Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Szczytnie

UZASADNIENIE

Powód M. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą M. M. Z. w S. wniósł o zasadzenie od pozwanego K. Ś. kwoty 3.166,49 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i o orzeczenie o kosztach procesu.

Roszczenie swoje uzasadnił tym, że w dniu 21.10.2014r. zawarł z pozwanym umowę o świadczenie usług dostępu do internetu. Na mocy przedmiotowej umowy pozwany zobowiązała się do uiszczania opłaty z tytułu użytkowania sieci do ostatniego dnia bieżącego miesiąca za miesiąc następny. Pozwany zalegała z zapłatą opłat za okres od 30.09.2014 r. do 31.12.2015 r. W związku z powstała zaległością powód pismem z dnia 19.01.2016 r. rozwiązała umowę z winy użytkownika. Powód w piśmie tym wezwał pozwanego do zapłaty różnicy podstawowej opłaty instalacyjnej od wartości promocyjnej tj. 700 zł, różnicy podstawowej wartości abonamentów od promocyjnych począwszy od daty rozpoczęcia umowy do dnia rozwiązania umowy, tj. 1860 zł, opłaty za przygotowanie i wysłanie wezwań do zapłaty 24 zł, opłaty za urządzenie teletransmisyjne 300 zł. Pozwany nie uregulował należności. Na dochodzoną kwotę składa się kwota główna w łącznej wysokości 2884 zł oraz skapitalizowane odsetki na dzień przed wniesieniem pozwu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6.10.2017 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem.

Pozwany złożył sprzeciw do nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, że błędnie niezgodnie z 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne została naliczona kwota ulgi przyznanej pozwanemu a podlegającej zwrotowi z tytułu opłat abonamentowych i opłaty instalacyjnej. Ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia o zwrot ulgi za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, a także odsetek ustawowych. Ponadto podniósł, że nie czytał umowy i nie wiedział, że ma obowiązek zwrotu urządzenia teletransmisyjnego. Wskazał, że powód żąda zapłaty za okres jeszcze sprzed zawarcia umowy naliczając odsetki od dnia 30.09.2014 r., czyli przed dniem zawarcia umowy.

Pełnomocnik pozwanego w uzupełnieniu stanowiska pozwanego wyrażonego w sprzeciwie wskazał, że żądanie przez powoda kwoty odpowiadającej wartości przyznanej pozwanemu ulgi zgodnie z § 7 ust.2 umowy możliwe jest w sytuacji rozwiązania umowy przez użytkownika z przyczyn niezawinionych przez operatora, podczas gdy umowa między stronami uległa rozwiązaniu na skutej jej wypowiedzenia dokonanego przez operatora. Podstawa żądanie zwrotu ulgi nie wynika też z pozostałych postanowień umowy.

W razie uznania, że umowa lub regulamin wiążące strony zawierają podstawę prawną dochodzenia przez powoda zapłaty z tytułu przyznanej ulgi pozwanemu, to kwota ta nie może być wyższa niż 1216,50 zł, wyliczona zgodnie z art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego. Brak jest również podstawy prawnej dochodzenia przez powoda opłat z tytułu wezwań do zapłaty oraz zryczałtowanej wartości niezwróconego sprzętu.

Sąd Rejonowy, ustalił następujący stan faktyczny:

Powód w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w dniu 21.10.2014 r. zawarł z pozwanym umowę promocyjną o świadczenie usług dostępu do Internetu. Zgodnie z § 5 ust. 1 umowa została zawarta na czas określony 36 miesięcy od daty wykonania instalacji, tj. od 21.10.2014 r. (§ 3 ust.1 umowy) Z tytułu użytkowania sieci pozwany miał uiszczać opłaty do ostatniego dnia bieżącego miesiąca za miesiąc następny.

W przypadku rozwiązania umowy przez użytkownika bez winy usługodawcy, przed datą jej upływem określona w § 5 ust. 1, użytkownik zobowiązał się do zwrotu przyznanych ulg w postaci pokrycia różnicę między podstawową wartością opłaty instalacyjnej a opłatą promocyjną, opłaty instalacyjnej oraz różnicę podstawowych wartości abonamentów od abonamentów promocyjnych pomniejszonych o proporcjonalne ich wartości, za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Wartość opłaty instalacyjnej i opłat abonamentowych określone są w Cenniku. Dodatkowe warunki rozwiązania umowy określa regulamin. (§ 7 umowy)

Zgodnie z cennikiem wartość opłaty instalacyjnej bez umowy promocyjnej wynosiła 700 zł, a wartość tej opłaty przy umowie promocyjnej zawartej z pozwanym – 0,00 zł, wartość opłaty abonamentowej bez umowy promocyjnej wynosiła 150 zł, a wartość abonamentu przy umowie promocyjnej do której uiszczenia zobowiązany był pozwany wynosiła 44 zł miesięcznie.

W Regulaminu Sieci lokalnej w § 18 zastrzeżono, że koszt przygotowania i doręczenia uzasadnionego monitu dotyczącego zaległości w opłatach abonenckich oraz brak zwrotu sprzętu teletransmisyjnego, o którym mowa w § 16 regulaminu określony jest w Cenniku.

Zgodnie z cennikiem opłata za przygotowanie i doręczenie monitu/wezwania do zapłaty została ustalona na kwotę 12 zł.

W § 20 Regulaminu Sieci lokalnej zastrzeżono, że umowa może zostać rozwiązana przez operatora za 30 dniowym wypowiedzeniem w przypadku nieprzestrzegania przez użytkownika postanowień umowy lub regulaminu a w szczególności zalegania przez użytkownika z płatnościami na rzecz operatora, za co najmniej 30 dni licząc od dnia, w którym użytkownik powinien był dokonać płatności. Przypadek ten może zostać uznany przez operatora za zerwanie umowy przez użytkownika i uprawniać operatora do windykacji różnicy między podstawową wartością opłaty instalacyjnej a opłatą promocyjną oraz różnicę podstawowych wartości abonamentów od abonamentów promocyjnych począwszy od daty rozpoczęcia umowy do dnia jej rozwiązania. Jeżeli pozwany skorzysta z tego prawa zobowiązuje się do poinformowania powoda o tym fakcie drogą pisemną.

Oświadczenie o rozwiązaniu umowy abonenckiej wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.(§ 22 Regulaminu)

Pozwanemu został przekazany sprzęt teletransmisyjny.

(dowód: umowa k.8 -9 regulamin k.10-11, cennik k.12, protokół przekazania sprzętu k.13)

Pozwany nie uiścił opłat abonamentowych za okres od września 2015 r. do grudnia 2015 r. (bezsporne)

Pismem z dnia 8.12.2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 237,39 zł tytułem opłat abonenckich za okres od sierpnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek. Wezwanie to zostało odebrane przez pozwanego w dniu 11.12.2015 r. (dowód: wezwanie i potwierdzenie odbioru k. 17-18) Pismem z dnia 19.01.2016 r. powód rozwiązał z pozwanym umowę z dnia 21.10.2014 r. z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Wskazał, że podstawą wypowiedzenia jest nie uiszczenie opłat abonamentowych na łączną kwotę 1860 zł wraz z odsetkami ustawowymi w kwocie 141,72 zł. Wezwał jednocześnie pozwanego do zapłaty kwoty 3025,72 zł w terminie 14 dni od daty doręczenia wezwania, na którą składa się opłata instalacyjna w kwocie 700 zł, różnica między podstawową wartością abonamentu a wartością promocyjną począwszy od dnia rozpoczęcia umowy do dnia rozwiązania umowy w kwocie 1860 zł, odsetki na dzień 19.01.2016 r. w kwocie 141,72 zł, opłata za przygotowanie i doręczenie monitu/wezwania do zapłaty w kwocie 24 zł, oplata za urządzenia teletransmisyjne w kwocie 300 zł. Pismo to pozwany odebrał w dniu 22.01.2016 r. (dowód: pismo i dowód odbioru zestawienie odsetek k. 14-16)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie sądu, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie jedynie częściowo.

Z dowodów zebranych w sprawie wynika, że strony w dniu 21.10.2014 r. zawarł z pozwanym umowę promocyjną o świadczenie usług dostępu do Internetu. Umowa została zawarta na czas określony 36 miesięcy, tj. od 21.10.2014 r. do 21.10.2017 r. Na podstawie tej umowy pozwany miał uiszczać opłaty do ostatniego dnia bieżącego miesiąca za miesiąc następny.

Bezspornym jest w sprawie, że pozwany nie uiścił opłat abonamentowych za okres od września 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. Pozwany nie kwestionował tej okoliczności.

W Regulaminu obowiązującym u powoda zastrzeżono, że umowa może zostać rozwiązana przez operatora za 30 dniowym wypowiedzeniem w przypadku nieprzestrzegania przez użytkownika postanowień umowy lub regulaminu a w szczególności zalegania przez użytkownika z płatnościami na rzecz operatora, za co najmniej 30 dni licząc od dnia, w którym użytkownik powinien był dokonać płatności. Przypadek ten może zostać uznany przez operatora za zerwanie umowy przez użytkownika i uprawniać operatora do windykacji różnicy między podstawową wartością opłaty instalacyjnej a opłatą promocyjną oraz różnicę podstawowych wartości abonamentów od abonamentów promocyjnych począwszy od daty rozpoczęcia umowy do dnia jej rozwiązania. Jeżeli pozwany skorzysta z tego prawa zobowiązuje się do poinformowania powoda o tym fakcie drogą pisemną.

Zgodnie z Ustawą z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, art. 56 ust. 1. świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Ustęp 4a.tego przepisu stanowi natomiast, że w przypadku konsumenta początkowy okres obowiązywania umowy określony w umowie, o której mowa w ust. 1, zawieranej z danym dostawcą usług na czas określony nie może być dłuższy niż 24 miesiące.

Z tych tez względów należy przyjąć, że strony mogła wiązać umowa jedynie na okres nie dłuższy niż 24 miesiące. Postanowienia umowy, z których wynika, że strony zawarły umowę na okres 36 miesięcy, jako sprzeczne z ustawą, należy uznać za nieważne.

Przytoczone wcześniej postanowienia Regulaminu, stanowiącego część umowy, w sytuacji, gdy pozwany zalegał z opłatami abonenckimi, w ocenie sądu dają powodowi podstawę prawną dochodzenia różnicy między podstawową wartością opłaty instalacyjnej a opłatą promocyjną oraz różnicy podstawowych wartości abonamentów od abonamentów promocyjnych. Powód przedstawił dowód w postaci pisma z dnia 19.01.2016 r., w którym oświadczył pozwanemu, że rozwiązuje z nim umowę z dnia 23.12.2011 r. z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. W piśmie tym wskazał, że podstawą wypowiedzenia jest nie uiszczenie opłat abonamentowych na łączną kwotę 1860 zł wraz z odsetkami ustawowymi w kwocie 141,72 zł. Wezwał jednocześnie pozwanego do zapłaty kwoty 3025,72 zł w terminie 14 dni od daty doręczenia wezwania, na którą składa się opłata instalacyjna w kwocie 700 zł, różnica między podstawową wartością abonamentu a wartością promocyjną począwszy od dnia rozpoczęcia umowy do dnia rozwiązania umowy w kwocie 1860 zł, odsetki na dzień 19.01.2016 r. w kwocie 141,72 zł, opłata za przygotowanie i doręczenie monitu/wezwania do zapłaty w kwocie 24 zł, oplata za urządzenia teletransmisyjne w kwocie 300 zł.

Ponieważ powód w piśmie z dnia 19.01.2016 r. wezwał pozwanego do zapłaty tych kwot, należy przyjąć, że na piśmie poinformował pozwanego, że korzysta z tego prawa. Pismo to, jak wynika z dowodów, pozwany odebrał w dniu 22.01.2016 r. Umowa została, zatem rozwiązana w dniu 22.02.2016 r.

Zgodnie z art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe.

Mając na uwadze, że strony mogła wiązać umowa zawarta jedynie na 24 miesiące oraz czas jej trwania do jej rozwiązania (22.02.2016 r.), co daje 15 miesięcy, daje to 62,5 % całego trwania umowy. Stosownie do dyspozycji powołanego przepisu, odnosząc tak ustalony procent do całkowitej wartości ulgi przyznanej przez powoda pozwanemu w kwocie 3244 zł. (106 zł wysokość ulgi w abonamencie x24 mc. + 700 zł ulgi w opłacie instalacyjnej) wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu na jaki umowa została zawarta wynosi 1216,50 zł. (62,5% x 3244 zł)

W ocenie sądu nie zasługuje na uwzględnienie zarzut przedawnienia tego roszczenia. Należy przyjąć, że roszczenie to staje się wymagalne dopiero dnia następnego po rozwiązaniu umowy, tj. od dnia 23.02.2016 r. Pozew został złożony w dniu 24.07.2017 r., a więc nie upłynął 3 letni termin przedawnienia.

Ponieważ dochodzone przez powoda roszczenie związane jest z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, termin przedawnienia roszczeń wynosi 3 lata. (art.118 k.c.)

Mając na uwadze powyższe rozważania należy przyjąć, że kwoty skapitalizowane odsetek od kwoty1216,50 zł, powód może dochodzić dopiero od dnia ich wymagalności tj. od 23.02.2016 r. Do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu odsetki te stanowią kwotę 120,85 zł.

Oprócz tego roszczenia, należą się powodowi opłaty abonamentowe nie uiszczone przez pozwanego za okres od września do 31 grudnia 2016 r. w łącznej kwocie 264 zł. Bezspornym jest między stronami, co wcześniej zaznaczono, że pozwany ich nie uiścił. Roszczenie o te należności również nie uległo przedawnieniu. Pozew został złożony w dniu 24.07.2017 r., a opłaty te były wymagalne odpowiednio w dniu: 31 lipca, 31 sierpnia, 30 września, 31 października, 30 listopada, 31 grudnia 2015 r., nie upłynął, zatem 3 letni termin przedawnienia. Skapitalizowane odsetki od kwot po 44 zł, od daty ich wymagalności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, według wyliczenia sądu wynoszą łącznie kwotę 33,36 zł.

Należna powodowi kwota wynosi, zatem 1634,71 zł (1216,50 zł + 120,85 zł + 264 zł + 33,36 zł)

W ocenie sądu, żądanie zapłaty przez powoda kwoty 24 zł tytułem kosztów sporządzenia i wysłania wezwań nie zasługuje na uwzględnienie. Wymagalność ewentualnych kosztów związanych z wysyłaniem pism następuje dopiero z otrzymaniem wezwania do zapłaty tych kosztów, jest to bowiem zobowiązanie, którego termin spełnienia nie wynika z postanowień umowy.

Sąd nie uwzględnił żądania powoda w tej części, gdyż postanowienia umowy określające koszt monitów i upomnień, usługi odbioru urządzeń teletransmisyjnych należy uznać za niedozwolone klauzule umowne i zapisy umowy łączącej powoda z pozwanym w tym zakresie nie wiążą pozwanego, bowiem stanowi niedozwolone postanowienia umowne, czyli niewłaściwe, krzywdzące jedną ze stron, jako klauzule generalne wyrażone w art. 385 ¹ § 1 k.c. W konsekwencji w przypadku zamieszczenia klauzuli uznanej jako naruszającą dobre obyczaje i interesy konsumenta, to takie postanowienie umowne uznane za niedozwolone staje się bezskuteczne i nie wiąże konsumenta, przy związaniu umową w pozostałym zakresie. Należy zgodzić się ze stanowiskiem orzecznictwa wyrażonym w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2005r., sygn. akt ICK 832/04 (opublikowanym w Biuletynie SN nr 2 z 2006), wedle którego za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową, rażące naruszenie interesów konsumenta zaś za nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta w określonym stosunku umownym. Również w rejestrze klauzul niedozwolonych Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów znalazła się klauzula wydana w oparciu o orzeczenie z dnia 6 sierpnia 2009r., sygn. akt XVII Amc 624/09 przez Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, gdzie uznano za niedozwolony zapis, że w przypadku niewykonania zobowiązania wynikającego z umowy Kredytobiorca poniesie koszty związane z monitorowaniem Kredytobiorcy: telefoniczne upomnienie Kredytobiorcy związane z nieterminową spłatą kredytu -13 zł, korespondencja kierowana do kredytobiorcy (zawiadomienia, upomnienia, prośba o dopłatę, wystawienie Bankowego Tytułu Egzekucyjnego), za każde pismo. Opłata za korespondencję kierowaną do poręczycieli bank obciąża dodatkowo Kredytobiorcę według tych samych stawek – 15 zł, wyjazd interwencyjny do Kredytobiorcy – 50 zł.

Sąd z urzędu ustala bezskuteczność zawartych w umowie postanowień. (por. Emilia Wieczorek Komentarz do art.385 ¹ k.c. Lex 2010)

Ze złożonych przez powoda dokumentów nie wynikają zaś rzeczywiste poniesione przez niego koszty monitów i upomnień kierowanych do pozwanego. Powód nie przedstawił też żadnego dowodu na okoliczność wartości urządzenia teletransmisyjnego, że wynosi ono 300 zł.

Sąd uznał za niezasadne żądanie przez powoda zapłaty od pozwanego kwoty 6 zł, która jak wynika z zestawienia k. 15 wymagalna miała być w dniu 30.06.2014 r, a więc przed zawarciem przez strony umowy.

Wobec powyższego powództwo o zasądzenie tych kwot tytułem kosztów monitów i upomnień, wartości urządzenia teletransmisyjnego, kwoty 6 zł, podlega oddaleniu

W tym stanie rzeczy na mocy powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

Ponieważ żądania stron zostały uwzględnione częściowo, sąd na mocy art. 100 k.p.c., koszty procesu między stronami wzajemnie zniósł.

O kosztach pełnomocnika ustanowionego dla pozwanego z urzędu orzeczono na mocy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

z/(...)

2.(...)

3.(...)

(...)