podstawie art. 119 § 1 kpw zasądzono od obwinionej na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 216 złotych tytułem poniesionych wydatków, uwzględniając obecność pełnomocnika na dwóch terminach rozprawy w niniejszej sprawie (13 stycznia 2020r. i 10 lutego 2020r.), zgodnie z § 17 ust. 2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, mając zaś na uwadze treść opinii biegłego wskazującego na przyczynienie się oskarżyciela posiłkowego do zdarzenia zwolniono obwinioną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.