Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Rucka

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 11 lutego 2020 r. sprawy przeciwko:

W. B., s. K. i A. z d. T., ur. (...) w S.

obwinionemu o to, że:

w dniu 17 września 2019 roku około godz. 12.00 w msc. L., gm. S., pow. (...), woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z P. W. wyrzucił gruz na nie należący do siebie grunt rolny oznaczony nr (...) obręb nr (...) N. na szkodę T. J.

tj. o wykroczenie z art. 14 §2 kw w zw. z art. 154 §1 kw

I.  obwinionego W. B. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, który kwalifikuje jako wykroczenie z art. 154 §2 k.w. i za to na podstawie art. 154 §2 k.w. w zw. z art. 154 §1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 550 (pięciuset pięćdziesięciu) złotych;

II.  na podstawie art. 121 §1 k.p.w. w zw. z art. 624 §1 k.p.k. zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania w całości.

UZASADNIENIE

Sąd uznał następujące fakty za udowodnione:

T. J. jest właścicielem działki nr (...) położonej w L. w obrębie ewidencyjnym 16 N.. Działka ta przylega do drogi publicznej.

Wymieniony nie zezwalał obwinionemu W. B. ani P. W. na wywożenie i wyrzucanie gruzu lub śmieci na swoją nieruchomość.

W dniu 17 września 2019 roku około godziny 12:00 obwiniony W. B. razem ze swym znajomym P. W. podjechał pod działkę T. J. samochodem M. (...) o nr rej. (...). Na samochodzie tym w części ładunkowej znajdował się gruz, który na miejscu P. W. zaczął zrzucać na wspomnianą działkę.

Wymienionych zauważył przejeżdżający samochodem obok brat pokrzywdzonego Z. J., który zainterweniował, pytając obwinionego i P. W. czy mają pozwolenie na wysypywanie śmieci w tym miejscu. Jeden z mężczyzn zareagował na to agresywnie i odpowiedział mu, że mają na to pozwolenie sołtysa. Wymienieni mówili też, że wszyscy tam wysypują. Z. J. oświadczył wówczas, że to jest jego działka i żeby odjechali stamtąd. Ponieważ mężczyźni nie reagowali i nadal jeden z nich wyrzucał gruz na działkę, zrobił na miejscu obrazujące to zdjęcia i zaczął dzwonić na Policję. Słysząc to obwiniony z P. W. odjechali z miejsca.

Uznając powyższe fakty za udowodnione Sąd oparł się na następujących dowodach:

Zasadniczym dowodem potwierdzającym winę obwinionego są zeznania naocznego świadka zdarzenia Z. J. (k.68v-69,6). Wymieniony widział jak z części ładunkowej samochodu M. zrzucany jest gruz wprost na działkę jego brata. To spowodowało, że zainteresował się sytuacją i zainterweniował. To on zadzwonił na Policję oraz do brata T. zawiadamiając o zdarzeniu. Świadek na miejscu zrobił zdjęcia dokumentujące wyrzucanie gruzu na działkę. Zeznana tego świadka są spójne, świadek nie miał powodu zeznawać nieprawdę, bowiem nie pozostawał z obwinionym ani P. W. w jakimkolwiek konflikcie.

Wsparciem zeznań świadka Z. J. są wykonane przez niego zdjęcia z miejsca zdarzenia (k.7-9), z których wynika, że na samochodzie, którym feralnego dnia poruszał się obwiniony ze swoim znajomym, znajdował się gruz oraz że gruz ten był zrzucany na działkę jego brata. Sąd uznał zdjęcia za dowód wiarygodny, albowiem nie były one przez nikogo kwestionowane.

Z zeznań świadka T. J. (k.69-69v) wynika, że nie zna on obwinionego ani P. W. i że nigdy nie wyrażał im zgody na wywożenie na jego działkę gruzu bądź śmieci. O zdarzeniu dowiedział się od brata Z., który zawiadomił go o tym telefonicznie. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne z uwagi na ich logiczność oraz brak motywów do celowo obciążania nieznanego mu wcześniej obwinionego.

Świadek B. W. potwierdził, że w dniu 17 września 2019 roku udostępnił obwinionemu swój samochód M. (...) o nr rej. (...), którym to obwiniony razem z P. W. przyjechali pod działkę T. J.. Świadek nie wiedział jednak do czego był potrzebny obwinionemu ten samochód.

Powyższe dowody przeczą niewiarygodnym wyjaśnieniom obwinionego W. B. (k.68v,29), który nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i podał, że przyjechał wraz z P. W. samochodem M. pod wskazaną powyżej działkę, ale nie wyrzucał na nią żadnego gruzu z tego pojazdu. Spotkał tam jakiegoś mężczyznę, który powiedział mu, że nie można tam nic wyrzucać, bo działka jest jego własnością. Był on zdenerwowany i dzwonił na policje. Obwiniony nie rozmawiał z nim, powiedział tylko, że nic nie wyrzuca i przeprosił go.

Za niewiarygodne Sąd uznał także wspierające wyjaśniania obwinionego zeznania świadka P. W. (k.69v-70), z których wynika, że wprawdzie podjechali z obwinionym pożyczonym M. pod wskazaną działkę, ale nie wyrzucali na nią z samochodu żadnego gruzu. Ładunek, który mieli na samochodzie, to jest gruz i glina, miał być wykorzystany do zasypywania kolein na działce świadka i do wykonania wjazdu do garażu, a ponieważ nie nadawał się do pracy ustalili, że wrócą tym samochodem do obwinionego. Sąd uznał, że wymieniony złożył takie zeznania tylko po to, by wesprzeć kolegę i pomóc mu w uniknięciu odpowiedzialności za zarzucane wykroczenie.

Na niewiarygodność jego zeznań wskazuje także to, co bardzo wymowne i wskazujące na intencje i prawdziwy powód bytności obwinionego i świadka przy działce - jeśli uwzględni się, że ładunek na M. nie nadawał się do zasypywania kolein i wykonania wjazdu do garażu na działce świadka - że świadek ten skonfrontowany ze zdjęciami nie potrafił wyjaśnić co robił przy działce pokrzywdzonego, a składając zeznania w pewnym momencie samorzutnie podał, że na miejscu zdarzenia nie było żadnego oznaczenia, że to jest teren prywatny, nie było tam żadnej taśmy i podał wprost, że cyt : „to jest po prostu wysypisko” oraz że tam wcześniej nikt nie reagował na to wyrzucanie i do tej pory komu pasuje to przyjeżdża na teren tego wysypiska i tam wyrzuca.

W konsekwencji Sąd uznał W. B. za winnego tego, że w dniu 17 września 2019 roku około godz. 12.00 w msc. L. wspólnie i w porozumieniu z P. W. wyrzucił gruz na nienależący do siebie grunt rolny oznaczony nr (...)obręb nr (...) N. na szkodę T. J., tj. wykroczenia z art. 154 §2 k.w.

Za powyższy czyn Sąd na podstawie art. 154 §2 k.w. w zw. z art. 154 §1 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 550 złotych.

Wymierzając karę Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił uprzednią karalność obwinionego (k.68) oraz to, że swym zachowaniem wykazał całkowite i rażące lekceważenie podstawowych zasad współżycia społecznego nie szanując cudzej własności. Sąd nie doszukał się przy tym żadnych szczególnych okoliczności łagodzących. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara jest adekwatna do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił. Spełni także cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do niego, stanowiąc realną dolegliwość. Zadośćuczyni również wymogom w zakresie prewencji ogólnej.

Mając na uwadze sytuację materialna obwinionego Sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania w całości.