Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2019r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Herman

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 lutego, 29 marca, 3 czerwca 2019r. sprawy przeciwko:

R. L., synowi R. i L. z domu L., urodz. (...) w msc. M.

obwinionemu o to, że:

w dniu 11 lipca 2018 r. około godz. 12:30 w R. na ul. (...) na terenie parkingu składu (...), prowadząc poza drogą publiczną, strefą ruchu i strefą zamieszkania samochód osobowy m-ki B. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i w wyniku nieprawidłowo wykonanego manewru cofania uderzył w unieruchomiony pojazd m-ki V. o nr rej. (...) powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującej V. P. P. i jej pasażerki D. P.,

tj. o wykroczenie z art. 98 k.w.

I.  obwinionego R. L. w ramach zarzucanego czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 11 lipca 2018 r. około godz. 12:30 w R. na ul. (...) na terenie parkingu składu (...), prowadząc poza drogą publiczną, strefą ruchu i strefą zamieszkania samochód osobowy m-ki B. (...) o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i w wyniku niewłaściwej obserwacji drogi podczas wykonywania manewru cofania uderzył w samochód marki V. o nr rej. (...), powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującej V. P. P. i jej pasażerki D. P., czym wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 98 kw i za to z mocy art. 98 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) złotych;

II.  na podstawie art. 119 §1 k.p.w. w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych oraz opłatą w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. L. jest zatrudniony w zakładzie stolarskim z wynagrodzeniem w wysokości około 3.000 zł miesięcznie.

(wyjaśnienia obwinionego k. 37)

W dniu 11 lipca 2018 roku około godz. 12.30 w R. na ulicy (...) na terenie parkingu składu (...), R. L. rozpoczął manewr cofania samochodem marki B. (...) o nr rej. (...) zaparkowanym przed sklepem. W czasie cofania z miejsca, w którym zaparkowany był jego samochód, R. L. nie zachował wymaganej ostrożności i w wyniku niewłaściwej obserwacji drogi podczas wykonywania tego manewru, uderzył w wykonujący w tym samym czasie manewr cofania z miejsca parkingowego samochód marki V., którym kierowała P. P. jadąca z pasażerką D. P., powodując dla wyżej wymienionych zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

(dowody: wyjaśnienia obwinionego k. 37 – 37v., częściowo zeznania świadków: P. P. k. 37v. – 38, 12 – 13, D. P. k. 38 – 38v., 9, zeznania świadków M. S. k. 38v., K. M. k. 50v., K. R. k. 50v., opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego S. T. k. 52 - 63)

W wyniku zdarzenia w samochodzie marki V. doszło do rozbicia wkładu lusterka bocznego lewego oraz jego obudowy, wgniecenia lewych, przednich drzwi na całej długości i wgniecenia lewych, tylnych drzwi. W samochodzie marki B. natomiast doszło do uszkodzeń w postaci rozbitej lamy tylnej po prawej stronie i zarysowanej powłoki lakierniczej zderzaka tylnego.

(dowody: protokoły oględzin pojazdów k. 3 i 4)

Obwiniony R. L. nie przyznał się początkowo do zarzucanego czynu. W dalszych wyjaśnieniach wskazał, że częściowo uznaje swoją winę, ponieważ do zdarzenia doszło, kiedy cofał zarówno on, jak i P. P.. Jak podał, uszkodzenia pojazdów wskazywały, że do zderzenia aut doszło, gdy oba pojazdy były w ruchu, zatem wina kierowców aut jest obopólna.

(wyjaśnienia obwinionego k. 37 – 37v., 18 - 19)

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że obwiniony dopuścił się wykroczenia określonego w art. 98 kw.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że, jak wynika z wyjaśnień obwinionego, do zdarzenia doszło w czasie, gdy oba auta zaparkowane do siebie tyłem wykonywały manewr cofania i były w ruchu. Odmiennie zdarzenie relacjonowała natomiast P. P. podnosząc, że do zderzenia aut doszło w momencie, gdy po wycofaniu stała samochodem skierowana na wprost do bramy wyjazdowej i zmieniała bieg przed ruszeniem na wprost. W świetle pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności kompleksowej opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych S. T. nie sposób jednak podzielić stanowiska P. P. i współbrzmiących z nią zeznań D. P. w powyższym zakresie.

Jak wynika z powyższej opinii, ślady wgnieceń i zarysowań lewego boku samochodu V. oraz ślady zarysowań na poszyciu zderzaka tylnego samochodu B. wskazują, że do zaistnienia kolizji doszło w czasie wykonywania manewru cofania obydwu pojazdów. Jak podkreślił biegły, uszkodzenia obu aut wskazują jednoznacznie, że w momencie zderzenia samochodów obwinionego i pokrzywdzonej, oba auta znajdowały się w ruchu. Na tożsamą okoliczność wskazywał w swych zeznaniach złożonych na rozprawie funkcjonariusz policji przybyły na miejsce zdarzenia K. M., a także świadek M. S..

W świetle powyższych dowodów w postaci wyjaśnień obwinionego, zeznań świadków M. S. i K. M., protokołów oględzin obu aut oraz opinii biegłego, brak jest podstaw do podzielenia zeznań P. P. i D. P. w części, w której wskazywały, że obwiniony najechał na ich stojący przodem do bramy wyjazdowej samochód. Podkreślenia przy tym wymaga fakt, że drugi z policjantów obecnych na miejscu zdarzenia K. R. nie potrafił określić, zachowanie którego z kierujących stało się przyczyną kolizji.

Jednocześnie jednak podkreślenia wymaga fakt, iż, jak wskazał biegły w sposób jednoznaczny, po zapoznaniu się z całością materiału dowodowego, bezpośrednią przyczyną kolizji była niewłaściwa obserwacja drogi za pojazdami, to jest w kierunku, w którym wykonywali manewr cofania kierujący samochodem B. i kierująca samochodem V.. Każdy z wymienionych wyżej kierowców nie zachował należytej ostrożności i nienależycie obserwował drogę za pojazdem, to jest w kierunku, w którym cofali, w wyniku czego nie widzieli drugiego z samochodów wykonujących manewr cofania.

Jak podkreślił przy tym biegły, brak jest obiektywnych dowodów wskazujących na istotne w niniejszej sprawie usytuowanie pojazdu V. w stosunku do pasów ruchu w momencie zajścia. Jak wskazał jednak biegły, w każdym z przyjętych przez niego możliwych dwóch wariantów, bezpośrednią przyczyną zdarzenia było nieprawidłowe wykonanie manewru przez kierującego B., który wykonując manewr cofania z jednoczesnym wykonywaniem skrętu w lewo nie zachował ostrożności i w sposób niewłaściwy obserwował drogę za pojazdem, tj. w kierunku, w którym wykonywał manewr cofania, w wyniku czego nie widział nadjeżdżającego z prawej strony samochodu marki V., któremu powinien ustąpić pierwszeństwa. Jak podkreślił biegły, nadjeżdżającemu z prawej strony pojazdowi pokrzywdzonej obwiniony powinien ustąpić pierwszeństwa, gdyby należycie obserwował drogę i zachował wymaganą w tej sytuacji szczególna ostrożność.

W zależności natomiast, jak wskazał biegły, od usytuowania samochodu V. w stosunku do pasa drogi należy oceniać przyczynienie kierującej samochodem V. do zaistnienia zdarzenia. Jak podniósł w swej opinii biegły, w przypadku, gdy do zderzenia aut doszło, gdy samochód P. P. znajdował się całym obrysem na prawym pasie, przyczyniła się ona do zdarzenia poprzez brak zachowania należytej ostrożności i brak obserwowania drogi za pojazdem, przy czym w tym wypadku jej przyczynienie należy traktować w zakresie możliwości uniknięcia kolizji. O ile zaś, jak podał biegły, w czasie kolizji samochód V. znajdował się częściowo na lewym pasie i ustawiony był ukośnie, jak przedstawił to obwiniony, przy tożsamym wskazaniu, że przyczyną kolizji było zachowanie obwinionego, uznać należy, że pokrzywdzona przyczyniła się do niego przez brak należytej ostrożności i nienależytą obserwacją drogi z jej lewej strony.

W ocenie sądu, powyższa opinia biegłego, wszechstronna, dwuwariantowa, szczegółowo uzasadniająca stanowisko biegłego, rzetelna, pełna i jasna, zasługuje na podzielenie w całości.

Jednocześnie, mając na uwadze okoliczność, iż biegły wykluczył wersję pokrzywdzonej o zatrzymaniu jej pojazdu w momencie zdarzenia, wskazując, podobnie jak obwiniony, że w czasie kolizji oba auta były w ruchu, sąd uznał, że w zakresie końcowego etapu, bezpośrednio poprzedzającego moment zderzenia aut, zeznania pokrzywdzonej nie polegają na prawdzie. Skoro biegły wykluczył wersję o zatrzymaniu auta w momencie zderzenia, a samochód P. P. był nadal w trakcie cofania, niewątpliwie uzasadnione jest przyjęcie, że nie znajdował się on jeszcze w pozycji na wprost skierowanej do wyjazdu, a zatem usytuowany był ukośnie – jak podawał w swych wyjaśnieniach obwiniony. W tym zaś stanie rzeczy, przy bezpośredniej przyczynie zdarzenia, jaką niewątpliwie w świetle opinii biegłego było zachowanie obwinionego, przyjąć należy, że pokrzywdzona do zdarzenia tego przyczyniła się poprzez nienależytą obserwację drogi i brak wymaganej ostrożności.

W tym stanie rzeczy, zdaniem sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 98 kw, albowiem w czasie i miejscu określonym we wniosku o ukaranie, poza droga publiczną, strefą ruchu i strefą zamieszkania, spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującej samochodem marki V. P. P. i pasażerki tego auta D. P. w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i w wyniku niewłaściwej obserwacji drogi podczas wykonywania manewru cofania uderzył w samochód marki V. o nr rej. (...).

Uwzględniając stopień winy obwinionego, jego niefrasobliwość wyrażoną w złożonych na rozprawie wyjaśnieniach, w których wskazał, że wina jego polegała na tym, że „liczył, że pokrzywdzona mu nie wyjedzie”, ale również przyczynienie się do zaistnienia zdarzenia przez pokrzywdzoną P. P., uzasadnione stało się, zdaniem sądu, wymierzenie obwinionemu kary grzywny w stosunkowo niewysokiej kwocie 150 zł. Tak ukształtowana kara pozostaje nadto, zdaniem sądu adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej zachowania obwinionego.

O kosztach postępowania orzeczono mając na uwadze sytuację materialną obwinionego posiadającego źródło utrzymania i uzyskującego dochody z pracy zarobkowej.