Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

UZASADNIENIE

Powód R. Ł. wniósł o uchylenie obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanych J. Ł. i W. Ł. wynikającego z wyroku rozwodowego w sprawie VI RC 1968/14. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że córki są pełnoletnie i zaprzestały nauki. W piśmie procesowym /k. 27 – 31/ sprecyzował żądanie wnosząc o ustalenie ustania obowiązku alimentacyjnego z datą 1 lutego 2019 r.

Pozwana W. Ł. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podała, iż od listopada 2018 r. uczestniczy w terapii u psychologa, pozostaje także pod opieką psychiatry z uwagi na problemy emocjonalne, stany lękowe, objawy depresyjne, natręctwa itp. Po konsultacji z lekarzem podjęła decyzje o zmianie otoczenia i wyjechała za granicę, gdzie podjęła pracę, jednak tylko w ograniczonym zakresie, gdyż z uwagi na stan zdrowia nie jest w stanie pracować w pełnym wymiarze /odpowiedź na pozew k. 13 – 14/.

Pozwana J. Ł. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podała, iż zdiagnozowano u niej schizofrenię paranoidalną, od jesieni 2018 r. objawy choroby nasiliły się, z tego powodu zrezygnowała ze studiów. Obecnie podjęła pracę w O. polegającą na wpisywaniu danych medycznych do rejestru, mieszka w wynajętym mieszkaniu, za które płaci 900 zł. plus opłaty za media. Nadal pozostaje pod stałą opieką psychiatry i psychologa, wymaga stosowania odpowiedniej diety /odpowiedź na pozew k. 18 - 19/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Alimenty na rzecz pozwanych W. Ł. i J. Ł. od ich ojca R. Ł. zostały zasądzone w wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie z 24 kwietnia 2015 r. w sprawie VI RC 1968/14 w kwotach po 375 zł. miesięcznie na każdą z nich. Wówczas pozwane miały po 15 lat, mieszkały z matką, która pracowała w (...). Powód utrzymywał się z prac dorywczych, zarabiał do 2000 zł. miesięcznie /dowód: dokumenty znajdujące się w aktach sprawy SO w Olsztynie VI RC 1968/14/.

Powód w chwili składania pozwu był bezrobotny, utrzymywał się z prac dorywczych. Podjął pracę 1 czerwca 2019 r. jako kierowca, z zarobkami od 3 do 7 tyś zł. miesięcznie. Zakończył tę pracę 31 sierpnia, albowiem z uwagi na problemy z kręgosłupem nie był w stanie jej wykonywać po 13 - 15 godzin dziennie. Zamierza podjąć kurs spawacza, który będzie częściowo opłacany przez PUP.

Mieszka z partnerką w jej mieszkaniu. Zaprzestał przekazywania alimentów na rzecz córek od lutego 2019 r., tj. gdy dowiedział się, że córki porzuciły studia. Utrzymuje kontakty z córkami, pomaga im finansowo. Przekazał pozwanej W. Ł. wiosną 2019 r. na wyjazd za granicę kwotę ponad 3 tyś zł. Powód sprzedał mieszkanie za kwotę 100 tyś zł., podzielił tę kwotę na okres studiów obu córek i zamierzał płacić córkom dobrowolnie wyższe alimenty niż wynikały z wyroku rozwodowego, w kwotach wynikających z podziału kwoty uzyskanej ze sprzedaży mieszkania. powód spłaca raty za samochód po 420 zł. miesięcznie oraz dokłada partnerce do kosztów utrzymania mieszkania.

Pozwane są siostrami bliźniaczkami, mają 19 lat. W czerwcu 2018 r. ukończyły liceum ogólnokształcące i od października obie podjęły studia na Wydziale Ekonomii (...) w O.. Zamieszkały na stancji. Powód przekazywał każdej z córek kwotę po 833 zł. miesięcznie.

Pozwane już od dłuższego czasu leczyły się psychiatrycznie, pozostawały także pod opieką psychologów. Ich stan zdrowia pogorszył się jesienią 2018 r., ostatecznie w styczniu 2019 r. porzuciły studia.

W. Ł. postanowiła zmienić otoczenie i pod koniec lutego 2019 r. wyjechała do Anglii, gdzie podjęła pracę, głównie przy sprzątaniu. Zarabiała około 1000 Funtów miesięcznie, za mieszkanie płaciła 260 Funtów miesięcznie. Wróciła do Polski pod koniec czerwca z uwagi na pogorszenie stanu zdrowia. Po powrocie ponownie podjęła leczenie, lekarz psychiatra także u niej rozpoznał schizofrenię. Obecnie przyjmuje leki psychotyczne i antydepresyjne, jej stan zdrowia od dwóch miesięcy ustabilizował się. Pozwana obecnie pozostaje tylko pod opieką psychiatry.

Pozwana W. Ł. szuka pracy, na razie nie ubiega się o orzeczenie o niepełnosprawności.

J. Ł. po porzuceniu studiów podjęła naukę w szkole policealnej na kierunku kosmetycznym, jednak także ją porzuciła. W styczniu 2019 r. podjęła pracę na zlecenie przy wprowadzaniu danych do komputera, zarabiała netto 1800 zł. miesięcznie, mieszkała w O. na stancji, za którą płaciła 900 zł. plus opłaty za media. pozostawał pod opieka lekarza psychiatry, przyjmowała stałe leki oraz chodziła na psychoterapię, za która płaciła po 80 zł. raz w tygodniu. Pozostawała pod opieką dietetyka z powodu zaburzeń w odżywianiu, wizyty odbywały się raz na kilka tygodni i kosztowały 150 zł. Pomagała jej rodzina: wujostwo, matka i babcia.

J. Ł. pracowała do 30 czerwca 2019 r., nie przedłużono jej umowy o pracę, zrezygnowała ze stancji i wróciła do S.. Obecnie jest zarejestrowana jako bezrobotna bez prawa do zasiłku. Została uznana za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, z zaleceniami do zatrudnienia w warunkach chronionych, orzeczenie jest wydane na okres do 30 czerwca 2020 r. Przyjmuje stałe leki, po których czuje się lepiej, jednak jest spowolniona, z tego powodu próba podjęcia przez nią pracy jako rejestratorki medycznej nie powiodła się. Ponowienie podjęła psychoterapię, jedna wizyta kosztuje 80 zł. Dotychczas nie podjęła kroków, aby ustalić prawo do renty.

Obie pozwane mieszkają obecnie z matką, która zapewnia im wyżywienie, środki czystości i ubrania. Mieszkają w domu dziadków, którzy ponoszą koszty związane z utrzymaniem domu. Ponadto dziadkowie pomagają pozwanym finansowo przekazując drobne kwoty, także pomaga im wujostwo. Matka pozwanych K. Ł. (1) pracuje w ZGM, zarabia netto 2300 zł. miesięcznie.

Powód utrzymuje kontakty z córkami, czasami nadal pomaga im finansowo, np. opłacił im badania rezonansowe głowy, łącznie 600 zł., Pozwanej W. przekazał ostatnio 300 zł. na wizyty lekarskie.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków: D. B. k. 134, K. (...) – 163, P. Ż. k. 170, K. Ł. (2) k. 170v – 171, wyjaśnienia stron: powoda R. Ł. k. 171 v – 172, pozwanej W. Ł. k. 172, J. Ł. k. 172v oraz w oparciu o dokumenty: odpisy aktów urodzenia k. 4-5, zaświadczenia lekarskie k. 15 – 17, 21 – 23, 68, 70 – 73, 84 – 97, 153 – 155, 169, zaświadczenie ze szkoły k. 20, umowa najmu k. 24 – 25, zaświadczenie z PUP k. 36, 150, 167, potwierdzenia przelewów k. 37 – 53, 159 – 161, 168, umowa o pracę k. 82 – 83, zaświadczenie o zatrudnieniu i umowa zlecenia k. 98 – 101, 151, wyciągi z konta k. 102 – 132, orzeczenie o niepełnosprawności k. 152, rachunki k. 156 – 158.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenia są uzasadnione.

Sąd rozpatrując niniejszą sprawę oparł się na zeznaniach świadków, wyjaśnieniach stron oraz przedstawionych dokumentach, które zostały sporządzone w przepisany sposób i przez kompetentne organy, tym samym korzystają z domniemania prawdziwości /art. 244 Kpc/. Wyjaśnienia stron i zeznania świadków w zasadniczych kwestiach są bezsporne, zeznania świadków różniły się od siebie oraz od wyjaśnień stron w zakresie oceny dokonywanej przez świadków w zakresie zdolności podjęcia pracy przez pozwane. W sferze sporu między stronami pozostaje ocena czy pozwane są zdolne do samodzielnego utrzymania.

Artykuł 133. § 1. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania, § 2. poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku, § 3 rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Pozwane w styczniu 2019 r. porzuciły naukę, są one osobami pełnoletnimi, zdobyły wykształcenie średnie.

Obie pozwane mają schizofrenię, wymagają systematycznego przyjmowania leków i psychoterapii.

Pozwana J. Ł. uzyskała orzeczenie o niepełnosprawności, z którego wynika, iż może podjąć pracę w warunkach pracy chronionej. Pozwana W. Ł. nie podjęła jeszcze kroków, aby ubiegać się o orzeczenie o niepełnosprawności, a tym samym jednoznaczne orzeczenie lekarskie o możliwości podjęcia zatrudnienia.

W sprawie bezsporne jest, że obie pozwane są chore, wymagają opieki lekarskiej i stałego przyjmowania leków, prawdopodobnie do końca życia. Jednak nie są pozbawione możliwości podjęcia pracy, mogą także podjąć starania o uzyskanie świadczeń rentowych.

Od czasu porzucenia szkoły obie pozwane podjęły już próby usamodzielnienia się poprzez podjęcie pracy biurowej /J./ i pracy fizycznej /W./.

Próby te nie powiodły się. Jednak należy podkreślić, że pozwana W. Ł. podjęła pracę w sytuacji odosobnienia od bliskich /wyjazd za granicę/, gdy jej choroba nie została jeszcze zdiagnozowana, leki które wówczas przyjmowała nie pomagały. Obecnie jej stan zdrowia się ustabilizował.

Pozwana J. Ł. również podejmując pracę zamieszkała na stancji, z dala od rodziny, źle czuła się zarówno w pracy, jak i sama w wynajętym mieszkaniu, często przyjeżdżała do S.. Obecnie mieszkając z matką i dziadkami jej stan zdrowia ustabilizował się, zaczęła szukać pracy.

Tym samym zdaniem Sądu, pozwane są zdolne do samodzielnego utrzymania się. Niewątpliwie w takim stanie zdrowia, wymagają wsparcia najbliższych, a także pomocy np. przy załatwianiu spraw urzędowych. Jednorazowe nieudane próby w podjęciu pracy, nie przekreślają możliwości podjęcia pracy przez pozwane w przyszłości. W szczególności obecnie, gdy po podjętych próbach życia poza miejscem dotychczasowego zamieszkania, mają świadomość, że powinny pozostawać w pobliżu rodziny, na której pomoc i wsparcie mogą liczyć. Także obecnie przyjmowane leki, odpowiednio dobrane przez lekarzy, pozwalają im lepiej funkcjonować.

Jednocześnie należy zauważyć, że pozwana J. Ł. powinna podjąć starania o uzyskanie prawa do renty, która pozwoliłaby jej zaspokajać przynajmniej podstawowe potrzeby, nadal mając możliwość podjęcia pracy, chociażby w niepełnym wymiarze. Pozwana W. Ł. powinna podjąć starania w uzyskaniu orzeczenia o niepełnosprawności, aby móc jednoznacznie określić swoje możliwości do podjęcia pracy. Brak działań w tych kierunkach ze strony pozwanych wskazuje na brak staranności z ich strony w celu uzyskania możliwości do samodzielnego utrzymania się /art. 133§3 Krio/.

W sytuacji, gdy jednoznacznie zostaną określone prawo do renty lub jego brak w stosunku do J. Ł. oraz orzeczenia o niepełnosprawności lub jego brak wobec W. Ł., pozwane w oparciu o przepis art. 133§2 Krio będą mogły ewentualnie domagać się ustalenia obowiązku alimentacyjnego jeśli okaże się, że pozostają w niedostatku.

Wobec ustalenia, że pozwane na chwilę wydania orzeczenia, są zdolne do samodzielnego utrzymania Sąd nie analizował sytuacji materialnej powoda. Należy tylko zauważyć, iż okoliczność, że powód obecnie nie pracuje, nie zwalnia go z obowiązku alimentacyjnego, albowiem Sąd ocenia możliwości zarobkowe i majątkowe osoby zobowiązanej do alimentów, a nie jej faktyczne dochody. Powód jest człowiek w pełni sił i chociaż problemy z kręgosłupem ograniczają możliwość wykonywania każdej pracy, to nie pozbawiają go całkowicie możliwości zarobkowych.

Z tych względów na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w punkcie I i II wyroku. O wynagrodzeniu adwokata ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie §10 pkt 9 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Sygn. akt III RC 39/19

z/

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., 4.11.2019 r.